Antoni Zenowicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antoni Despot-Zenowicz
Herb
Deszpot
Rodzina

Zenowiczowie herbu Deszpot

Data śmierci

przed 20 kwietnia 1798

Żona

Eleonora Skarbek-Ważyńska

Dzieci

Michał Despot-Zenowicz

Antoni Zenowicz (Despot-Zenowicz / Deszpott-Zienowicz) herbu Deszpot (zm. przed 20 kwietnia 1798[1]) – podkomorzy połocki w l. 1765-1793[2], wojski połocki w l. 1760-1765[3], poseł na sejm elekcyjny 1764 roku, duktor województwa połockiego w 1764 roku.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Franciszka Deszpot-Zenowicza (marszałka trybunału litewskiego, starosty sznitowskiego, podstolego połockiego w l. 1748-1750[4], stolnika połockiego od 1750, wojskiego połockiego od 1752[5]) i jego drugiej żony Róży z Naramowskich, sędzianki z. oszmiańskiej. Bratanek Tekli z Despot-Zenowiczów, żony Józefa Sosnowskiego, hetmana polnego litewskiego[6][7].

W 1760 otrzymał nominację na wojskiego połockiego po rezygnacji z tego urzędu jego ojca, Franciszka Zenowicza. W 1765 otrzymał nominację na podkomorzego połockiego[8].

15 stycznia 1764 poślubił w Warszawie Eleonorę-Magdalenę Skarbek-Ważyńską h. Habdank (ochrzczoną w 1743, zm. w/po 1792), córkę podkomorzego oszmiańskiego Marcina Ważyńskiego, dziedzica Murowanej Oszmiany, i Marianny z Nagurskich. Eleonora Skarbek-Ważyńska od 1759 była kanoniczką warszawską i była ostatnią kanoniczką, która wstąpiła do Zgromadzenia za panowania Augusta III. W Zgromadzeniu przebywała do ślubu w 1764[6][9][10].

Z Eleonorą z Ważyńskich miał dzieci:

  • Michała, marszałka guberni mińskiej, ożenionego z Anną z domu Niemirowicz-Szczytt (córką starosty witagolskiego Krzysztofa Niemirowicza-Szczytta);
  • Jerzego – pułkownika sztabu wojsk cesarsko-francuskich, hrabiego cesarstwa francuskiego, publicystę (bezdzietnego);
  • Teklę, żonę księcia Jana Mirskiego, podkomorzego;
  • Kunegundę, żonę Wincentego Prószyńskiego;
  • Maryannę (Marię), żonę Wincentego/Ignacego Dmochowskiego wicemarszałka oszmiańskiego (rodziców malarza Wincentego Dmochowskiego)[11];
  • Eleonorę, żonę Edwarda Kiełpsza;
  • Weronikę, żonę Michała Wazgirda[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego, Tom 5. Ziemia połocka i województwo połockie XV-XVIII w., IH PAN, 2018, s. 167.
  2. ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego, Tom 5. Ziemia połocka i województwo połockie XV-XVIII w., IH PAN, 2018, s. 167, 301.
  3. ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego, Tom 5. Ziemia połocka i województwo połockie XV-XVIII w., IH PAN, 2018, s. 247, 301.
  4. ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego, Tom 5. Ziemia połocka i województwo połockie XV-XVIII w., IH PAN, 2018, s. 177.
  5. ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego, Tom 5. Ziemia połocka i województwo połockie XV-XVIII w., IH PAN, 2018, s. 219.
  6. ↑ a b c T. Żychliński, Złota Księga Szlachty Polskiej, Rocznik XVIII, Poznań 1896, s. 209.
  7. ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego, Tom 5. Ziemia połocka i województwo połockie XV-XVIII w., IH PAN, 2018, s. 241.
  8. ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego, Tom 5. Ziemia połocka i województwo połockie XV-XVIII w., IH PAN, 2018, s. 167, 247.
  9. ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego, Tom 5. Ziemia połocka i województwo połockie XV-XVIII w., IH PAN, 2018, s. 247.
  10. ↑ S. Konarski, Kanoniczki Warszawskie, 1952, s. 97.
  11. ↑ Gazeta Polska nr 64 z 1862, s. 2.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Akt elekcyi Roku Tysiąć Siedemset Sześćdziesiątego Czwartego, Miesiąca Sierpnia, Dnia dwudziestego siódmego, s. 79.
  • Herbarz polski, t. X, Lipsk 1845, s. 171, 174.
  • Złota księga szlachty polskiej, r. XVIII, Poznań 1898, s. 209.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Antoni_Zenowicz&oldid=72063355”