Świeca (jednostka)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Świeca – dawna pozaukładowa jednostka natężenia światła. Pierwotnie została zdefiniowana jako natężenie światła świecy o masie 1/6 funta z wosku ze spermacetu, spalącej się z szybkością 120 granów na godzinę. W 1921 roku definicja została oparta na świetle żarówki[1].

W układzie SI zastąpiona przez kandelę. Świeca równa jest 1,02 kandeli[potrzebny przypis].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. candle, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2012-01-17] (ang.).