Przejdź do zawartości

Łokieć (miara)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wzorzec łokcia czeskiego na ratuszu w Litomyšlu

Łokieć (niem. Elle, fr. Aune, ang. Ell) – jednostka miary – o długości zależnej od państwa, regionu i epoki historycznej. Tradycyjna europejska miara łokcia nawiązywała do średniej długości ręki od stawu łokciowego do końca palca środkowego[1]. Dzielił się najczęściej na 2 stopy albo 24 cale.

Łokieć staroegipski z XXVIII w. p.n.e. wynosił od 52,35539 cm do 52,36 cm[2].

Łokieć sumeryjski (XX w. p.n.e.) mierzył 51,72 cm i jest najstarszą znaną standardową jednostką miar.

W Wielkiej Brytanii stosowany był łokieć (ang. ell) równy 45 calom, tzn. 114,3 cm, a także łokieć szkocki (ok.  37 cali) i flamandzki (27 cali)[potrzebny przypis].

Według polskich wzmianek o kaliskich miarach długości stosowanych w XI wieku podstawową jednostkę miary długości sprzedawanego sukna był łokieć[3]. Długości łokcia ustalone lokalnie różniły się między sobą. Stwarzało to możliwości pomyłek, a nawet spekulacji w handlu na szlaku bursztynowym, na przykład tekstyliami. Trudności z tym związane pogłębione były dodatkowo przez nawyk stosowania różnych miar do różnych celów.

Jednostki miar długości stosowane w Polsce

[edytuj | edytuj kod]
  • łokieć krakowski wiek XII – 52,36 cm; wiek XIII – 64,66 cm; wiek XIV – 62,5 cm; a w poł. XVI w. – 58,6 cm; od 1836-1857 – 59,6 cm;
  • łokieć chełmiński (w poł. XVI w.) 57,62 cm;
  • łokieć lwowski albo galicyjski (w Galicji 1787–1857 r.) – 59,6 cm;
  • łokieć wrocławski (na Śląsku do 1816) – 57,6 cm;
  • łokieć warszawski albo staropolski (w I Rzeczypospolitej i po rozbiorach do 1819 r.) – 59,6 cm;
  • łokieć nowopolski (w Królestwie Polskim 1819-1849) – 57,6 cm;
  • łokieć gdański – 57,8 cm (1 łokieć (Elle) = 2 stopy = 24 cale = 57,38 cm)

Jednostki miar długości stosowane w innych krajach

[edytuj | edytuj kod]
łokieć austriacki (lub łokieć wiedeński; w Austrii do ) 77,9  cm
łokieć bawarski 88,30 cm
łokieć berliński (w Prusach do ) 66,7  cm
łokieć brabancki 69,50 cm
łokieć czeski (lub łokieć praski) 59,3  cm[4]
łokieć duński 62,77 cm
łokieć hamburski 57,3  cm
łokieć hanowerski 58,42 cm
łokieć holenderski 68,78 cm
łokieć lubecki 57,7  cm
łokieć norweski 62,75 cm
łokieć pruski 66,09 cm
łokieć saski 56,64 cm
łokieć szwedzki 59,4  cm
łokieć szwajcarski 60,00 cm
łokieć wirtemberski 61,42 cm
turecki długi łokieć (pik halebi) 70,9  cm

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. łokieć, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2011-04-19].
  2. J. Fauvel, J. Gray (eds), The History of Mathematics. A Reader, The Open University, 1987
  3. Ziąbka L., Ze świata Celtów: Kaliskie w kręgu wpływów europejskiej cywilizacji celtyckiej, Kalisz 2003.
  4. Iveta Panáčková: Vybrané české názvy délkových a plošných měr a motivace jejich pojmenování. Masarykova univerzita, Filozofická fakulta, 2014. s. 17. [dostęp 2014-05-28]. (cz.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • M. Kozera, Łokieć jako miara długości w średniowieczu, Problemy nr 2/1988
  • M. Bukowski, M. Zlat, Ratusz Wrocławski, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1958, s. 132