Alfred Świt

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Alfred Świt
Data i miejsce urodzenia

1 grudnia 1928
Poznań

Data śmierci

15 kwietnia 1999

profesor
Alma Mater

Politechnika Warszawska

Doktorat

1963

Habilitacja

1966

Profesura

1976

Polska Akademia Nauk
Status

członek rzeczywisty

Uczelnia

Politechnika Warszawska

rektor PW
Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal Komisji Edukacji Narodowej Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (złota)

Alfred Świt (ur. 1 grudnia 1928 w Poznaniu, zm. 15 kwietnia 1999) – polski elektronik, wykładowca i rektor w 1981 Politechniki Warszawskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W okresie II wojny światowej więziony w obozie w Konstantynowie Łódzkim, pracował też przymusowo w niemieckich zakładach samochodowych. W 1948 zdał maturę. Studiował najpierw na Politechnice Łódzkiej, następnie na Politechnice Warszawskiej, gdzie w 1952 uzyskał dyplom inżyniera łączności w zakresie radiotechniki, a w 1963 obronił pracę doktorską. Habilitację uzyskał w 1966 na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej, w 1970 został profesorem nadzwyczajnym, a w 1976 – zwyczajnym.

Przedmiotem jego badań naukowych były elektronika półprzewodnikowa i mikroelektronika. Od roku 1956 na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej prowadził wykłady z zakresu elektroniki półprzewodnikowej. Wypromował jedenastu doktorów i około stu magistrów.

Pełnił następujące funkcje: kierownika Katedry Elektroniki Ciała Stałego (1968– –1970) i Zakładu Mikroelektroniki (do 1984 roku). Główny twórca i dyrektor Instytutu Technologii Elektronowej. Prodziekan (1966–1969) i dziekan Wydziału Elektroniki (1969–1970), prorektor ds. ogólnych (1970–1973) i prorektor ds. nauki (1978–1981). W 1981 pełnił też przez 3 miesiące funkcje rektora uczelni. w Polskiej Akademii Nauk rozpoczął swoją działalność w 1969 roku jako członek Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji. W latach 1972–1974 był zastępcą przewodniczącego tego Komitetu, a w latach 1974–1981 i od 1996 roku jego przewodniczącym. Od 1976 członek korespondent a od 1989 członek rzeczywisty PAN. Odznaczony: Krzyżem Kawalerskim (1973)i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1980), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1977), Medalem "Za Zasługi dla Obronności Kraju", Złotą Odznaką "Za zasługi dla Warszawy".[1] Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[2] (kwatera A3 tuje-3-19)[3][4].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Przyrządy półprzewodnikowe, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 1968

Przypisy[edytuj | edytuj kod]