Anthony Faingaʻa

Anthony Faingaʻa

Pełne imię i nazwisko	Anthony S. Faingaʻa
Data i miejsce urodzenia	2 lutego 1987 Queanbeyan, Australia
Wzrost	178 cm
Masa ciała	88 kg
Rugby union
Pozycja	środkowy ataku
Kariera juniorska
Lata Zespół Queanbeyan Whites St Edmund's College
Kariera seniorska
Lata Zespół Wyst. (Pkt.) 2005–2006 Tuggeranong Vikings (klub) 2007–2008 Brumbies (Super Rugby) 4 (5) 2007–2008 Easts (klub) 2007 Canberra Vikings (ARC) 8 (26) 2009– Reds (Super Rugby) 80 (25) 2009–2010 Souths (klub) 2011– GPS Rugby (klub) 2014 Queensland Country (ARC) 4 (0)
Reprezentacja narodowa
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.) 2003–2004 Australia U-18 3 (0) 2005–2006 Australia U-19 9 (18) 2006 Australia U-21 5 (10) 2007 Australia 2010–2012 Australia 23 (10)
Dorobek medalowy Puchar świata brąz Nowa Zelandia 2011 Mistrzostwa świata U-19 złoto Dubaj 2006 brąz RPA 2005

Anthony Faingaʻa (ur. 2 lutego 1987 w Queanbeyan) – australijski rugbysta grający na pozycji środkowego ataku w zespole Reds oraz w reprezentacji narodowej. Triumfator Super Rugby i Pucharu Trzech Narodów w sezonie 2011 oraz zdobywca brązowego medalu podczas Pucharu Świata w Rugby 2011, mistrz świata juniorów.

Kariera klubowa

Grać w rugby rozpoczął wraz z bratem bliźniakiem w drużynie pięciolatków miejscowego klubu rugby league Queanbeyan Kangaroos, a następnie już w rugby union w Queanbeyan Whites. Uczęszczał do St Edmund's College, którego absolwentami byli m.in. George Gregan i Matt Giteau. Wcześnie, bowiem jako drugi w historii szkoły piętnastolatek, zaczął występować w pierwszej drużynie tej szkoły – początkowo w trzeciej linii młyna, a następnie na pozycji środkowego ataku. Jeszcze w trakcie nauki został członkiem Akademii Brumbies, a po ukończeniu szkoły w 2004 roku rozpoczął treningi z seniorską drużyną Brumbies oraz związał się z miejscowym klubem Tuggeranong Vikings.

W 2005 roku po trzech latach w Brumbies Academy podpisał z tym klubem tzw. rookie contract na sezon 2006, oferowany młodym obiecującym graczom, którzy trenują z pierwszą drużyną i mogą być do niej powołani w razie kontuzji któregoś z podstawowych zawodników, a rok później pełny dwuletni kontrakt, toteż przez kolejne trzy sezony znajdował się w pierwszej drużynie. W barwach Brumbies pojawił się na boisku w przedsezonowych spotkaniach w latach 2005 i 2006.

W 2006 roku występował w drugiej drużynie Brumbies – Brumby Runners – podobnie jak rok później, gdy nie mieścił się w meczowym składzie na rozgrywki Super 14. Dochodząc do pełni formy po złamaniu kości śródstopia zadebiutował z ławki rezerwowych w rozgrywkach Super 14 na początku marca 2007 przeciw Bulls i jeszcze w tym samym miesiącu zaliczył krótkie epizody przeciwko kolejnym dwóm południowoafrykańskim zespołom.

W 2007 roku znalazł się w składzie Canberra Vikings startującego w jedynym rozegranym sezonie Australian Rugby Championship i po opuszczeniu przedsezonowych meczów przygotowawczych wystąpił we wszystkich ośmiu spotkaniach tych rozgrywek, pod ich koniec zostając głównym kopaczem zespołu. Również w 2007 roku związał się z Eastern Suburbs Rugby Union Club z Sydney, z którym jeszcze w tym sezonie dotarł do finału rozgrywek Shute Shield, w jego barwach występując również w kolejnym roku.

Swój pierwszy występ w podstawowym składzie Brumbies i przyłożenie zaliczył w drugiej kolejce sezonu 2008 przeciwko Highlanders. W tym samym meczu doznał również poważnej kontuzji kolana, która wyeliminowała go z gry do końca sezonu. Gdy w tym samym roku doszło do negocjacji kończących się kontraktów, propozycję jego przedłużenia otrzymał tylko Saia, chcący nadal grać razem bracia rozpoczęli zatem poszukiwania nowego klubu. W kwietniu tego roku podpisali więc umowę z zespołem Reds trenowanym wówczas przez Phila Mooneya, ich dawnego szkoleniowca z kadry U-19, a pod jego koniec z drużyną wziął udział w szkoleniowym tournée do Europy.

W pierwszym sezonie zagrał w dziewięciu z trzynastu spotkań swojej drużyny, głównie jako zmiennik, przełomowy jednak okazał się dla niego sezon 2010. Prócz pracy nad obroną zwiększył też swoją masę i prędkość. Swoją postawą w przedsezonowych meczach zyskał sobie miejsce w podstawowym składzie po odejściu Berricka Barnesa i w najlepszej od kilku lat kampanii Reds opuścił jedynie ostatni mecz po kontuzji ramienia. Przedłużył zatem swój kontrakt o kolejne dwa lata.

Dobrą formę potwierdził w 2011 roku, opuściwszy jedynie dwa kończące sezon zasadniczy spotkania z powodu kontuzji ścięgna, wystąpił w pozostałych szesnastu meczach Reds walnie przyczyniając się do ich końcowego triumfu w Super Rugby. Ewen McKenzie uznał go za najlepszego w defensywie zawodnika trenowanej przez siebie drużyny. Z powodu serii kontuzji opuścił pierwszą połowę następnego sezonu, w którym Reds ponownie znaleźli się w fazie play-off. Na gali rozdania nagród Reds we wrześniu 2012 roku otrzymał wyróżnienie Spirit of the Reds dla gracza utożsamiającego ducha zespołu zarówno na boisku, jak i poza nim.

W związku z przeprowadzką do Brisbane w lokalnych rozgrywkach klubowych został zawodnikiem Souths Rugby Club, w którym występował przez dwa lata, w pierwszym z nich docierając do finału rozgrywek. W 2011 roku przeniósł się natomiast do zespołu GPS Rugby, choć jego pozostałe sportowe zobowiązania nie pozwalały mu na występy w jego barwach.

W marcu 2012 roku przedłużył kontrakt z Reds o rok, choć wskutek zmniejszania liczby zawodników objętych dodatkami wypłacanymi przez Australian Rugby Union rozważał poszukiwania zagranicznych klubów. Kontuzje z poprzedniego roku i dobra postawa jego zastępców spowodowały, że do sezonu 2013 przystępował niepewny o miejsce w podstawowym składzie zespołu, w przedsezonowym meczu z Blues otrzymał jednak po raz pierwszy rolę kapitana. Doznał w nim kontuzji ręki, początkowo niesłusznie podejrzewano jej złamanie, jednak uszkodzone więzadła wymagały miesięcznej przerwy w grze. Powrócił do gry na początku marca, a pod koniec tego miesiąca osiągnął barierę pięćdziesięciu spotkań dla zespołu z Queensland. W czerwcu wystąpił przeciwko British and Irish Lions, nie zagrał jednak w lipcowych meczach kończących rozgrywki Super Rugby z uwagi na uraz ścięgna, a Reds ulegli w fazie play-off Crusaders.

Przechodząc rehabilitację ramienia solidnie przepracował okres przygotowawczy, w wyjściowej piętnastce pojawił się jednak dopiero na początku kwietnia po kontuzji Mike’a Harrisa, z którym bezpośrednio walczył o miejsce w składzie. W inauguracyjnej edycji National Rugby Championship został przydzielony do zespołu Queensland Country i mianowany jego kapitanem, wystąpił w czterech spotkaniach, z reszty rozrywek wyeliminowała go kontuzja kolana. Do kolejnego sezonu Super Rugby przystępował niepewny o miejsce w podstawowym składzie Reds z uwagi na coraz większą konkurencję, zespół bowiem wzmonił się o takich zawodników jak Karmichael Hunt i James O’Connor. Zagrał w nim w dziewięciu meczach, przeplatany był on jednak kontuzjami kolana i wstrząśnieniem mózgu. Ponownie też został wybrany kapitanem Queensland Country w drugim sezonie NRC, z rozgrywek tych wyeliminował go jednak uraz stopy.

Kariera reprezentacyjna

Był stypendystą ogólnokrajowych programów National Talent Squad oraz Australian Institute of Sport. W stanowych barwach występował w mistrzostwach kraju U-16 w 2002 roku zdobywając trzecie miejsce, a następnie w kategorii U-18. Pociągnęło to za sobą powołania do kadry Australian Schoolboys w latach 2003–2004. W pierwszym roku znalazł się w zespole „A”, rok później zaś dołączył do brata w pierwszej kadrze zostając jej wicekapitanem i zaliczając występy we wszystkich trzech testmeczach przeciw Irlandii, Samoa i Nowej Zelandii.

W 2005 roku uczestniczył w zgrupowaniu, a następnie wraz z kadrą U-19 poleciał na odbywające się w Południowej Afryce mistrzostwa świata. Zagrał w nich w czterech spotkaniach, a ze zwycięskiego meczu o trzecie miejsce wyeliminowała go bowiem kontuzja.

Rok później ponownie znalazł się w ogłoszonym przez selekcjonera kadry U-19 Phila Mooneya składzie na mistrzostwa świata w Dubaju, w którym przypadła mu rola wicekapitana. W zakończonym triumfem turnieju Faingaʻa zagrał we wszystkich pięciu meczach zdobywając osiemnaście punktów, a jego dropgol przypieczętował finałowe zwycięstwo nad Nowozelandczykami. Jego postawa w tym turnieju dała mu nominację do nagrody dla najlepszego zawodnika w tej kategorii wiekowej na świecie według IRB, którą ostatecznie otrzymał jego rodak Josh Holmes. Miesiąc później otrzymał powołanie do reprezentacji U-21 na sprawdziany oraz na czerwcowe mistrzostwa świata we Francji. W tych zawodach wystąpił w pięciu spotkaniach, a młodzi Australijczycy w meczu o brązowy medal ulegli Nowozelandczykom.

W 2007 roku otrzymał powołanie do kadry rugby siedmioosobowego na dwa ostatnie turnieje sezonu 2006/2007 IRB Sevens World Series w Londynie i Edynburgu.

Po przełomowym sezonie ligowym 2010 kwestią czasu stało się jego powołanie do kadry. Jego pierwszy kontakt z seniorskim poziomem reprezentacyjnym nastąpił w czerwcu 2010 roku, zagrał wówczas w dwóch meczach przeciw Anglikom w zespole Australian Barbarians, które to solidne występy spowodowały, że znalazł się w trzydziestce Robbiego Deansa na Puchar Trzech Narodów 2010 i swój debiut w reprezentacji kraju zaliczył 31 lipca tego roku w meczu z All Blacks. Pierwszy raz wspólnie z bratem wyszli na boisko w podstawowym składzie Wallabies 5 sierpnia tego roku zostając tym samym pierwszą od 1983 roku i trzecią w historii parą bliźniąt w australijskich barwach, po Jimie i Stewarcie Boyce oraz Marku i Glenie Elli. Po występach w jeszcze dwóch meczach tego turnieju otrzymał powołanie na kończące rok mecze w Europie, nie znalazł się jednak w składzie na żaden z testmeczów, zagrał natomiast w dwóch spotkaniach przeciw drużynom klubowym – Leicester Tigers i Munster.

W lipcu 2011 roku został nominowany do składu na pierwszą część sezonu, wystąpił zaś jedynie w dwóch ostatnich meczach Pucharu Trzech Narodów wygranego przez Australijczyków po raz pierwszy od dekady. Został następnie powołany na Puchar Świata w Rugby 2011, gdzie wystąpił w sześciu z siedmiu spotkań – z powodu wstrząśnienia mózgu opuszczając potyczkę z Rosjanami – zakończonej brązowym medalem kampanii Wallabies. Sezon reprezentacyjny zakończył występem przeciw Walijczykom na początku grudnia.

Został uwzględniony w składzie na zaplanowane na czerwiec 2012 roku mecze kadry – po niespodziewanej porażce ze Szkotami wystąpił z ławki rezerwowych w serii trzech spotkań z Walijczykami. Następnie brał udział w inaugurycyjnej edycji The Rugby Championship, a wypadłszy z meczowego składu na ostatnie spotkanie z Argentyną nie powrócił do niego pomimo powołania także podczas kończącego sezon tournée Australijczyków. Ominęło go następnie tournée British and Irish Lions 2013, zaś z pozostałych meczów reprezentacji w tym sezonie wyeliminowała go konieczność operacji ramienia wiążąca się z półroczną przerwą w grze.

Varia

• Jest pochodzenia aborygeńsko-tongańskiego. Jego prababka była jednym z dzieci aborygeńskiego skradzionego pokolenia, natomiast częścią jego tongańskiego dziedzictwa są noszone również przez pozostałych braci tatuaże.
• Jest bardzo zżyty z pięć minut starszym bratem bliźniakiem – Saią – od najmłodszych lat grają w tych samych klubach, mieszkają razem, na zgrupowaniach dzielą pokój, a nawet, ku początkowemu zdziwieniu graczy i trenerów, wzajemnie rozczesują sobie włosy.
• Prócz brata bliźniaka, w rugby grają również jego dwaj pozostali bracia – Vili i Colby, zawodnik Brumbies i kapitan reprezentacji U-20. Rodzeństwa dopełnia najmłodsza Hulita. Ich kuzyn, Ipolito Fenukitau, był reprezentantem Tonga i Australii.
• Uzyskał Diploma of Business, a następnie studiował zarządzanie nieruchomościami.
• Został przyjęty do hali sław rodzinnego miasta.
• Związany z uprawiającą piłkę nożną Stephanie Tokich.

Bibliografia

• Anthony Fainga'a – ESPN Scrum Profile. espnscrum.com. [dostęp 2013-04-04]. (ang.).
• Anthony Fainga'a – Wallabies Profile. rugby.com.au. [dostęp 2013-04-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-10)]. (ang.).
• Anthony Fainga'a – Reds Profile. redsrugby.com.au. [dostęp 2015-01-27]. (ang.).
• Anthony Fainga'a – It's Rugby Profile. itsrugby.co.uk. [dostęp 2013-04-04]. (ang.).

Linki zewnętrzne

• Anthony i Saia Fainga'a – oficjalna strona. faingaatwins.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-29)]. (ang.)