Zygmunt Katlewicz

Zygmunt Katlewicz
Data i miejsce urodzenia	27 kwietnia 1914 ; Stanisławów
Data i miejsce śmierci	5 września 1986 ; Gliwice
Zawód, zajęcie	inżynier, nauczyciel akademicki
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Zygmunt Katlewicz (ur. 27 kwietnia 1914 w Stanisławowie, zm. 5 września 1986 w Gliwicach) – polski inżynier, nauczyciel akademicki.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Specjalista w zakresie miernictwa przemysłowego, kierownik Laboratorium Prototypów, szef produkcji Zakładu Doświadczalnego Elektroniki i Mechaniki Precyzyjnej Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Konstruktor przyrządów pomiarowych, kondensatorów, rezystorów, jeden z organizatorów przemysłu precyzyjnego w Polsce po II wojnie światowej. Członek zespołu konstruktorów pierwszego polskiego płucoserca.

Był współpracownikiem prof. Edmunda Romera w Zakładzie Pomocy Naukowych we Lwowie, a po zakończeniu wojny współorganizatorem Zakładu Optyki i Mechaniki Precyzyjnej Politechniki Śląskiej.

Syn Adama Katlewicza (rusznikarza i obrońcy Lwowa w 1918^[1]) i Michaliny (z d. Tadler). Ze związku ze Stefanią (z d. Karaś) miał dwoje dzieci: Elżbietę i Romualda.

Jego grób znajduje się na cmentarzu Witomińskim w Gdyni (kwatera 60-28-11_1)^[2].

Śląskie płucoserce[edytuj | edytuj kod]

Fragmenty płucoserca (1968): podwozie, pompa, wymiennik ciepła

W latach 60. XX w. w kraju funkcjonowały tylko dwa importowane płucoserca. W sytuacji braku dewiz pozwalających na zaspokojenie zapotrzebowania na te ratujące życie urządzenia, w 1967 roku rozpoczęto w Zakładzie Doświadczalnym Elektroniki i Mechaniki Precyzyjnej Politechniki Śląskiej prace nad konstrukcją polskiego aparatu, opartego w całości na materiałach i częściach dostępnych w kraju. Lekarze Śląskiej Akademii Medycznej wystąpili z inicjatywą skonstruowania takiego urządzenia do Politechniki Śląskiej. Doc. Tadeusz Paliwoda (kierownik zespołu kardiochirurgicznego) i anestezjolog dr Zygmunt Antoszewski oraz mgr inż. Józef Wajchenig i inż. Andrzej Zembala oraz zespół inżynierów-konstruktorów: Rudolf Wojnar, Karol Mosler, Günter Völkel, Romuald Stefanicki, Zygmunt Katlewicz i Harald Mosler przekazali w kwietniu 1968 Klinice Chirurgicznej Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu pierwszy aparat „Zabrze”, który do 1972 roku pozwolił przeprowadzić przeszło 100 zabiegów chirurgicznych na otwartym sercu. Następnie przekazano go Klinice Chorób Zakaźnych i zastąpiono modelem 1972 „Seria” tej samej produkcji. Aparat „Seria” wykonany w 25 egzemplarzach w całości pokrył zapotrzebowanie krajowych klinik kardiochirurgicznych^[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Wużet. Robotnik w obronie Lwowa. „Pobudka”, s. 5–7, 22 listopada 1928. [dostęp 2014-10-21]. (pol.).
↑ https://gdynia.grobonet.com/grobonet/start.php?id=detale&idg=70303&inni=0&cinki=1 [dostęp 2020-06-03]
↑ Karol Mosler: O Śląskim Płucosercu. [dostęp 2017-07-28].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Strona Wydziału Automatyki, Elektroniki i Informatyki Politechniki Śląskiej
Historia Śląskiego Płucoserca. [dostęp 2013-02-05].
Wycinki prasowe. [dostęp 2013-02-05].
Znani Polacy pochodzący ze Stanisławowa. [dostęp 2021-09-25].

[1] Wużet. Robotnik w obronie Lwowa. „Pobudka”, s. 5–7, 22 listopada 1928. [dostęp 2014-10-21]. (pol.).

[2] ttps://gdynia.grobonet.com/grobonet/start.php?id=detale&idg=70303&inni=0&cinki=1 [dostęp 2020-06-03]

[3] Karol Mosler: O Śląskim Płucosercu. [dostęp 2017-07-28].

[1]

[2]

[3]