14 Pułk Radioliniowo-Kablowy
 Odznaka pamiątkowa 14 prlk | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1972 |
| Rozformowanie |
2001 |
| Nazwa wyróżniająca |
„Strzegomski” |
| Tradycje | |
| Nadanie sztandaru |
25 lutego 1995 |
| Rodowód |
• Szkoła PiMSWŁ nr 11 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
płk dypl. Józef Osóbka |
| Ostatni |
płk Adam Duś |
| Organizacja | |
| Numer | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
14 Strzegomski Pułk Radioliniowo-Kablowy (14 prlk)[2] – oddział Wojsk Łączności Sił Zbrojnych PRL i Sił Zbrojnych RP.
Formowanie, zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
14 pułk radioliniowo-kablowy został sformowany na podstawie Zarządzenia szefa Sztabu Generalnego WP Nr 08/Org. z dnia 25.02.1972[3] oraz szefa sztabu ŚOW w 1972[4]. Podstawę do sformowania jednostki stanowiły[4]:
- Szkoła Podoficerów i Młodszych Specjalistów Wojsk Łączności nr 11;
- N-5 112 batalion łączności dalekosiężnej;
- 3 batalion radioliniowy 10 Saskiego pułku łączności.
W latach dziewięćdziesiątych pułk prowadził Wojskowy Ośrodek Wypoczynkowy w Walimiu[5]. Z końcem 2001 14 Strzegomski pułk radioliniowo-kablowy został rozformowany. Na początku 2002 zakończyła pracę grupa likwidacyjna. Infrastruktura po 14 prlk pozostała w dyspozycji Agencji Mienia Wojskowego[6].
Zadania, wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
Zasadniczym zadaniem pułku było zapewnienie łączności radioliniowej i przewodowej dla armii wydzielanej ze Śląskiego Okręgu Wojskowego oraz szkoleniem dowódców drużyn i młodszych specjalistów dla potrzeb jednostek łączności ŚOW i szkolenie podchorążych rezerwy[5].
14 Strzegomski pułk radioliniowo-kablowy uczestniczył we wszystkich ćwiczeniach Śląskiego Okręgu Wojskowego oraz w ćwiczeniach prowadzonych na wyższych szczeblach dowodzenia, w których uczestniczyły wojska okręgu. Jednostka była poddawana inspekcjom i kontrolom specjalistycznym, w 1985 uzyskała najwyższą ocenę w Wojsku Polskim wśród wszystkich jednostek kontrolowanych przez Inspekcję Sił Zbrojnych. Pułk był wielokrotnie wyróżniany w rozkazach Ministra 0brony Narodowej. Jednostka utrzymywała dobre kontakty z władzami i mieszkańcami Strzegomia[5].
Tradycje[edytuj | edytuj kod]
Spadkobiercy
14 pułk radioliniowo-kablowy dziedziczy i kultywuje tradycje pododdziałów[7]:
- 4 Okręgowy batalion łączności (1945–1950);
- 4 liniowy batalion łączności (1950–1957);
- 10 pułk łączności (1950–1994);
- 112 batalion łączności dalekosiężnej (1956–1972);
- Podoficerska Szkoła Specjalistów Łączności nr 11 (1957–1998);
- Szkoła Podchorążych Rezerwy (1980–1991)
Nazwa wyróżniająca, sztandar, święto
W 1995 na wniosek dowódcy 14 prlk i społeczeństwa Strzegomia, minister obrony narodowej Zbigniew Okoński nadał pułkowi zaszczytne miano „Strzegomski”. 25 lutego 1995 na Rynku Strzegomia odbyła się uroczystość wręczenia sztandaru 14 Strzegomskiemu pułkowi radioliniowo-kablowemu, ufundowanego przez społeczeństwo miasta i nadanego przez prezydenta RP Lecha Wałęsę. Wręczenia sztandaru dokonał przedstawiciel prezydenta RP, szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego Henryk Goryszewski. Dzień 25 lutego został ustanowiony dorocznym świętem 14 prlk[5].
Struktura organizacyjna i podstawowe wyposażenie (1972)[edytuj | edytuj kod]
Stan na rok 1972[edytuj | edytuj kod]
W 1972 przybył z Wrocławia do Strzegomia 3 Batalion Radioliniowy dowodzony przez mjr. Kazimierza Sawika. W skład pułku wchodziły[4]:
- dowództwo i sztab;
- szkoła podoficerska;
- batalion radioliniowy;
- kompania remontowa;
- kompania zaopatrzenia.
Stan na rok 1980[edytuj | edytuj kod]
Od lipca 1980 w strukturach jednostki zaczęła funkcjonować Szkoła Podchorążych Rezerwy. Struktura pułku przedstawiała się wówczas następująco[5]:
- dowództwo;
- sztab;
- Szkoła Podoficerów i Młodszych Specjalistów Łączności;
- Szkoła Podchorążych Rezerwy;
- batalion radioliniowy;
- 1 batalion łączności dalekosiężnej (skadrowany);
.JPG)
- 2 batalion łączności dalekosiężnej (na czas „W”);
- kompania remontowa;
- kompania zaopatrzenia.
Wyposażenie[edytuj | edytuj kod]
Na wyposażeniu 14 prlk[6]:
- radiostacje R-140, R-137, R-118;
- wozy dowodzenia R-3Z, R-3, RD-115Z;
- radiolinie R-404, R-409, R-405;
- aparatownie zwielokratniające AŁD-1 i AŁD-2;
- wozy kablowe z kablem PKD, TTWK i PKL.
Żołnierze pułku[edytuj | edytuj kod]
Dowódcy
W latach 1972–2001 dowódcami pułku byli[6]:
- płk dypl. Józef Osóbka (27.04.1972–28.02.1976)
- płk Józef Duda (28.02.1976–14.01.1983)
- płk Jerzy Ceglarek (14.01.1983–19.06.1986)
- płk Zbigniew Kręcioch (19.06.1986–30.06.1996)
- płk Adam Duś (30.06.1996–2001)
Oficerowie
- mjr Jerzy Dymczyk
- mjr dypl. Andrzej Szymonik
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Toruniu
- ↑ Kowalski 2019 ↓, s. 69-73.
- ↑ Zestawienie numerów historycznych jednostek wojskowych. jednostki-wojskowe.pl. [dostęp 2024-03-03].
- ↑ a b c Kowalski 2019 ↓, s. 70.
- ↑ a b c d e Kowalski 2019 ↓, s. 71.
- ↑ a b c Kowalski 2019 ↓, s. 73.
- ↑ Kowalski 2019 ↓, s. 69.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jan Kowalski: Polskie wojska łączności na przełomie XX i XXI wieku. Sieradz: Światowy Związek Polskich Żołnierzy Łączności, 2019, s. 69; 70; 69-73; 73. ISBN 978-83-948609-1-2.