Ariergarda
Ariergarda (z fr. arrière garde - straż tylna) – oddział, pododdział maszerujący z tyłu za głównymi siłami związku taktycznego (oddziału)[1].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Zadaniem ariergardy jest ubezpieczanie maszerującej kolumny przed uderzeniem od tyłu i zapewnienie jej swobodnego wykonywania marszu. Zależnie od sytuacji i wielkości maszerującej kolumny ariergarda może stanowić od 1/4 do 1/3 sił głównych. Występuje zazwyczaj w sile wzmocnionego batalionu[2][3]. Ariergarda stanowi element ubezpieczenia ugrupowania marszowego[4].
Ariergarda jest elementem ugrupowania marszowego wysyłanym na odległość 20–30 km od sił głównych przy marszu odfrontowym. Od tyłu ubezpiecza się szpica tylną, którą wysyła na odległość 5–10 km. Może także wysłąć na boki wysyłać patrole boczne na odległość do 3 km. Zadanie swoje wykonuje poprzez: walkę, po zajęciu dogodnych rubieży; zrywanie mostów; niszczenie dróg; minowanie; stawianie zawał leśnych; skażenie terenu[5]. Dawniej używano nazwy straż tylna[6].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ ariergarda, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2023-07-01].
- ↑ Ściborek (red.) 1995 ↓, s. 150.
- ↑ Krupa (red.) 2007 ↓, s. 39.
- ↑ Elak 2014 ↓, s. 191.
- ↑ Dakudowicz (przew.) 2000 ↓, s. 326.
- ↑ Laprus (red.) 1979 ↓, s. 19.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz Dakudowicz (przew.): Podręcznik walki pododdziałów wojsk zmechanizowanych. Warszawa: Dowództwo Wojsk Lądowych. Wyższa Szkoła Oficerska im. Tadeusza Kościuszki, 2000.
- Leszek Elak: Podstawy działań taktycznych. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2014. ISBN 978837523316-2.
- Andrzej Krupa (red.): Encyklopedia wojskowa: dowódcy i ich armie, historia wojen i bitew, technika wojskowa. T. I. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007. ISBN 978-83-01-15175-1.
- Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.
- Zbigniew Ściborek (red.): Działania taktyczne wojsk lądowych. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 1995.