Abstrakcja organiczna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Henry Moore, Large Reclining Figure, rzeźba (1951)

Abstrakcja organiczna - nurt estetyczny zapoczątkowany w rzeźbie przez Constantin Brâncuși i Hansa Arpa na początku XX wieku. Szkołę tę kontynuowali rzeźbiarze tacy jak Barbara Hepworth, Henry Moore, Étienne Hajdú. W malarstwie abstrakcyjnym nurt organiczny ukształtował się głównie pod wpływem ekspresjonizmu i surrealizmu. W architekturze zapoczątkowany między innymi przez Ericha Mendelsohna, Hugo Häringa i Hansa Scharouna, jest szczególnie widoczny w twórczości współczesnych architektów, takich jak Frank Gehry, czy Lars Spuybroek.

Nurt ten sprowadza się do kształtowania formy na wzór natury, jednak bez dosłownego naśladowania jej tworów. Abstrakcja organiczna w sztuce stanowi przeciwieństwo abstrakcji geometrycznej, jednak taki podział nie jest dychotomiczny.

W Polsce inspiracje z Moore’a czerpali m.in. tacy artyści jak Zdzisław Beksiński[1], Jerzy Jarnuszkiewicz, Barbara Zbrożyna, Alina Ślesińska[2] i Władysław Tumkiewicz[3][4][5].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

abstrakcja geometryczna

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Krzysztof Jurecki: Zdzisław Beksiński. Culture.pl, sierpień 2004. [dostęp 2013-05-01].
  2. Paweł Freus: Alina Ślesińska. Culture.pl, październik 2008. [dostęp 2013-05-01].
  3. Henryk Grzybowski. Czy pomnik Mickiewicza w Polanicy należy wywieźć do Kozłówki?. „Ziemia Kłodzka”. nr 224, s. 31-33, marzec 2013. Wyd. Ziemia Kłodzka, SKOZK, SPCzS, OKiS. ISSN 1234-9208. 
  4. Maria Jeżewska. Na pograniczu abstrakcji i realności. O Władysławie Tumkiewiczu. „Odra”. T. 38 Z. 3 (1998) (1998). s. 131-132. 
  5. Henryk Grzybowski: Władysław Tumkiewicz i jego dzieła. O Władysławie Tumkiewiczu i socrealizmie. ZPAP Wrocław. [dostęp 2013-04-30].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Adam Kotula, Piotr Krakowski, Sztuka abstrakcyjna, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1973, wyd. 2. 1977, PB 8094/77.
  • Peter Blundell-Jones, Hugo Häring: the organic versus the geometric, Edition Axel Menges, Stuttgart 1999, ISBN 3-930698-91-9.
  • Aleksander Serafin, Abstrakcja geometryczna, a forma organiczna, Politechnika Łódzka, Łódź 2014, ISBN 9788372835963.