Zjazd w Merseburgu (1032)
 Prawdopodobny podział Polski na trzy dzielnice uzgodniony na zjeździe (1032-1033): Dzielnica Dytryka Dzielnica Ottona Dzielnica Mieszka II | |||||||||
| Data |
7 lipce 1032 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejsce | |||||||||
| |||||||||
Zjazd w Merseburgu 1032 (niem. Vertrag von Merseburg[1]) – spotkanie cesarza Konrada II i pretendentów do tronu Polski w dniu 7 lipca 1032.
Przyczyny[edytuj | edytuj kod]
W 1032 zamordowany został książę Bezprym, władający Polską po ucieczce swojego przyrodniego brata Mieszka II. Tym samym Polska pozostała bez władcy. Pretendenci do tronu przebywali poza krajem: Mieszko II po ucieczce z Polski w 1031, przebywał w więzieniu u księcia czeskiego Uldaryka, zaś jego młodszy brat Otto był wówczas w Niemczech. Cesarz zorganizował w 1032 nową wyprawę zbrojną do Polski. Nieznany jest jej zasięg i przebieg. Wiadomo natomiast, że z niewoli czeskiej powrócił w tym czasie Mieszko II.
Chcąc utrzymać się w kraju, wobec spadku po rządach swojego przyrodniego brata oraz wobec reakcji pogańskiej musiał oprzeć się na cesarzu i dlatego doprowadził do spotkania w Merseburgu cesarza ze wszystkimi pretendentami do tronu. Spotkanie to, jak stwierdza Gerard Labuda: Nie ulega tedy wątpliwości, że Mieszko przybył do Merseburga wcale nie dobrowolnie, lecz pod groźbą ponownego najazdu niemieckiego[2].
Roczniki hildesheimskie opisują to wydarzenie w następujący sposób:
Tenże [Mieszko] rozumiejąc powody swej niestosownej zuchwałości, z jaką w latach poprzednich występował (...) wyprawił swoich posłów do cesarza i prosił o wyznaczenie czasu celem stawienia się i dania godnego zadośćuczynienia. I potem za zgodą cesarza w dniu 7 lipca przybył do Marseburga i sam poddał się władzy cesarskiej, zapomniawszy mianowicie korony i całego wystroju królewskiego. Którego cesarz łaskawiej niż ów sam przyjąwszy, przydzielił jemu i jego bratankowi, niejakiemu Thiedrykowi, królestwo tj. państwo, jakie sam przedtem posiadał
Zjazd i jego postanowienia[edytuj | edytuj kod]
Zjazd odbył się 7 lutego 1032 Mieszko II będąc w beznadziejnej sytuacji zgodził się na zrzeczenie korony królewskiej (koronował się 25 grudnia 1025) oraz na podział państwa. Cesarz zdecydował, że Mieszko obejmie we władanie Małopolskę i Mazowsze, jego młodszy brat Otto Śląsk, zaś najprawdopodobniej syn, któregoś z braci Chrobrego: Mieszka lub Lamberta, Dytryk miał objąć we władanie dawne państwo gnieźnieńskie, czyli Wielkopolskę. Są to przypuszczalne obszary, jakie otrzymali książęta, gdyż nie zachowały się o tym informacje źródłowe.
Po zjeździe[edytuj | edytuj kod]
W 1033 zmarł prawdopodobnie bezdzietnie i w stanie wolnym Otto, zaś jego dzielnicę zagarnął Mieszko II. W tym samym roku wypędził także Dytryka i w konsekwencji zjednoczył kraj. Sam zmarł już 10 lub 11 maja 1034.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- G. Labuda, Mieszko II. Król Polski (1025–1034). Czasy przełomu w dziejach państwa polskiego, Poznań 2008, s. 72.
- S. Szczur, Historia Polski. Średniowiecze, Kraków 2008, s. 79–81.
- Boshof, Egon (2008). Die Salier (niem.). Kohlhammer. ISBN 3-17-020183-2.
- Knefelkamp, Ulrich (2002). Das Mittelalter. UTB M (niem.). 2105. UTB. ISBN 3-8252-2105-9