Aleksander Wiszenko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksander Wiszenko
prezbiter
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

9 kwietnia 1909
Miedwieżyki

Data i miejsce śmierci

12 lutego 1982
Siemiatycze

Proboszcz parafii Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość” w Tokarach
Okres sprawowania

1970–1978

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny

Inkardynacja

Diecezja warszawsko-bielska

Diakonat

21 sierpnia 1948

Prezbiterat

1970

Aleksander Wiszenko (ur. 9 kwietnia 1909 w Miedwieżykach niedaleko Siematycz, zm. 12 lutego 1982 w Siematyczach[1]) – polski duchowny prawosławny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był bratankiem Antoniego Wiszenko. W latach 1915–1922 przebywał w Samarze w Rosji jako bieżeniec. W latach 1938–1943 pracował w Parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Rogaczach. Diakon od 21 sierpnia 1948 r. Absolwent Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej. W okresie 1948–1970 diakon parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Siemiatyczach, w latach 1970–1974 pełniący obowiązki proboszcza parafii Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość” w Tokarach, proboszcz w latach 1975–1978[2]. W latach 1974–1975 duchowny klasztoru w Grabarce. Pochowany jest przy cerkwi Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Siemiatyczach[3]. Jego bratem był Wacław Wiszenko, synem zaś Leonidas Wiszenko, malarz, pedagog, działacz społeczności prawosławnej na Podlasiu.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Grzegorz Sosna, Wykaz hierarchii i kleru parafialnego oraz opiekunów cerkiewnych Kościoła Prawosławnego na Białostoczyźnie w latach 1839–1986, cz. 3, Białystok: Chrześcijańskie Stowarzyszenie Społeczne 1986, s. 103.
  2. Strona parafii prawosławnej w Tokarach
  3. Evgenij Pańko, Večnaja pamjat' počivšim, „Cerkiewny Wiestnik” (1983), nr 1/3, ss. 57–60.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Grzegorz Sosna, Antonina Troc-Sosna, Hierarchia i kler kościoła prawosławnego w granicach II Rzeczypospolitej i Polski powojennej w XIX-XXI wieku, Ryboły 2012.
  • Grzegorz Sosna, Wykaz hierarchii i kleru pariafialnego oraz opiekunów cerkiewnych Kościoła Prawosławnego na Białostoczyźnie w latach 1839–1986, cz. 3, Białystok: Chrześcijańskie Stowarzyszenie Społeczne 1986, s. 102.
  • Evgenij Pańko, Večnaja pamjat' počivšim, „Cerkiewny Wiestnik” (1983), nr 1/3, s. 57–60.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]