Łazy (Nowa Słupia)
50°51′15″N 21°04′50″E/50,854167 21,080556| Część miasta Nowa Słupia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miasto | |
| SIMC |
1017072[1] |
| Kod pocztowy |
26-006[2] |
| Tablice rejestracyjne |
TKI |
Położenie na mapie Nowej Słupi  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego  | |
Położenie na mapie powiatu kieleckiego  | |
Położenie na mapie gminy Nowa Słupia  | |
| 50°51′15″N 21°04′50″E/50,854167 21,080556
| |
Łazy – część miasta Nowa Słupia w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie kieleckim, w gminie Nowa Słupia[1][3].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Łazy w roku 1884 znane w piśmiennictwie jako Łazy[4] w czasach dzisiejszych część wsi Nowej Słupi, ok. 1 km na S od klasztoru świętokrzyskiego.
W roku 1884 osada leśna w powiecie opatowskim parafii Łagów[5].
Osada położona jest na polanie o powierzchni 500 × 300 m wcinającej się w południowo-wschodni stok Łyśca, wiedzie z niej droga do klasztoru tak opisuje ją Kazimierz Bielenin, badacz, starożytnik, specjalista w dziedzinie pradziejowego hutnictwa polskiego[6].
Teren na którym osada powstała należał do klasztoru świętokrzyskiego od czasów fundacji, ale osada nie występuje w źródłach pisanych przed XIX w. Nie wiadomo też, czy istniała w okresie funkcjonowania opactwa[7].
Badania archeologiczne wykonane przez zespoły badaczy wykazały na obszarze Łaz 24 stacje żużla ponumerowane i opisane z okresu wpływów rzymskich[8][9][10][11].
Stacja o numerach 2,4 na Łazach – stanowi osada wczesnośredniowieczna, fazy I, datowana najpierw na VII w., potem na VII-VIII w. znajduje się w niej 1 chata, palenisko, także inwentarz ruchomy, z nią związane było piecowisko niezorganizowane.
Stacja 3 Łazy w okresie fazy II, po 50-100-letniej przerwie, datowana na VIII-XI w., potem na IX-XII w. w niej 1 chata, palenisko, 5 jam, inwentarz ruchomy, była to osada rolniczo-hodowlana, uprawiano jęczmień, żyto, odkryto liczne szydła kościane, dużo buku, mieszkańcy zajmowali się tkactwem; w fazie I natomiast zajmowano się hutnictwem, kowalstwem[12].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 819 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Kopertowska 1984 ↓, s. 111.
- ↑ Łazy, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 625.
- ↑ Bielenin ↓, s. 1959 308n..
- ↑ Derwich 1992 ↓.
- ↑ Bielenin ↓, s. 1970 108; 1976 51, 141-2; 1981 77, 83; 1992 222, 238-9.
- ↑ Pazdur, Pazdur i Zastawny 1981 ↓, s. 89-90.
- ↑ Gąssowska i Gąssowski 1970 ↓, s. 57-9.
- ↑ Piaskowski 1986 ↓, s. 160.
- ↑ Gąssowska i Gąssowski 1970 ↓, s. 44-90.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kazimierz Bielenin: Dalsze badania stanowisk dymarskich w rejonie Gór Świętokrzyskich, MA 16, 1976,.
- Marek Derwich: Benedyktyński klasztor św. Krzyża na Łysej Górze w średniowieczu. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992. ISBN 83-01-10300-0.
- Eligia Gąssowska, Jerzy Gąssowski: Łysa Góra we wczesnym średniowieczu. T. 16. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1970, seria: Polskie Badania Archeologiczne. ISSN 0554-6052.
- Danuta Kopertowska: Nazwy miejscowe województwa kieleckiego. Nazwy miast i wsi, nazwy części miast i wsi oraz nazwy alei, placów, ulic i osiedli mieszkaniowych. Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1984. ISBN 83-01-05762-9.
- Anna Pazdur, Mieczysław F. Pazdur, Andrzej Zastawny. Starożytne hutnictwo żelaza na ziemiach Polski w świetle badań radiowęglowych (pierwsza seria badań). „Materiały Archeologiczne”. 21, s. 87-93, 1981. Kraków: Muzeum Archeologiczne. ISSN 0075-7039.
- Jerzy Piaskowski. Wczesnosłowiańska technologia żelaza na terenie Małopolski. „Acta Archaeologica Carpathica”. 26, 1986. ISSN 0001-5229.
| Części miasta wg TERYT |
|---|
