Alternaria cucumerina

Alternaria cucumerina

Plamistość liści melona spowodowana przez A. cucumerina
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	workowce
Klasa	Dothideomycetes
Rząd	Pleosporales
Rodzina	Pleosporaceae
Rodzaj	Alternaria
Gatunek	Alternaria cucumerina
Nazwa systematyczna
Alternaria cucumerina (Ellis & Everh.) J.A. Elliott Am. J. Bot. 4: 472 (1917)

Alternaria cucumerina (Ellis & Everh.) J.A. Elliott – gatunek grzybów z klasy Dothideomycetes. Grzyb mikroskopijny, wśród roślin uprawnych w Polsce powodujący chorobę alternarioza dyniowatych.

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Alternaria, Pleosporaceae, Pleosporales, Pleosporomycetidae, Dothideomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi.

Po raz pierwszy opisali go w 1895 r. Job Bicknell Ellis i Benjamin Matlack Everhart, nadając mu nazwę Macrosporium cucumerinum. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu John Asbury Elliot w 1917 r. Synonimy:

• Alternaria brassicae f. nigrescens Peglion 1892
• Alternaria brassicae var. nigrescens (Peglion) Sacc. & Traverso 1910
• Alternaria cucumerina var. cyamopsidis (Rangaswami & A.V. Rao) E.G. Simmon 1966
• Alternaria cyamopsidis Rangaswami & A.V. Rao 1957
• Alternaria nigrescens (Peglion) Neerg. 1945
• Macrosporium cucumerinum Ellis & Everh. 1895.

Morfologia

W hodowli na świetle kolonia zarodnikuje bardzo dobrze. Na obszarze bez światła wełnista grzybnia powietrzna składa się z rozgałęzionych strzępek, z których wszystkie mają konidia na końcach. Większość konidioforów prosta, czasami rozgałęzione, gdy wynurzają się z powierzchni agaru, zwykle o wymiarach 100-200 × 5-6 µm, tylko rzadko z kolankowatym wyrostkiem konidiogennym. Młode konidia wąskie, jajowate, około 30-35 × 7-12 µm, z 3-4 poprzecznymi przegrodami. Komórka wierzchołkowa konidium tępo stożkowa i pozostaje taka, gdy konidium powiększa się i dojrzewa. Na agarze V-8 konidia są produkowane w ogromnych ilościach. Większość z nich pozostaje samotna i w określonych tu warunkach nie wytwarza wąskiego dzióbka. Jednak wiele innych w tej samej populacji generuje nitkowaty dziób z wierzchołkowej komórki stożkowej. Łańcuchy dwóch konidiów są obfite, w tym 1-2 komórkowy wtórny konidiofor może być wytwarzany na końcu nitkowatego dzioba o dowolnej długości, zarówno 15-30 µm, jak 250 µm. Czasami z dzióbka wytwarzany jest wtórny konidiofor.

Dojrzałe konidia są długie elipsoidalne, z zaokrągloną lub zwężoną komórką podstawową i stożkowym wierzchołkiem. Jest on długi wąsko-jajowaty, o największej szerokości powyżej połowy. Większość konidiów zachowuje tę morfologię w miarę starzenia się kolonii; oznacza to, że nie rozwijają stopniowo dziobków po osiągnięciu dojrzałych rozmiarów, przegród i koloru. Co charakterystyczne jednak, wiele konidiów wytwarza długi, nitkowaty dziobek, który utrzymuje szerokość 1,5-2,5 µm na całej swojej długości. Dziobek nie rozgałęzia się, z wyjątkiem rzadko wytwarzanych konidioforów bocznych. W hodowli tworzenie dziobów jest szczególnie widoczne na zarodnikach, które powstają w ciągu 24 godzin na pionowej powierzchni wyciętej w podłożu agarowym.

Konidium zwykle dojrzewa w zakresie wielkości 75-110 × 17-25 µm. Nitkowaty dziobek zwykle pozostaje krótki lub umiarkowanie długi, o długości około 60-160 µm, chociaż często występują inne osiągające długość do 250-300+ µm. Dojrzałe konidia mają do 8-12 przegród poprzecznych i 1-2 dłuższe przegrody w 5-8 segmentach poprzecznych. Wszystkie przegrody są początkowo disstoseptą, eusepty są powstają stopniowo. Konidia są żółto-brązowe ciemniejące do średnio brązowego z poprzeczną euseptą w jeszcze ciemniejszym kolorze. Zewnętrzna ściana jest gładka do wyraźnie brodawkowatej.