ARA Almirante Brown (1981)
.png)
| |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Projekt |
MEKO 360H2 |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
8 września 1980 |
| Wodowanie |
28 marca 1981 |
 Armada de la República Argentina
| |
| Nazwa |
Almirante Brown |
| Wejście do służby |
2 lutego 1983 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
2900 ts standardowa |
| Długość |
125,9 m |
| Szerokość |
14,0 m |
| Zanurzenie |
5,8 m |
| Napęd | |
| 4 turbiny gazowe w układzie COGOG, moc 51 800 hp + 10 200 hp, 2 śruby | |
| Prędkość |
30,5 węzła |
| Uzbrojenie | |
| • 8 pocisków pokr. MM40 Exocet • 1×VIII wyrzutnia 8 pocisków przeciwlotniczych Aspide (24 pociski) • 1 działo uniwersalne kalibru 127 mm • 8 dział plot. 40 mm (4×II) | |
| Wyrzutnie torpedowe |
6×324 mm pop (2×III), 18 torped |
| Wyposażenie lotnicze | |
| 1–2 śmigłowce AS-555-SN Fennec lub 1 SH-3 Sea King | |
| Załoga |
200 |
ARA Almirante Brown – niszczyciel rakietowy Marynarki Wojennej Argentyny, typu Almirante Brown (MEKO 360), w służbie od 1983 roku. Zbudowany wraz z trzema okrętami bliźniaczymi w niemieckiej stoczni Blohm + Voss w Hamburgu. Nosi numer burtowy D 10.
Wyporność pełna okrętu wynosi około 3360 ton, napęd stanowią turbiny gazowe pozwalające na osiąganie prędkości ponad 30 węzłów. Uzbrojenie główne stanowi działo uniwersalne kalibru 127 mm, osiem wyrzutni pocisków przeciwokrętowych MM40 Exocet i wyrzutnia pocisków przeciwlotniczych bliskiego zasięgu Aspide. Okręt przenosi do dwóch śmigłowców.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
ARA „Almirante Brown” był pierwszą jednostką z czterech niszczycieli typu MEKO 360, znanego w Argentynie od jego nazwy jako typ Almirante Brown, które zostały zamówione przez Argentynę 11 grudnia 1978 roku w zachodnioniemieckiej stoczni Blohm + Voss[1]. Należały one do modułowej rodziny uniwersalnych okrętów różnej wielkości MEKO, opracowanej przez tę stocznię na eksport[2].
Stępkę pod budowę okrętu położono 8 września 1980 roku, a okręt wodowano 28 marca 1981 roku[3][4]. Okręt został ukończony i przekazany Argentynie 23 stycznia 1983 roku w Hamburgu i podniósł banderę po raz pierwszy 2 lutego 1983 roku[5][a]. Otrzymał jako dziewiąty argentyński okręt nazwę „Almirante Brown” (Admirał Brown) na cześć największego bohatera marynarki Argentyny[5].
Skrócony opis[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
Opis ogólny[edytuj | edytuj kod]
Wyporność okrętów podawana jest na ogół: standardowa 2900, a pełna 3360 ton angielskich[4][3]. Nowsze źródło podaje wyporność standardową 2947 t, a pełną 3667 ton[6]. Długość całkowita wynosi 125,9 m, a między pionami 119 m[3]. Szerokość wynosi 14 m[5][4]. Zanurzenie maksymalne sięga 5,8 m[3].
Załoga składa się z 200 ludzi, w tym 26 oficerów[1].
Napęd stanowią cztery turbiny gazowe w układzie COGOG, napędzające dwie śruby, w tym dwie turbiny mocy bojowej Rolls-Royce Olympus TM3B i dwie turbiny marszowe dla prędkości ekonomicznej Rolls-Royce Tyne RM1C[4]. Turbiny mocy bojowej rozwijają moc łączną 51 800 hp (38 627 kW), a turbiny marszowe 10 200 hp (7606 kW)[3]. Prędkość maksymalna wynosi 30,5 węzła[4]. Zasięg przy prędkości ekonomicznej 18 węzłów wynosi 4500 mil morskich[4].
Uzbrojenie[edytuj | edytuj kod]
Uzbrojenie ARA „Almirante Brown” nie odróżnia się od pozostałych okrętów typu. Uzbrojenie rakietowe przede wszystkim stanowi osiem wyrzutni pocisków przeciwokrętowych MM 40 Exocet, o zasięgu do 70 km i głowicy o masie 165 km[4]. Umieszczone są w dwóch blokach po cztery wyrzutnie we wspólnej prostopadłościennej obudowie, ustawionych na pokładzie nadbudówki przed kominem[4]. Przeciwlotnicze uzbrojenie rakietowe służy jedynie do bliskiej obrony i stanowi je kontenerowa ośmioprowadnicowa wyrzutnia Selenia Albatros dla pocisków przeciwlotniczych krótkiego zasięgu Aspide, na dachu nadbudówki na rufie[4]. Ogółem zapas wynosi 24 pociski[2]. Pociski mogą służyć do zwalczania celów w odległości do 13 km, na wysokościach od 15 do 5000 m, a masa głowicy wynosi 30 kg[4].
Główne uzbrojenie artyleryjskie stanowi automatyczne działo uniwersalne kalibru 127 mm OTO Melara o długości lufy 54 kalibry (L/54) w wieży na dziobie. Strzela pociskami o masie 32 kg, donośność do celów morskich wynosi 23 km, do celów powietrznych 7 km, szybkostrzelność 45 strz/min[4]. Uzbrojenie to uzupełnia osiem automatycznych armat przeciwlotniczych 40 mm Breda/Bofors L/70 w czterech dwudziałowych wieżach, po bokach na pierwszym piętrze nadbudówki dziobowej i po bokach hangaru na rufie[4]. Strzelają pociskami o masie 0,96 kg, donośność do celów morskich wynosi 12,6 km, do celów powietrznych 4 km, szybkostrzelność 300 strz/min[4]. Dodatkowo okręty mają dwa działka kalibru 20 mm Oerlikon[4]. Ogień armaty uniwersalnej kierowany jest radarem, a ogień dział przeciwlotniczych dwoma dalocelownikami radarowo-optronicznymi, na dziobie i rufie[2].
Broń podwodną stanowi sześć wyrzutni torpedowych ILAS 3 kalibru 324 mm przeciw okrętom podwodnym (dwie potrójne, umieszczone na pokładzie na śródokręciu), z zapasem 18 torped[4]. Wystrzeliwano z nich torpedy Whitehead A 244/S, o zasięgu do 7 km[4]. Wcześniejsze publikacje wskazywały torpedy Mk 46[2].
Okręty mogą przenosić do dwóch śmigłowców, przeznaczonych przede wszystkim do walki z okrętami podwodnymi[3][2]. Na okrętach używane były dwa francuskie lekkie śmigłowce SA-319B Alouette III[3]. Od przełomu XX/XXI wieku używane są lekkie śmigłowce AS 555 Fennec, w liczbie jednego na okręt (Argentyna w 2002 roku posiadała ich cztery, zakupione w 1996 roku)[7]. Mogą one służyć do walki z okrętami podwodnymi lub naprowadzać pociski Exocet na cele poza horyzontem[6]. Od 2005 roku z okrętu może operować także śmigłowiec SH-3 Sea King[6].
Wyposażenie[edytuj | edytuj kod]
Okręty typu Almirante Brown wyposażone są w radary: dozoru ogólnego Signaal DA08A, dozoru nawodnego Signaal ZW06, nawigacyjny Decca 1226, śledzenia celów Signaal STIR i kierowania ogniem Signaal WM25[4]. Do kierowania ogniem działek 40 mm służą dwa dalocelowniki radarowo-optroniczne Signaal LIROD[4]. Do wykrywania celów podwodnych okręty mają sonar Atlas Elektronik 80 (DSQS-21BZ) w kadłubie[4]. Do kierowania walką służy system informacji bojowej Signaal SEWACO[4].
Ze środków walki elektronicznej, okręty mają systemy rozpoznania i przeciwdziałania Sphinx i Scimitar, podwójną wyrzutnie pułapek CSEE Dagaie, dwie 20-lufowe wyrzutnie celów pozornych Breda 105 mm SCLAR oraz holowany wabik przeciwtorpedowy Graseby G1738[4].
Służba[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
ARA „Almirante Brown” przybył po raz pierwszy do Argentyny 21 marca 1983 roku[5]. po wejściu do służby weszła wraz z okrętami swojego typu w skład 2 Dywizjonu Niszczycieli, przemianowanego później na Dywizjon Niszczycieli[5]. Stacjonował w Puerto Belgrano[6].
Niszczyciel uczestniczył w różnych ćwiczeniach i operacjach morskich, także międzynarodowych. Pod koniec 1990 roku wszedł wraz z dwoma korwetami typu Espora („Spiro” i „Rosales”) w skład zespołu okrętów argentyńskich działającego na wodach Zatoki Perskiej w ramach międzynarodowej koalicji antyirackiej[8].
W 2005 roku okręt ukończył trwający dwa lata remont wraz z modernizacją, przystosowującą okręt do bazowania śmigłowca SH-3 Sea King[6].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W literaturze spotykane są także daty ukończenia lub wejścia do służby (bez bliższego opisu): 26 stycznia 1983 ( Jane’s Fighting Ships 2002–2003 ↓, s. 11) lub 9 lutego 1983 (Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995 ↓, s. 8)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Jane’s Fighting Ships 1986-87 ↓, s. 11
- ↑ a b c d e Jordan 1986 ↓, s. 18-19.
- ↑ a b c d e f g Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995 ↓, s. 8
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Jane’s Fighting Ships 2002–2003 ↓, s. 11
- ↑ a b c d e Destructor ARA "Almirante Brown" (D-10). Armada Argentina. [dostęp 2023-03-31]. (hiszp.).
- ↑ a b c d e Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 13
- ↑ Jane’s Fighting Ships 2002–2003 ↓, s. 11, 14.
- ↑ Jane’s Fighting Ships 2002–2003 ↓, s. 11, 13.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1986-87. John Moore (red.). Londyn: Jane’s Publishing Company, 1986. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 2002–2003. Stephen Saunders (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2002. ISBN 0-7106-2432-8. (ang.).
- IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).
- John Jordan: An illustrated guide to modern destroyers. Londyn: Salamander Books, 1986. ISBN 0-86101-203-8.