Przejdź do zawartości

Plemiona lechickie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rozlokowanie ludności posługującej się językami lechickimi w IX i X wieku na planie współczesnych granic.

     Dialekty zachodniolechickie †

     Dialekty środkowolechickie

     Dialekty wschodniolechickie

Plemiona lechickie (też: Ludy lechickie, Ludność lechicka lub Lechici[1]) – grupa plemion zachodniosłowiańskich posługujących się językami lechickimi[2], w odróżnieniu od innych zachodniosłowiańskich użytkowników języków czesko-słowackich zamieszkujących tereny na południe od linii Sudetów i Karpat oraz łużyckich zamieszkujących tereny na południe od linii rzek Haweli, Sprewy, Odry i Bobru.

Do grupy plemion lechickich należą Polanie, Wiślanie, Mazowszanie, Pomorzanie, Ślężanie i Połabianie.

Termin nawiązuje do ruskiej nazwy plemion pol. (Lachy) i być może do opowieści o Lechu[1].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Lechici, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2024-08-27].
  2. ↑ lechickie języki, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2025-02-12].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Karol Potkański: Lechici, Polanie, Polska : wybór pism. Warszawa: Państwowe Wydaw. Naukowe, 1965. OCLC 749514946.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Plemiona_lechickie&oldid=77493805”