Święte kamienie z Newark
Święte kamienie z Newark – rzekome starożytne zabytki odnalezione w 1860 roku w Newark w amerykańskim stanie Ohio, mające być dowodem na dawne zasiedlenie kontynentu amerykańskiego przez Żydów.
Historia kamieni[edytuj | edytuj kod]
W połowie XIX wieku trwała ożywiona dyskusja na temat pochodzenia znajdujących się na obszarze Ameryki Północnej starożytnych kopców grobowych, będących w rzeczywistości dziełem istniejących na przełomie er kultur indiańskich, których autorstwo wiązano wówczas powszechnie z Dziesięcioma Zaginionymi Plemionami Izraela. Nakładał się na nią spór w antropologii między poligenistami a monogenistami o pochodzenie ras ludzkich oraz moralne i naukowe podstawy niewolnictwa. Poligeniści twierdzili, iż rasy są powstałymi niezależnie gatunkami i dowodzili wyższości rasy białej nad czarną i żółtą; monogeniści natomiast odwoływali się do biblijnego przekazu o pochodzeniu całej ludzkości od Adama i Ewy, uważając niewolnictwo za moralnie nieuzasadnione. W tych okolicznościach ogłoszono odkrycie sensacyjnego znaleziska, które zdawało się potwierdzać stanowisko monogenistów[1].
W czerwcu 1860 roku archeolog amator David Wyrick (1806-1864) w trakcie przekopywania znajdującego się około 16 kilometrów na południe od Newark kurhanu miał odnaleźć podłużny czworoboczny kamień o długości 152 i grubości 41 mm. Na każdej ze ścianek kamienia wyryta była inskrypcja w języku hebrajskim, kolejno: קדשקדשים (Najświętszy ze Świętych), מלךארץ (Król Ziemi), תורתיהוה (Prawo Boże) i דבריהוה (Słowo Boże). „Znalezisko” przebadał geolog Charles Whittlesey, szybko wysuwając poważne zarzuty co do jego autentyczności. Napis wykonany był współczesną, a nie starożytną formą pisma hebrajskiego. Wątpliwości wzbudziła także zbyt płytka warstwa, w której znajdował się rzekomy zabytek[2][3]. Lokalni wolnomularze ogłosili natomiast, iż przedmiot jest niczym innym jak masońskim rekwizytem[1].
W listopadzie 1860 roku Wyrick ogłosił odkrycie kolejnego artefaktu. Był to umieszczony w skrzynce z piaskowca kawałek czarnego wapienia o długości 175, szerokości 73 i grubości 44 mm. Na brzegach kamienia wyryto skróconą wersję Dekalogu, a wewnątrz znajdował się wizerunek postaci ludzkiej w turbanie i trzymającej tabliczkę, podpisanej jako משה („Mojżesz”). W przeciwieństwie do pierwszego znaleziska, napisy wykonane były starożytną formą pisma hebrajskiego[2][3].
Rzekome znaleziska z Newark nie spotkały się z szerszym odzewem i natychmiast zostały powszechnie odrzucone jako nieudolne fałszerstwo. Wyrick opublikował w 1861 roku pamflet, w którym bronił prawdziwości kamieni i tezy o budowie amerykańskich kurhanów przez starożytnych Izraelitów. Nie ma pewności co do tego, czy Wyrick własnoręcznie wykonał kamienie, czy też sam został przez kogoś oszukany[2][3]. Do dziś niektórzy, m.in. pewne grupy fundamentalistycznych chrześcijan, uznają autentyczność znalezisk Wyricka[1].
Kamienie znajdują się obecnie w Johnson-Humrickhouse Museum w Coshocton w stanie Ohio[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Bradley T. Lepper: The Newark "Holy Stones": The Social Context of an Enduring Scientific Forgery. ohioarchaeology.org, 2008-11-20. [dostęp 2016-05-04].
- ↑ a b c d The Newark, Ohio Decalogue Stone and Keystone. econ.ohio-state.edu. [dostęp 2014-03-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-09)].
- ↑ a b c The Newark “Holy Stones”. badarchaeology.com. [dostęp 2014-03-01].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kenneth L. Feder: Encyclopedia of Dubious Archaeology. From Atlantis to the Walam Olum. Santa Barbara: ABC-CLIO, 2010. ISBN 978-0-313-37918-5.