Adam Bieńkowski (oficer)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Adam Bieńkowski
Ilustracja
rotmistrz rotmistrz
Data i miejsce urodzenia

2 października 1892
Lwów

Data i miejsce śmierci

15 października 1942
Wydmy Łuże

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

214 Pułk Ułanów

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
obrona Lwowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Złoty Krzyż Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons

Adam Bieńkowski herbu Łada, także Adam Łada-Bieńkowski (ur. 2 października 1892 we Lwowie, zm. 15 października 1942 na Wydmach Łuże) – rotmistrz Wojska Polskiego, działacz społeczny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 2 października 1892[a] we Lwowie jako syn Adama[1]. U kresu I wojny światowej brał udział w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej. W stopniu porucznika dokonał przejęcia zbrojnego od Ukraińców Szkoły Kadeckiej, obsadził stanowisko i był komendantem Pododcinka „Szkoła Kadecka” w obrębie Odcinka I[2][3]. 17 listopada 1918 po zmasowanych natarciu Ukraińców na szkołę atak został skutecznie i w sposób zorganizowany odparty, po czym nieliczne siły polskie przeszły do kontrataku na cofające się ok. 10-krotnie liczniejsze siły wroga (łącznie w tym czasie miało być zmobilizowanych ok. 700 Ukraińców), zajmując Persenkówkę wraz z elektrownią, plac powystawowy, ulicę Poniatowskiego, docierając do ulicy św. Zofii – operacja dowodzona przez ppor. Bieńkowskiego została określona za jedno z największych polskich zwycięstw podczas obrony Lwowa, zaś w rezultacie tych walk Ukraińcy przystali na zawieszenie broni, które z kolei umożliwiło przeczekanie Polakom na wsparcie sił kpt. Michała Tokarzewskiego-Karaszewicza[4]. Za swoje czyny nocą 21 listopada 1918 Adam Bieńkowski został awansowany do stopnia rotmistrza[5]. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, podczas której pełnił funkcje dowódcy I dywizjonu 214 pułku ułanów Armii Ochotniczej, a jesienią 1920 został dowódcą tego pułku[6].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Został zweryfikowany w stopniu rotmistrza rezerwy kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[7][8]. W 1923, 1924 był oficerem rezerwowym 24 pułku ułanów w garnizonie Kraśnik[9][10]. W okresie II Rzeczypospolitej był dyrektorem Obywatelskiego Komitetu Zimowej Pomocy Bezrobotnym oraz przewodniczącym okręgu warszawskiego ZHP. W 1939 był wiceprzewodniczącym Obwodu Warszawa-Południe Obozu Zjednoczenia Narodowego[11].

W czasie okupacji niemieckiej należał do organizacji Polska Niepodległa[12]. 18 czerwca 1942 na ul. Wspólnej 3 w Warszawie został zatrzymany przez Niemców i osadzony w więzieniu Gestapo na Szucha[12]. 15 października 1942 został zamordowany w egzekucjach na Wydmach Łuże[13][12].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rocznik Oficerski podał przy tożsamości „Adam Bieńkowski I” datę urodzenia 16 lutego 1886.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-06-18].
  2. ↑ Jan Gella: Ruski miesiąc 1/XI – 22/XI 1918. Ilustrowany opis walk listopadowych we Lwowie z 2 mapami. Lwów: Komitet Obywateli Miasta Lwowa, ok. 1919, s. 155–156.
  3. ↑ G.Łukomski, Cz.Partacz, B.Polak. / Iwona Łaptaszyńska (autor opracowania): Obrona Lwowa 1 – 22.11.1918 r.. genealogia.okiem.pl. [dostęp 2016-04-18].
  4. ↑ Jan Gella: Ruski miesiąc 1/XI – 22/XI 1918. Ilustrowany opis walk listopadowych we Lwowie z 2 mapami. Lwów: Komitet Obywateli Miasta Lwowa, ok. 1919, s. 158–159.
  5. ↑ Jan Gella: Ruski miesiąc 1/XI – 22/XI 1918. Ilustrowany opis walk listopadowych we Lwowie z 2 mapami. Lwów: Komitet Obywateli Miasta Lwowa, ok. 1919, s. 160.
  6. ↑ Rafał Surdacki: 214. Pułk Ułanów Armii Ochotniczej przeciw bolszewikom. nowastrategia.org.pl, 2013-08-14. [dostęp 2016-04-18].
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 698.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 620.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 647.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 579.
  11. ↑ [Inc.: Podajemy do wiadomości, że zgodnie z instrukcją Okręgu Stołecznego Obozu Zjednoczenia Narodowego został utworzony z dniem 1 kwietnia b.r. Obwód O.Z.N. Warszawa-Południe, obejmujący teren Starostwa Grodzkiego Warszawa-Południe...] : Warszawa, maj 1939 r.
  12. ↑ a b c Straty ↓.
  13. ↑ Władysław Bartoszewski: Palmiry. op.cit., s. 73–74.
  14. ↑ Dekoracja Orderem „Virtuti Militari”. „Gazeta Lwowska”. Nr 87, s. 4, 17 kwietnia 1921. 
  15. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  16. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi w zakresie pomocy i opieki nad bezrobotnymi”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Adam_Bieńkowski_(oficer)&oldid=73351477”