Współczynnik podziału

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Współczynnik podziału (P) – w chemii i farmakologii terminem tym określany jest stosunek stężeń substancji w dwóch niemieszających się rozpuszczalnikach w stanie równowagi[1]. Zazwyczaj jednym z rozpuszczalników jest woda, drugim natomiast substancja hydrofobowa taka jak n-oktanol. Współczynnik podziału mierzy się dla niezjonizowanej formy substancji odpowiednio dobierając pH podczas pomiarów. Jest on używany do określania lipofilowości substancji. Współczynnik podziału podawany jest w formie logarytmicznej zgodnie ze wzorem[2]:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Encyklopedia techniki CHEMIA. Warszawa: WNT, 1965.
  2. CRC Handbook of Chemistry and Physics. Wyd. 83. Boca Raton: CRC Press, 2003, s. 2-52.