Wiadukt kolejowy nad Ulicą Władysława Kunickiego w Lublinie
 Widok w stronę Śródmieścia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Podstawowe dane | |
| Przeszkoda | |
| Długość |
83 m |
| Szerokość: • całkowita |
|
| Wysokość |
3,8 m |
| Liczba torów kolejowe |
6 |
| Liczba przęseł |
2 |
| Data budowy |
1928 |
| Data remontu |
2011-2015 |
Położenie na mapie Lublina  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego  | |
 51°13′56,6″N 22°34′17,6″E/51,232389 22,571556
| |
Wiadukt kolejowy nad ul. Władysława Kunickiego w Lublinie – wiadukt kolejowy w przebiegu linii kolejowych nr 7 i nr 67 o znaczeniu państwowym. Stanowi on także przejście nadziemne nad ul. Kunickiego, a także dojście do peronu IV stacji Lublin Główny, po południowo-wschodniej stronie wiaduktu znajduje się taras widokowy. W tunelu podwieszona jest trakcja trolejbusowa. Obiekt jest wpisany do rejestru zabytków pod nr rej.: A/902 z 31.07.2008[1].
Lokalizacja[edytuj | edytuj kod]
Wiadukt znajduje się w bezpośredniej okolicy stacji Lublin Główny, nad ulicą Kunickiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Plany budowy[edytuj | edytuj kod]
W latach 90. XIX wieku linia kolejowa nr 7 została przedłużona do Chełma, co spowodowało konieczność przeprowadzenia torów, które przecinały ul. Kunickiego. Prace projektowe nad wiaduktem rozpoczęto w 1911 roku, 4 lata później przystąpiono do wykopów, jednak ze względu na trwającą wtedy I wojnę światową wykopy zasypano. Ze względu na przypuszczalną tajemnicę wojskową projekty zostały zniszczone i nigdy już ich nie odnaleziono. Wrócono do koncepcji budowy tunelu pod torami w roku 1925, na dotychczasowym „przejeździe śmierci" w ciągu ówczesnej ul. Bychawskiej. Prace projektowe powierzono spółce Paszkowski, Próchnicki i S-ka.
Budowa i początkowe problemy[edytuj | edytuj kod]
Odbioru obiektu dokonano 2 października 1928r. Od tamtego czasu dzielnicę Dziesiąta nazywano „Za Tunelem". Tunel jednak nie był pozbawiony wad, był często zalewany wodą deszczową[2].
Gruntowna renowacja[edytuj | edytuj kod]
W roku 2011 przystąpiono do prac renowacyjnych[3]. Remont miał się skończyć w okolicach 2013 roku, jednak ostatecznie prace zostały zakończone w 2015 r.[4] Tunel poszerzono tak, że w każdym kierunku są dwa pasy ruchu. Piesi poruszają się w oddzielnych przejściach podziemnych, a nie jak wcześniej na galeryjkach, które obecnie są wyłączone z ruchu pieszych i służą wyłącznie obsłudze technicznej. Oprócz prac w obrębie wiaduktu przedłużono także przejście podziemne pod peronami dworca do ul. Kunickiego oraz zbudowano skwer im. Grażyny Chrostowskiej. Na wiadukcie powstało przejście nadziemne oraz taras widokowy, a także wyjście na peron IV.
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Obiekt zbudowany jest w stylu berlińskiego monumentalizmu z elementami neobaroku, na co wskazują 32 zdwojone kolumny w porządku doryckim, jednak o skróconych proporcjach. Płyta wiaduktu jest dodatkowo wsparta murami policzkowo-oporowymi. Od wnętrza tunelu przyczółki są gładkie, od zewnątrz rozczłonkowane na całej wysokości ślepym arkadowaniem. W zwieńczeniu muru pas gładkiego fryzu i gzyms, powyżej ażurowa balustrada z tralek poprzerywanych filarkami. Podniebie nie zostało opracowane architektonicznie.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ ZESTAWIENIA ZABYTKÓW NIERUCHOMYCH. Narodowy Instytut Dziedzictwa. [dostęp 2021-03-06]. (pol.).
- ↑ Jadwiga Czerepińska, Piotr Sugier: Wiadukt kolejowy nad ul. Kunickiego w Lublinie. Teatr NN. [dostęp 2021-03-06]. (pol.).
- ↑ Dominik Smaga: Ruszyła przebudowa wiaduktu na ul. Kunickiego. Przy dworcu PKP ma być ładnie. Dziennik Wschodni, 2011-12-04. [dostęp 2021-03-06]. (pol.).
- ↑ Dominik Smaga: Kiedy skończą remont wiaduktu nad ul. Kunickiego? Do zrobienia jeszcze dużo. Dziennik Wschodni, 2015-03-26. [dostęp 2021-03-06]. (pol.).