Ława pokutników

Ława pokutników (ang. Mourners' bench) względnie ława zainteresowanych (ang. Anxious bench, Anxious seat) – w praktyce religijnej ewangelikalizmu umowne miejsce wyznaczone w obiektach (np. świątyniach, publicznych audytoriach), w których odbywają się spotkania ewangelizacyjne i przeznaczone dla osób pozytywnie reagujących na apel ewangelisty w ramach rytuału wezwania ołtarzowego (publicznego zaproszenia). Znajduje się ono zwykle blisko ambony, ołtarza lub podwyższenia, z którego przemawia prowadzący ewangelizację mówca. Do miejsca tego udają się osoby pragnące rozmawiać z duchownym (lub innym działaczem religijnym), nawracać się od swoich grzechów i oddać swoje życie Chrystusowi, a przez to doświadczyć duchowej przemiany. Opisywane miejsce może być także wyznaczone poza pomieszczeniem, w którym odbywa się ewangelizacja, np. w odrębnym namiocie, w zakrystii kościoła, w sektorze na stadionie.

Geneza

Podczas organizowanych na przełomie XVIII i XIX wieku masowych spotkań ewangelizacyjnych, zwłaszcza tzw. spotkań obozowych (ang. camp meetings) ludzi chętnych do przyjęcia porady duszpasterskiej lub modlitwy o zbawienie zapraszano pod koniec kazania „do przodu”, czyli w miejsce, skąd wygłaszane było orędzie ewangelizacyjne. Niekiedy zachęcano ich do zajmowania miejsc na specjalnie rezerwowanych ławach. Zajęcie tam miejsca stanowiło deklarację gotowości przyjęcia posługi religijnej ze strony organizatorów ewangelizacji. Ewangeliści i ich współpracownicy mieli dzięki temu jasność co do tego, kto odpowiedział pozytywnie na sformułowany apel. Za czołowych prekursorów tej praktyki uznaje się metodystów.

Kształt praktyki

Praktyka grupowania pokutujących trwale rozpowszechniła się w XIX wieku. Szczególnym powodem jej powodzenia była towarzysząca ewangelistom chęć policzenia osób, które jednoznacznie zaakceptowały ich sugestię, by doświadczyć w swoim życiu nawrócenia. Ława pokutujących, ale i namioty modlitewne, sale porad duszpasterskich i inaczej nazwane wyodrębnione miejsca spotkania ewangelistów z wiernymi, poza posługą duszpasterską służyły ustaleniu rezultatów statystycznych ewangelizacji, które duchowni nierzadko przedstawiali później potencjalnym sponsorom ich działalności.

W Polsce występowała praktyka zbliżona do czynności związanych z ławą pokutników (przejście do wyodrębnionego miejsca). Miało to miejsce m.in. w działalności Społeczności Chrześcijańskiej, a później podczas organizowanych przez luterańskich neopietystów Tygodni Ewangelizacyjnych w Dzięgielowie. W latach 70. XX w. w Dzięgielowie osoby pozytywnie odpowiadające na apel ewangelisty udawały się na rozmowę z duszpasterzem w zakrystii kaplicy „na Kępie”.