Przejdź do zawartości

Aleksandr Gucało

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksandr Gucało
Александр Гуцало
major lotnictwa major lotnictwa
Data i miejsce urodzenia

20 marca 1917
Aktiubińsk

Data i miejsce śmierci

28 stycznia 1946
Szczecinek

Przebieg służby
Lata służby

1937–1946

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Wojskowe Siły Powietrzne

Jednostki

689 nocny pułk lotnictwa bombowego, 691 mieszany pułk lotniczy, 845 pułk lotnictwa myśliwskiego

Stanowiska

dowódca klucza, dowódca eskadry, nawigator pułku

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Aleksandra Newskiego (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Medal „Za obronę Leningradu” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945”

Aleksandr Siemionowicz Gucało (ros. Александр Семёнович Гуцало, ur. 7 marca?/20 marca 1917 w Aktiubińsku, zm. 28 stycznia 1946 w Szczecinku) – radziecki lotnik wojskowy, major, uhonorowany pośmiertnie tytułem Bohatera Związku Radzieckiego (1946). Ukrainiec.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w ukraińskiej rodzinie robotniczej. Skończył 8 klas szkoły kolejowej w Aktiubińsku, później jego rodzina przeniosła się do Tichoriecka, gdzie ukończył szkołę uniwersytetu fabryczno-zawodowego i aeroklub, później pracował jako tokarz. W 1937 został powołany do Armii Czerwonej, w 1939 ukończył lotniczą szkołę strzelców bombowców w Groznym, a w 1941 wojskową lotniczą szkołę pilotów w Engelsie. Od grudnia 1941 uczestniczył w wojnie z Niemcami, początkowo jako pilot 689 nocnego pułku lotnictwa bombowego na Froncie Wołchowskim, potem od kwietnia do sierpnia 1942 w składzie samodzielnej grupy myśliwców Sił Powietrznych Frontu Wołchowskiego. Wykonał 309 lotów bojowych nocnym bombowcem, wykonując bombardowania obiektów wroga i loty zwiadowcze. W sierpniu 1942 został pilotem 691 mieszanego pułku lotniczego na Froncie Leningradzkim i potem Wołchowskim, od sierpnia 1943 do końca wojny walczył w składzie 845 pułku lotnictwa myśliwskiego w składzie 14 Armii Powietrznej Frontu Wołchowskiego, od lutego 1944 13 Armii Powietrznej Frontu Leningradzkiego, od kwietnia 1944 14 Armii 3 Frontu Nadbałtyckiego, a od grudnia 1944 4 Armii Powietrznej 2 Frontu Białoruskiego. W tym pułku był dowódcą klucza, później dowódcą eskadry, a od połowy 1944 do końca wojny nawigatorem pułku. Brał udział m.in. w operacji siniawińskiej, mgińskiej, leningradzko-nowogrodzkiej, pskowskiej, pskowsko-ostrowskiej, tartuskiej, ryskiej, wschodniopruskiej, pomorskiej i berlińskiej. Do początku maja 1945 wykonał 494 loty bojowe, w tym 309 nocnymi bombowcami, a 186 myśliwcami, i stoczył 52 walki powietrzne, w których strącił osobiście 18 i w grupie 3 samoloty wroga (według innych danych 11 osobiście i 1 w grupie). Poza tym zniszczył 8 samolotów wroga na ziemi podczas ataków bombowych na lotniska. W marcu 1942 został lekko raniony przez ogień artylerii przeciwlotniczej. Ogólnie do końca wojny wykonał 509 lotów bojowych. W 1945 otrzymał stopień majora i został kandydatem do WKP(b). Po wojnie służył w Siłach Powietrznych Północnej Grupy Wojsk stacjonującej w Polsce. W styczniu 1946 doznał ciężkiej infekcji i zmarł w szpitalu wojskowym w Szczecinku. Został pochowany na cmentarzu żołnierzy radzieckich w Pile.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]