Adramelech
Adramelech, Adramelek, Adar-malik (król ognia) – upadły anioł, demon i bóstwo. Utożsamiany z Anu i Molochem. Centrum kultu Adramelecha znajdowało się w mieście Sefarwaim.
Według Biblii (2 Ks. Król. 17, 31) Sefarwaici palili swoje dzieci na jego cześć. W chrześcijaństwie uznany za demona, upadłego anioła. Przed upadkiem należał do Chóru Tronów.
W tradycji okultystycznej Prezydent Demonicznego Senatu, Kanclerz Piekieł, Kawaler Orderu Muchy. Jest uznawany za ósmego z dziesięciu arcydemonów. Jest przedstawiany z głową i torsem człowieka, a resztą ciała muła lub pawia. W The History of Magic Kurta Seligmanna przedstawiany pod postacią konia. W A Dictionary of the Bible (s. 26[1]) Philipa Schaffa jest przedstawiany jako lamassu.
W Raju utraconym Johna Miltona został strącony przez Uriela i Rafała i nazywany jest „idolem Asyryjczyków”. W Mesjadzie Klopstocka jest przedstawiany jako nieprzyjaciel Boga, bardziej podstępny, pyszny i złośliwy niż Szatan.
W kulturze masowej[edytuj | edytuj kod]
Rozmaite postacie o imieniu Adramelech, bądź Adrammelech pojawiają się lub są wzmiankowane m.in. w grze Final Fantasy XII czy Castlevania: Circle of the Moon[2], książce Umberta Eco Imię róży (powołuje się na niego Remigiusz z Varagine)[3], powieści fantasy Mai Kossakowskiej Siewca Wiatru: Żarna niebios, powieści z gatunku horroru Grahama Mastertona Demony Normandii.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ A Dictionary of the Bible – Philip Schaff. [dostęp 2010-12-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (22 stycznia 2010)]. (ang.).
- ↑ Castlevania: Circle of the Moon - Adramelech. www.spriters-resource.com. [dostęp 2011-08-30]. (ang.).
- ↑ Umberto Eco: Imię róży. Mediasat Poland, s. 388, seria: Kolekcja Gazety Wyborczej. ISBN 83-89651-50-5.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Gustav Davidson: Słownik aniołów w tym aniołów upadłych. Poznań: Zysk i S-ka, 1998, s. 8-9. ISBN 83-7150-337-7.
- Collin de Plancy: Słownik wiedzy tajemnej. Warszawa-Kraków: Oficyna Wydawnicza POLCZEK Polskiego Czerwonego Krzyża, 1993, s. 10. ISBN 83-85272-11-9.