Mazowszanie
Mazowszanie, dawniej Mazurzy (gwarowo Mazury) – rodowici mieszkańcy Mazowsza. Pierwotnie plemię słowiańskie zaliczane do grupy Słowian zachodnich, żyjące nad środkową Wisłą oraz mieszkańcy dzielnicy Mazowsze i Księstwa Mazowieckiego. W późniejszych wiekach zwykle nazywani Mazurami, zwłaszcza w odniesieniu do mieszkańców mazowieckich wsi.
Nazwa Mazowszanie jest nadal stosowana na określenie mieszkańców Mazowsza, obecnie głównie kojarzonego z województwem mazowieckim, w odróżnieniu od Mazurów mieszkających na terenie Mazur w dawnych Prusach.
Nazwa[edytuj | edytuj kod]
Nazwa osobowa Mazowszanin została utworzona od nazwy dzielnicy Mazowsze[1]. Przed II wojną światową mieszkańców Mazowsza najczęściej nazywano Mazurami (stąd mazur i mazurek). Rdzeń maz- wiąże się najczęściej albo z litewskim mãžas ‘mały’, albo tłumaczy rezultatem dialektalnej wymowy (tzw. mazurzenia) dawnego maž- związanego ze słoweńskim mažur ‘tłuścioch’. Istniały też hipotezy wywodzące ten rdzeń od imienia własnego Maz lub Mazoch (skąd Mazow, Mazosze, następnie Mazowsze) bądź od rdzenia oznaczającego obszary bagniste (por. maź, mazać ‘smolić, brudzić’, od występujących tu błot, lub ‘barwić’, od hodowli czerwca polskiego).
Historia[edytuj | edytuj kod]
- Więcej: Księstwo mazowieckie
Plemię zaliczane jest do lechickich; pierwsze wzmianki pojawiają się u kronikarza Rusi Nestora (nie jest jednak wymieniane przez Geografa Bawarskiego). W XI wieku kraina zamieszkana przez Mazowszan nazywana była po łacinie Masovia.
Terytorium[edytuj | edytuj kod]
Mazowszanie zajmowali rozległą krainę, która ciągnęła się po obu brzegach środkowego biegu Wisły. Na południu granicą była rzeka Pilica, a nawet, według innych badaczy[2], rzeka Radomka na wysokości Ryczywołu, Głowaczowa i Wyśmierzyc. Na północy graniczyli z bałtyckimi Prusami i rzeką Łęk, płynącą z jezior pruskich do Biebrzy (poza Łękiem i Biebrzą siedzieli Jaćwingowie). Na zachodzie od ziemi Kujawian i Łęczycan, od źródeł rzeki Bzury, ciągnęły się siedliska mazowieckie na wschód aż po Biebrzę i Ślinę (dopływy Narwi) i po Nurzec, wpadający do Bugu.
Główne grody i ośrodki kultu[edytuj | edytuj kod]
Główne grody: Płock, Łomża, Wizna, Czersk, Ciechanów, Płońsk, Zakroczym. Potwierdzone ośrodki kultowe w Płocku, Wyszogrodzie, prawdopodobnie również w Jazdowie.