Anna Karima
 Anna Karima (1925) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
dziennikarka, pisarka, feministka |
| Narodowość | |
Anna Karima właśc. Anna Todorowa Wełkowa, bułg. Анна Тодорова Велкова (ur. 1871 w Berdiańsku, zm. 6 marca 1949 w Sofii[1]) – bułgarska dziennikarka, pisarka i działaczka feministyczna.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Była jednym z sześciorga dzieci kupca i działacza narodowego Todora Wełkowa i Ukrainki Stepanidy Mużiczenko[1]. W 1878 rodzina powróciła do Bułgarii, osiedlając się w Szumenie, a następnie w Sofii. Anna po ukończeniu szkoły dla dziewcząt w Sofii podjęła pracę nauczycielki w Szumenie[1]. W 1891 zadebiutowała jako pisarka, pisząc opowiadanie Obiknowena istorija (Обикновена история). Pisała opowiadania, powieści i dramaty. Najczęściej używała pseudonimu Anna Karima, a także Vega, Mamin i Samurow[1]. Sztuki jej autorstwa wystawiał Teatr Narodowy w Sofii. Jeden z jej dramatów W Bałkanach (В балканах), w oryginale napisany w języku rosyjskim był wystawiany w Petersburgu[1].
W 1894 wraz z rodziną przeniosła się do Sofii, gdzie ukończyła gimnazjum. Od 1897 zajęła się działalnością edukacyjną wśród kobiet, pisząc petycje do parlamentu w sprawie dopuszczenia kobiet do nauki w bułgarskich uczelniach wyższych[1]. W 1901 należała do grona założycielek Bułgarskiego Związku Kobiet (Български женски съюз) i jego pierwszą przewodniczącą (w latach 1901-1906). Była redaktorką pisma Żenski głas (Женски глас), wydawanego od 1899, który stał się organem Związku[1]. W swojej działalności skupiała się na walce o równe prawa kobiet w dostępie do edukacji uniwersyteckiej, a także o udział Bułgarek w życiu politycznym.
W 1906 opuściła Bułgarski Związek Kobiet i związała się z konkurencyjną organizacją Rawnoprawie (Равноправие), w której działała do 1921. Jako działaczka organizacji podróżowała po kraju i wygłaszała odczyty na temat praw kobiet. W czasie I wojny światowej zajmowała się działalnością dobroczynną i organizacją szkoły handlowej dla dziewcząt w Sofii[2]. Od 1917 redagowała pismo Byłgarka (Българка)[1].
Po zamachu bombowym w sofijskiej cerkwi Św. Niedzieli (16 kwietnia 1925) wyjechała do Francji. 15 sierpnia 1926 napisała Apel o pokój dla Bułgarii, który wysłała do genewskiej siedziby Ligi Narodów[1]. Na emigracji współpracowała z francuskim komunistą Henri Barbussem. Artykuły Karimy ukazywały się w czasopiśmie Komunisticzesko zname (Комунистическо знаме), wydawanym przez bułgarskich komunistów. W 1926 wyjechała do Związku Sowieckiego. Mieszkała w Charkowie, gdzie zajmowała się tłumaczeniem literatury rosyjskiej na język bułgarski. Dopiero w 1928 mogła powrócić do Bułgarii[1]. Od 1930 wydawała czasopismo Powik (Повик).
Zmarła w zapomnieniu, w pokoju hotelowym w Sofii[1].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
W 1888 poślubiła dziennikarza Janko Sakazowa (1860-1941), z którym miała troje dzieci (dwie córki i syna)[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k Franciska Haan: Biographical dictionary of women's movements and feminisms in Central, Eastern, and South Eastern Europe: 19th and 20th centuries. Central European University Press: 2008, s. 235-238. ISBN 963-7326-39-1. (ang.).
- ↑ a b Значимите жени в българската история или кои са народните будителКи. hubavajena.bg. [dostęp 2019-02-03]. (bułg.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Franciska Haan: Biographical dictionary of women's movements and feminisms in Central, Eastern, and South Eastern Europe: 19th and 20th centuries. Central European University Press: 2008, s. 235-238. ISBN 963-7326-39-1. (ang.).