Hugo Häring
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość |
niemiecka |
| Wpłynął na | |
| Praca | |
| Styl | |
Hugo Häring (ur. 22 maja 1882 w Biberach an der Riß, zm. 17 maja 1958 w Göppingen) – niemiecki architekt modernistyczny, przedstawiciel ekspresjonizmu i prekursor funkcjonalizmu organicznego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Po zdaniu matury w 1899, Häring podjął studia w Technicznej Szkole Wyższej w Stuttgarcie (1899–1901), m.in. u Skjolda Neckelmanna[1]. Następnie studiował w Technicznej Szkole Wyższej w Dreźnie, m.in. u Fritza Schumachera, Hugo Hartunga i Corneliusa Gurlitta (1901–1902)[1]. Studia ukończył w Stuttgarcie pod kierunkiem Theodora Fischera w 1903[1].
W 1904 Häring przeprowadził się do Hamburga, gdzie wykładał w Szkole Sztuki i Rzemiosla (niem. Kunstgewerbeschule)[1]. W latach 1915–1921 zaangażowany w odbudowę Prus Wschodnich[1]. W trzech ostatnich latach I wojny światowej pracował jako tłumacz na Bałkanach[1].
W 1921 przeniósł się do Berlina, gdzie w 1922 brał udział w Wielkiej Berlińskiej Wystawie Sztuki (niem. Große Berliner Kunstausstellung)[1]. W 1923–1924 współzałożyciel wraz z Mies van der Rohem grupy „Zehnerring” w Berlinie[1]. Od 1926 sekretarz grupy architektonicznej „Der Ring”, którą reprezentował w 1928 na spotkaniu założycielskim Congrès international d’architecture moderne (CIAM) (pol. Międzynarodowy Kongres Architektury Nowoczesnej) w szwajcarskim La Sarraz[1].
W 1935 przejął berlińską Reimannschule, którą przemianował na Szkołę „Kunst und Werk”[1]. Po zbombardowaniu szkoły podczas działań wojennych w 1943 przeniósł się do rodzinnego Biberach an der Riß[1]. W 1946 odpowiedzialny za odbudowę w strefie francuskiej[1]. W latach 1947–1950 współpracownik Instytutu Budownictwa przy Akademii Nauk w Berlinie[1]. Od 1955 członek Akademie der Künste[1].
Działalność
[edytuj | edytuj kod]W 1925 Häring ukończył swój esej „Wege zur Form”. w którym przedstawił swoje rozważania na temat architektury – forma architektoniczna powinna wyrastać z otoczenia i funkcji danego budynku, który miał przez to być wyodrębnionym, indywidualnym projektem[2]. Rozważania te były w opozycji do idei uniwersalizmu Mies van der Rohego, a Häring często bywa utożsamiany z organiczną tradycją modernizmu, obok Franka Lloyda Wrighta i Alvara Aalto[2].
Pod koniec lat 1920. XX wieku projektował wielorodzinne domy mieszkalne na nowo-powstających berlińskich osiedlach Siemensstadt i Onkel-Toms-Hütte, jednak kolejne projekty zostały zarzucone po dojściu nazistów do władzy[2].
Publikacje
[edytuj | edytuj kod]- Wege zur Form. „Die Form I”, 1925–1926. (niem.).
- Das anderen Bauen. Karl Krämer Verlag, 1982. (niem.). (razem z J. Joedicke)[1]
- Neues Bauen. Phönix Verlag, 1947. (niem.).[1]
Wybrane dzieła
[edytuj | edytuj kod]- 1922–1926 – posiadłość Garkau przy Seestrasse 7 w Klingbergu w gminie Scharbeutz (powiat Ostholstein, Szlezwik-Holsztyn)[3][4][5]
- 1926–1927 – budynki na osiedlu Onkel-Toms-Hütte w Berlinie (wraz z Bruno Tautem i Otto Rudolfem Salvisbergem)[6]
- 1928 - Villa-Frenzel w Elblągu, modernistyczny budynek mieszkalny
- 1929–1930 – budynki przy Goebelstrasse wielkiego zespołu mieszkaniowego Siemensstadt w Berlinie[7] (obok Häringa budynki na osiedlu Siemensstadt projektowali pod kierunkiem Hansa Scharouna: Walter Gropius, Otto Bartning, Fred Forbat i Paul Rudolf Henning)
- 1929–1931 – budynek wzdłuż Prinzenallee w Berlinie
Upamiętnienie
[edytuj | edytuj kod]Od 1969 Bund Deutscher Architekten (BDA) przyznaje co trzy lata nagrodę im. Hugo Häringa (niem. Hugo-Häring-Preis) za modelowe projekty architektoniczne w Badenii-Wirtembergii[8].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Archinform: Dr. h.c.Hugo Häring. [dostęp 2010-08-14]. (niem.).
- ↑ a b c Patrick Goode, Stanford Anderson, Colin St. John Wilson: The Oxford companion to architecture. T. 1. Oxford University Press, 2009, s. 401. ISBN 0-19-860568-4. [dostęp 2010-08-14]. (ang.).
- ↑ Archinform: Garkau Farm. [dostęp 2010-08-14]. (niem.).
- ↑ Peter Blundell Jones: Hugo Häring: the organic versus the geometric. Edition Axel Menges, 1999, s. 55. ISBN 3-930698-91-9. [dostęp 2010-08-14]. (ang.).
- ↑ Winfried Nerdinger, Cornelius Tafel: Architekturführer Deutschland: 20. Jahrhundert. Birkhäuser, 1996, s. 8. ISBN 3-7643-5287-6. [dostęp 2010-08-14]. (niem.).
- ↑ Archinform: Großsiedlung Onkel Toms Hütte. [dostęp 2010-08-14]. (niem.).
- ↑ Archinform: Wohnbauten in Berlin-Siemensstadt (Ringsiedlung). [dostęp 2010-08-14]. (niem.).
- ↑ BDA Landesverband Baden-Württemberg: Preise. [dostęp 2010-08-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-22)]. (niem.).