Ulica Skośna w Katowicach
| Śródmieście | |
 budynek banku ING na rogu ul. Mickiewicza i początku ulicy ks. P. Skargi | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Długość |
około 100 m |
Położenie na mapie Katowic  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |
 50°15′37,2″N 19°01′17,1″E/50,260322 19,021411
| |
Ulica Skośna w Katowicach − nieistniejąca[1] już zabytkowa uliczka w katowickiej dzielnicy Śródmieście o długości około 100 metrów.
Ulica Skośna była łącznikiem między ulicą Zamkową (obecnie aleja Wojciecha Korfantego) a ulicą Adama Mickiewicza. Była to uliczka, okrążająca Rynek od strony północno-zachodniej. Istniała ona do lat sześćdziesiątych XX wieku, kiedy to decyzją wojewódzkich władz partyjnych wyburzono zabudowania, znajdujące się w obrębie Rynku. Ulica w okresie Rzeszy Niemieckiej (do 1922) i w latach niemieckiej okupacji Polski (1939−1945) nosiła nazwę Tiele-Winckler-Straße; w latach 1922−1939 i ponownie od 1945 do końca lat sześćdziesiątych XX wieku − ulica Skośna[2].
Pozostałością po ulicy jest Gmach dawnego Banku Gospodarstwa Krajowego − obecnie budynek ING Banku Śląskiego S.A. przy ulicy Adama Mickiewicza 3[3], na rogu z ulicą księdza Piotra Skargi. Budynek wpisano do rejestru zabytków dnia 2 maja 1978 (nr rej.: A/1237/78). Bank zbudowano w 1930[4], w stylu ekspresjonistycznym, według projektu Stanisława Tabeńskiego i Jana Noworyty z 1928[5]; jego fasada jest ukośna z powodu umiejscowienia przy nieistniejącej już ulicy Skośnej, której zabudowania wyburzono w latach sześćdziesiątych XX wieku. W witrażu głównej klatki schodowej zachował się napis A 1930[6]. Na dachu budynku umiejscowiono zegar oraz kuranty, które od 26 kwietnia 1975 wygrywały melodię "Płynie Wisła błękitna"[7]. W latach trzydziestych XX wieku miał tu także swoją siedzibę Wyższy Urząd Górniczy[8][9].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Architektura Katowic
- Historia Katowic
- Franz von Winckler
- Plac Tiele-Wincklerów w Katowicach
- Zmiany nazw ulic i placów w Katowicach
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Michał Bulsa: Ulice i place Katowic. Katowice: Prasa i Książka, 2012, s. 121. ISBN 978-83-933-665-8-3. (pol.).
- ↑ Jerzy Moskal: ... Bogucice, Załęże et nova villa Katowice − Rozwój w czasie i przestrzeni. Katowice: Wydawnictwo Śląsk, 1993, s. 385. ISBN 83-85831-35-5.
- ↑ Wojciech Janota: Katowice między wojnami. Miasto i jego sprawy 1922-1939. Łódź: Księży Młyn, 2010, s. 51. ISBN 978-83-7729-021-7.
- ↑ Wojciech Janota: Katowice między wojnami. Miasto i jego sprawy 1922-1939. Łódź: Księży Młyn, 2010, s. 33. ISBN 978-83-7729-021-7.
- ↑ Śląski Wojewódzki Konserwator Zabytków w Katowicach: Rejestr zabytków w Katowicach. www.wkz.katowice.pl. [dostęp 2011-06-27]. (pol.).
- ↑ Michał Bulsa: Ulice i place Katowic. Katowice: Prasa i Książka, 2012, s. 124. ISBN 978-83-933-665-8-3. (pol.).
- ↑ Jerzy Abramski: Ulice Katowic. Zawiercie: Graf−Mar, 2000, s. 59. ISBN 83-913341-0-4.
- ↑ Jerzy Abramski: Ulice Katowic. Zawiercie: Graf−Mar, 2000, s. 61. ISBN 83-913341-0-4.
- ↑ Wojciech Janota: Katowice między wojnami. Miasto i jego sprawy 1922-1939. Łódź: Księży Młyn, 2010, s. 17. ISBN 978-83-7729-021-7.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Moskal: ... Bogucice, Załęże et nova villa Katowice − Rozwój w czasie i przestrzeni. Katowice: Wydawnictwo Śląsk, 1993. ISBN 83-85831-35-5.
- Katowice − Informator, red. S. Adamczyk, wyd. Urząd Miasta w Katowicach, Katowice 1993, s. 21.
- Sztuka Górnego Śląska od średniowiecza do końca XX wieku, red. Ewa Chojecka, wydawca: Muzeum Śląskie, Katowice 2004, ISBN 83-87455-77-6, s. 329.
- Górnośląskie Dziedzictwo: Nie bójmy się historii i zabytków Katowic (pol.) www.gornoslaskie-dziedzictwo.com [dostęp 2011-06-27]
