Aniele Boży

Modlitwa Aniele Boży jest jedną z pierwszych modlitw, której uczą się dzieci

Aniele Boży (łac. Oratio ad Angelum Custodem) – tradycyjna katolicka codzienna modlitwa, będąca prośbą wiernych o opiekę anioła stróża. Przeznaczona jest do prywatnego, codziennego odmawiania w ramach pacierza.

Tekst

Tekst polski modlitwy brzmi następująco:

Aniele Boży

Aniele Boży, stróżu mój,
Ty zawsze przy mnie stój.
Rano, wieczór, we dnie, w nocy
Bądź mi zawsze ku pomocy,
Strzeż duszy, ciała mego, (lub: Broń mnie od wszelkiego złego)
zaprowadź mnie do żywota wiecznego. (lub: I doprowadź do żywota wiecznego.)
Amen.

Oryginalny tekst łaciński: Oratio ad Angelum Custodem

Angele Dei, qui custos es mei,
me, tibi commissum pietate superna,
illumina, custodi, rege et guberna.
Amen.

Modlitwa została przetłumaczona na wiele języków.

Znaczenie

Modlitwa do Anioła stróża jest wyrazem jedności chrześcijańskiego wyznania wiary i modlitwy, wyrażonej maksymą Lex orandi, lex credendi. Według Katechizmu Kościoła Katolickiego, każdy chrześcijanin ma swojego duchowego opiekuna, zwanego aniołem stróżem:

Życie ludzkie od początku aż do śmierci jest otoczone opieką i wstawiennictwem aniołów. "Każdy wierny ma u swego boku anioła jako opiekuna i stróża, by prowadził go do życia". Już na ziemi życie chrześcijańskie uczestniczy – przez wiarę – w błogosławionej wspólnocie aniołów i ludzi, zjednoczonych w Bogu (Katechizm Kościoła Katolickiego 336).

Stąd w Kościele katolickim w ciągu wieków propagowano modlitwy będące prośbą o opiekę aniołów. Także ta konkretna modlitwa „Aniele Boży” spotkała się z aprobatą i zachętą papieży.

Historia

Historia modlitwy sięga XI w. Pierwotnie autorstwo łacińskiej wersji przypisywano benedyktynowi św. Anzelmowi z Canterbury. Jednak na podstawie późniejszych badań inspirację dla jej stworzenia przypisuje się obecnie Reginaldowi z Canterbury (ur. ok. 1050 we Francji, zm. po 1109), innemu benedyktynowi współczesnemu Anzelmowi, gdyż modlitwa wykazującą wiele podobieństw do modlitwy Aniele Boży znajduje w Żywocie św. Malchusa, mnicha syryjskiego, spisanym przez Reginalda.

Pod koniec XIX w. jezuita ks. Karol Antoniewicz (autor m.in. pieśni Chwalcie łąki umajone oraz W krzyżu cierpienie) przetłumaczył swobodnie modlitwę z łaciny, nadając jej formę wierszowaną. W XX w. pojawiły się różne warianty tekstu: „strzeż duszy, ciała mego” lub „broń mnie od wszelkiego złego”, a także „zaprowadź mnie do żywota wiecznego” lub „i doprowadź do żywota wiecznego”.

Świadectwem wiekowej popularności tej modlitwy jest informacja w książce napisanej w XIX w. przez św. Jana Bosko, znanego opiekuna dzieci i młodzieży. Przekazał on informację o dwóch papieżach, którzy pod koniec XVIII i na początku XIX wieku związali z tą modlitwą odpusty:

Aby pobudzić Wiernych do częstego uciekania się do św. Anioła Stróża, świątobliwi papieże Pius VI a następnie Pius VII rozszerzyli następujące odpusty na wszystkich wiernych chrześcijan obu płci: 100-dniowy odpust za każdym razem, gdy ze skruszonym sercem odmówi się Aniele Boży w dowolnym języku; a tym, którzy odmawiają tę modlitwę rano i wieczorem przez cały rok, odpust zupełny w dzień święta świętych Aniołów Stróżów; a tym, którzy przynajmniej raz dziennie będą ją odmawiać, odpust zupełny według uznania, pod warunkiem, że będą po spowiedzi i po komunii św. i nawiedzą (68 [154]) jakiś kościół, modląc się za Najwyższego Pasterza. Wszystkie te odpusty mogą zostać ofiarowane za dusze czyśćcowe.

Zobacz też

• Świętych Aniołów Stróżów – katolickie święto.