Zasoby poznawcze

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Zasoby poznawcze w literaturze przedstawiane są dwojako: (1) (rzadziej) jako tożsame z rezerwą mózgową, a więc neuronalnymi zasobami rezerwowymi, wolnymi synapsami gotowymi do wykorzystania w procesach neuroplastycznych; (2) przede wszystkim jako odporność mózgu na uszkodzenia w rozumieniu behawioralnym: odporność na zmiany w prawidłowym funkcjonowaniu mózgu, niezależnie od rozmiaru faktycznych uszkodzeń fizycznych[1]. W literaturze naukowej najczęściej spotykana jest definicja druga, identyfikujące zasoby poznawcze z odpornością behawioralną mózgu.

Osoby ze znacznymi zasobami poznawczymi w mniejszym stopniu odczuwają skutki uszkodzenia mózgu. Zdarza się, że nie cierpią na upośledzenie funkcji umysłowych nawet gdy dojdzie u nich do rozległych uszkodzeń mózgu. Osoby z niskimi zasobami poznawczymi przejawiają zaburzenia pracy umysłu nawet wtedy, gdy uszkodzenie ich mózgu wydają się nie być znaczne. U osób takich szybciej i ostrzej postępują choroby takie jak choroba Alzheimera, dotkliwsze bywają też dla nich skutki urazów głowy[2].

Wykorzystanie[edytuj | edytuj kod]

Wykorzystanie wolnych zasobów poznawczych ma ogromne znaczenie przy spadku efektywności pracy mózgu w wyniku urazów lub chorób (np. choroby Alzheimera). Umożliwia odbudowanie utraconych połączeń synaptycznych, ponowne przyswojenie informacji i umiejętności. Zasoby te wykorzystywane są również podczas przyswajania zupełnie nowych informacji i nauki nowych umiejętności, stanowią zatem ważny atut adaptacyjny (umożliwiają szybsze przystosowanie do nowych okoliczności). Wynika to z mechanizmów przystosowania i przetrwania: w nowej sytuacji mózg pracuje aktywniej, aby możliwe było wykrycie w porę ewentualnych zagrożeń.

Zwiększanie zasobów poznawczych[edytuj | edytuj kod]

Powstawanie i zwiększanie zasobów poznawczych ma związek z rozrastaniem się sieci neuronów, spowodowanym między innymi pobudzaniem ich aktywności. Za czynności sprzyjające zwiększaniu zasobów poznawczych uznaje się takie, które pobudzają mózg do większej pracy, np. gry edukacyjne, ćwiczenia fizyczne i umysłowe, uczenie się, poznawanie nowych informacji, nauka języków obcych[3] i unikanie palenia tytoniu[4]. Za szczególnie efektywną w tym zakresie uznaje się zwłaszcza edukację dzieci i młodzieży – stymulowanie umysłu w młodym wieku sprzyja budowaniu dużych zasobów poznawczych.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Maria Pąchalska, Rehabilitacja Neuropsychologiczna, Lublin 2009, s. 74-79.
  2. M. Pąchalska, Rehabilitacja Neuropsychologiczna, Lublin 2009, s.79.
  3. Ellen Bialystok, Fergus I.M. Craik, Gigi Luk, Bilingualism: consequences for mind and brain, „Trends in Cognitive Sciences”, 16 (4), 2012, s. 240–250, DOI10.1016/j.tics.2012.03.001, PMID22464592, PMCIDPMC3322418 [dostęp 2022-11-02].
  4. Séverine Sabia i inni, Impact of Smoking on Cognitive Decline in Early Old Age: The Whitehall II Cohort Study, „Archives of General Psychiatry”, 69 (6), 2012, s. 627–635, DOI10.1001/archgenpsychiatry.2011.2016, ISSN 0003-990X, PMID22309970, PMCIDPMC3675806.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]