Łęczycanie (plemię)
Łęczycanie – plemię lechickie zamieszkujące obszar oddzielający Polan od Mazowszan. Od południa byli odgraniczeni od plemienia Sieradzan bagnistym Nerem[1].
Łęczycan wymienił w spisie plemion kronikarz Nestor, używając swej nazwy Łutyczanie[1].
Nazwa Łęczycanie pochodzi od grodu Łęczycy, będącego czołem opola.[potrzebny przypis]
Tereny Łęczycan leżą obecnie w województwie łódzkim.
Współcześni historycy negują istnienie osobnego plemienia Łęczycan[2]. Między innymi Stanisław Marian Zajączkowski stwierdził, że "na istnieniu późniejszych ziem łęczyckiej i sieradzkiej jako odrębnych jednostek terytorialno-ustrojowych nie można opierać twierdzenia o istnieniu odrębnych plemion Łęczycan i Sieradzan w czasach dawniejszych"[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Plemiona lechickie i ich ziemie. W: Zygmunt Gloger: Geografia historyczna ziem dawnej Polski. Kraków: Spółka Wydawnicza Polska, 1903.
- ↑ Alina Kępińska: Łęczyckie - Historia regionu. Gwary polskie Przewodnik pod red. Haliny Karaś. [dostęp 2010-10-23].
- ↑ Stanisław Marian Zajączkowski: Studia nad terytorialnym formowaniem ziemi łęczyckiej i sieradzkiej. Łódź: Łódzkie Towarzystwo Naukowe, 1951, s. 70.