António Feliciano de Castilho
 António Feliciano de Castilho w dojrzałym wieku | |
| Data i miejsce urodzenia |
28 stycznia 1800 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 czerwca 1875 |
| Narodowość |
portugalska |
| Język |
portugalski |
| Alma Mater |
Uniwersytet w Coimbrze |
| Dziedzina sztuki | |
| Epoka |
romantyzm |
| Ważne dzieła | |
|
Amor e Melancolia | |
Antonio Feliciano de Castilho (ur. 1800, zm. 1875) – portugalski poeta, jeden z głównych reprezentantów romantyzmu[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Antonio Feliciano de Castilho urodził się w Lizbonie 28 stycznia 1800 roku[1]. Był synem lekarza José Feliciana de Castilho i jego żony Domícilii Máximy de Castilho. W wieku sześciu lat stracił wzrok[2][1]. Życiowy sukces zawdzięczał fenomenalnej pamięci i pomocy swojego brata Augusta[2]. Dzięki jego pomocy ukończył szkołę i studia wyższe na Uniwersytecie w Coimbrze[3]. Opanował między innymi w sposób doskonały język łaciński i literaturę rzymską[2]. Poeta debiutował w 1821 roku utworem Cartas de Echo e Narciso, napisanym w stylu klasycznym, na którym się wychował[2]. Natomiast tomy Primavera (1822) i Amor e Melancholia (1823), jakkolwiek kontynuujące typową dla oświecenia tradycję bukoliczną, zdradzają cechy romantyczne[2]. Jednak niedługo potem autor dał się poznać publiczności jako dojrzały romantyk, wydając tomy A noite de Castello (1836) i Cuimes do bardo (1838)[2]. W 1834 Castilho ożenił się z Marią Isabel Baena Coimbra Portuga, która zmarła w 1837 roku[3]. Epos o wstąpieniu na tron Jana VI przyniósł mu lukratywne stanowisko w Coimbrze[2]. Podczas pobytu na Maderze ożenił się z Aną Carlotą Xavier Vidal, która urodziła mu ośmioro dzieci[3]. Powróciwszy z Madery, założył pismo Revista Universal Lisbonense[2]. Jako kompetentny filolog klasyczny był autorem wstępu i komentarzy do serii Livraria Classica Portugueza (1845–1847, 25 tomów). Założył też Towarzystwo Przyjaciół Literatury i Sztuki. W 1854 roku udał się w podróż do Brazylii, czego literackim świadectwem był List do cesarzowej[2]. W 1865, po śmierci Almeidy Garretta i zamilknięciu Alexandre'a Herculana, zajmował pierwszoplanową pozycję w gronie portugalskich literatów[2]. Stan ten jednak nie trwał długo. Wraz z pojawieniem się młodych pisarzy takich jak Antero de Quental i João de Deus jego popularność zaczęła maleć[2]. Kiedy dziesięć lat później umierał, sława nie była już jego udziałem[2].
Twórczość
[edytuj | edytuj kod]Antonio Feliciano de Castilho zaczynał jako autor klasycystycznej poezji sielankowej i właściwie do końca pozostał twórcą idealizującym rzeczywistość. Zbiory A noite de Castello i Cuimes do bardo zawierają w sobie wszystkie blaski i cienie jego twórczości[2]. Brak wyższych idei artystycznych i intelektualnych poeta pokrywał emocjonalnym wdziękiem, czystością dykcji i melodyjną wersyfikacją[2]. Wyrósłszy z nurtu poezji opisowej i dydaktycznej, widział świat nie takim, jakim jest, ale takim, jakim powinien być. Był też zasłużonym tłumaczem, między innymi Anakreonta, Wergiliusza, Owidiusza i Moliera[2][1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d António Feliciano de Castilho. Projecto Vercial. [dostęp 2016-11-15]. (port.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Edgar Prestage: Castilho, Antonio Feliciano de, w: 1911 Encyclopædia Britannica, Volume 5. en.wikisource.org. [dostęp 2016-11-15]. (ang.).
- ↑ a b c Biografia. museusaopedro.org. [dostęp 2016-11-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-18)]. (port.).