Przejdź do zawartości

1Ł220U Zoopark-2

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
1Ł220U Zoopark-2
Ilustracja
Dane podstawowe
Producent

НПК «Искра»

Przeznaczenie

radar artyleryjski

Historia
Data konstrukcji

1992

Lata używania

2003 – nadal

Dane techniczne
Zasięg

80 km

Apertura pozioma

60°

Pasmo

2-4 GHz

Liczba śledzonych obiektów

50

Platforma

GM-5951
KrAZ H251N2

Użytkownicy
 Ukraina

1Ł220U Zoopark-2 (ukr. 1Л220У «Зоопарк-2») – radar artyleryjski wykorzystywany przez Siły Zbrojne Ukrainy.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Rada Ministrów ZSRR zlecając 5 lipca 1981 r. opracowanie radaru 1Ł219 Zoopark-1 zarządziła prowadzenie równolegle prac nad stacją o lepszych parametrach oznaczoną jako 1Ł220 w Instytucie Badawczym Strieła w Tule, (RFSRR) i przez Przedsiębiorstwo Badawczo-Produkcyjne NPK Iskra (ros. НПК «Искра») w Zaporożu (USRR)[1].

W 1984 r. podjęta została decyzja o unifikacji elementów wykorzystywanych w projektach 1Ł219 i 1Ł220. Dlatego też zakładom Iskra zlecono opracowanie dla obu stacji anteny oraz aparatury elektronicznej odpowiedzialnej za obróbkę sygnału. W trakcie prac stwierdzono, że radar 1Ł220 wymaga innej anteny, co spowodowało wzrost jego rozmiarów i masy. Te zmiany wymusiły rezygnację z podwozia transportera MT-LBu na rzecz nowego nadwozia oznaczonego GM-5955[1], które było pochodną konstrukcji używanych w zestawach przeciwlotniczych 9K37 Buk i 2K22 Tunguska. Przednia część nadwozia została skopiowana z Buka, kadłub został wydłużony i dodano siódmą parę kół nośnych. Miejsca operatorów radaru umieszczono po prawej stronie kadłuba. Rozpad Związku Radzieckiego w 1992 spowodował przerwanie prac nad konstrukcją 1Ł220[2].

Projekt został wznowiony po 1992 r. jako 1Ł220U przez Ukrainę, która umieściła radiolokator w swojej ofercie eksportowej. W tej wersji pojazd ma masę 39 500 kg, długość 9214 mm, szerokość 3250 mm i wysokość 3350 mm. Obsługę stanowi trzech żołnierzy, którzy przygotowują radar do pracy w ciągu 5 minut i w ciągu 3 minut przygotowują go do wymarszu[3]. W konstrukcji wprowadzono istotne zmiany: zastosowano nowocześniejsze elementy wyposażenia elektronicznego tj. ekrany ciekłokrystaliczne i moduły nawigacji bezwładnościowej. Próby państwowe trwały kilka lat, w 2003 r. oficjalnie przyjęto radar na uzbrojenie Sił Zbrojnych Ukrainy. Po kilku latach pojawił się projekt rozwojowy stacji oznaczony 1Ł220U-KS[a] montowanej na naczepie KrAZ H251N2[5] holowanej przez ciągnik KrAZ-62221[6]. W wersji holowanej miejsca operatorów znajdują się w kabinie zamontowanej na nadwoziu samochodu ciężarowego KrAZ-6322 towarzyszącego radarowi[7]. W 2018 r. wersja kołowa radaru została zaprezentowana na wystawie sprzętu wojskowego w Diewiczkach[8].

Wersją rozwojową systemu ma być 1Ł221E (ukr. 1Л221Е), który jest projektowany na podwoziu terenowym KrAZ-7634NE o układzie kół 8 x 8[9].

Przeznaczenie

[edytuj | edytuj kod]

Radar 1Ł220U jest przeznaczony do rozpoznania stanowisk ogniowych wroga (pozycje wyrzutni MLRS, artylerii i moździerzy, wyrzutni rakiet taktycznych i systemów obrony powietrznej itp.), obliczania trajektorii pocisków, korygowania ognia własnej artylerii oraz śledzenia przestrzeni powietrznej i kontroli nad bezzałogowymi statkami powietrznymi. Możliwości systemu pozwalają na wykrywanie 50 stanowisk ogniowych przeciwnika na minutę. Informacje są przekazywane automatycznie do stanowiska dowodzenia w czasie rzeczywistym[1]. Wykonuje zadania dla szczebla armijnego, na rzecz brygad lub dywizji artylerii funkcjonujących na szczeblu korpusu lub armii. Założono, że radar będzie współpracował z armatami samobieżnymi 2S7 Pion oraz z systemem artylerii rakietowej BM-30 Smiercz[10].

Radar ma możliwość wykrywania pocisków artyleryjskich kalibru 152 mm z odległości 20–25 km, pocisków moździerzowych kalibru 82–120 mm z odległości 25–30 km, pocisków z wieloprowadnicowych wyrzutni rakietowych z odległości 21–40 km oraz taktycznych pocisków rakietowych z odległości 80 km[11]. Zastosowanie radaru 1Ł220U, w porównaniu do dotychczas wykorzystywanych systemów, zwiększa strefy rozpoznania o 800–1000%, pozwala na znaczne skrócenie czasu spędzanego na wykonywaniu misji ogniowych, zmniejszenia zużycie amunicji oraz pozwala na tworzenie ogniowych zespołów rozpoznawczo-uderzeniowych[3].

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Ta wersja systemu jest również określana jako 1Ł220UK Zoopark-3 (1Л220УК «Зоопарк-3»)[4]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c 1Л220 / 1Л220У Зоопарк-2. militaryrussia.ru. [dostęp 2023-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-17)]. (ros.).
  2. ↑ Nowa Technika Wojskowa i 8'2011 ↓, s. 34.
  3. ↑ a b 1Л220У «Зоопарк-2». library.voenmeh.ru. [dostęp 2023-03-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-01)]. (ros.).
  4. ↑ Артиллерийская разведка Украины. Военное обозрение. [dostęp 2023-01-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-01-19)]. (ros.).
  5. ↑ Почему наши РЛС "Зоопарк-3" еще не скоро заменят на Донбассе американские радары AN/TPQ-36. MY.UA. [dostęp 2023-01-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-01-19)]. (ros.).
  6. ↑ Nowa Technika Wojskowa i 8'2011 ↓, s. 35.
  7. ↑ Комплексы артиллерийской разведки семейства «Зоопарк». Военное обозрение. [dostęp 2023-01-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-01-19)]. (ros.).
  8. ↑ РЛС контрбатарейной борьбы 1Л220УК "Зоопарк-2" и "Мангуст" на показе в Запорожье и Девичках. LiveJornal. [dostęp 2023-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-01-17)]. (ros.).
  9. ↑ "АвтоКрАЗ" передал заказчику шасси для оперативно-тактического ракетного комплекса "Нептун" и 1Л221Е. LiveJornal. [dostęp 2023-01-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-01-19)]. (ros.).
  10. ↑ Nowa Technika Wojskowa i 8'2011 ↓, s. 34-35.
  11. ↑ 1L220-U (Zoopark-2) Ukrainian Artillery Locating Radar. odin.tradoc.army.mil. [dostęp 2023-01-17]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Tomasz Szulc. Radary artyleryjskie 1Ł220 Zoopark-2. „Nowa Technika Wojskowa”. 8/2011, sierpień 2011. Warszawa: Lampart. ISSN 1230-1655. OCLC 749171931. 

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=1Ł220U_Zoopark-2&oldid=75075133”