Andrzej Kościelecki (dziekan poznański)
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data urodzenia |
ok. 1554 | |
| Data śmierci |
5 września? 1599 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Inkardynacja | ||
Andrzej Kościelecki herbu Ogończyk (ur. ok. 1554, zm. 5 września? 1599) – opat bledzewski, dziekan kapituły katedralnej poznańskiej w latach 1591-1600[1].
Był synem Janusza Kościeleckiego i Gertrudy Danaborskiej[2]. Staraniem biskupa poznańskiego Łukasza Kościeleckiego, będącego jego stryjem, został kanonikiem katedry poznańskiej, a w 1579 opatem cystersów bledzewskich[2], choć nie posiadał wówczas ani profesji zakonnej (nie złożył jej nigdy), ani nawet święceń kapłańskich. W 1580 został o to pozwany przed obradującą w Wągrowcu kapitułę zakonną. Ponieważ nie stawił się przed jej oblicze, otrzymał dekret unieważniający elekcję[2]. Pozwany nie udał się również przed oblicze trybunału papieskiego do Rzymu, ale dzięki poparciu stryja biskupa oraz szwagra, marszałka Andrzeja Opalińskiego, utrzymał się na opactwie bledzewskim[2]. W tym czasie klasztor liczył tylko pięciu zakonników, a jego zabudowania były zrujnowane. Jako opat pousuwał protestanckich duchownych z dóbr klasztornych i odzyskał kilka zajętych przez nich kościołów, sprowadzając do nich księży[2]. Wykupił część zastawionych dóbr klasztornych. Ze względu na nieustanne zatargi z pogranicznymi starostami brandenburskimi podejmował liczne interwencje u elektora. Na sejmach 1581 i 1585 zarzucano mu naruszanie postanowień konfederacji warszawskiej[2].
Ze względu na plany biskupa Łukasza, aby uczynić go koadiutorem diecezji poznańskiej, podjęto akcję mającą zapewnić powodzenie tych planów – na przykład nuncjuszowi papieskiemu przedstawiano Andrzeja Kościeleckiego jako energicznego tępiciela protestantyzmu (przy nawracaniu mieszczan i chłopów nie wahał się użyć siły), posiadającego zarazem zdolności administracyjne. Ostatecznie jednak, mimo podróży do Rzymu w 1584 oraz poparcia króla, papież na nominację się nie zgodził, widząc w niej przejaw nepotyzmu[2]; niewykluczone, że jakąś rolę odegrały stawiany zarzuty natury obyczajowej. W tej sytuacji zrezygnował z funkcji opata w Bledzewie, a w 1591 został dziekanem poznańskim. W katedrze ukończył odnowę kaplicy św. Jana Chrzciciela. W testamencie ufundował altarię i pozostawił zapis na rzecz benedyktynek[2]. Dobroczyńca klasztorów bernardyńskich w Bydgoszczy, Poznaniu, Kazimierzu i Kościanie. Zmarł prawdopodobnie 5 września 1599, a jego ciało pochowano w kościele bernardynów w Poznaniu[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.): Wielkopolski słownik biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 359. ISBN 83-01-02722-3.