Awangarda (wojsko)
Awangarda (z fr. avant garde „straż przednia”) – oddział, pododdział maszerujący przed siłami głównymi związku taktycznego (oddziału). Stanowi element ubezpieczenia ugrupowania marszowego w marszu dofrontowym[1].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Awangarda, na ogół w sile wzmocnionego batalionu[a], jest wysyłana na odległość 20–30 km od sił głównych przy marszu dofrontowym[2][3]. Zadaniem awangardy jest ubezpieczanie maszerującej kolumny przed uderzeniem od czoła i zapewnieniem siłom głównym dogodnych warunków do rozwinięcia się i wejścia do walki. Zależnie od sytuacji i wielkości maszerującej kolumny awangarda może stanowić od 1/4 do 1/3 sił głównych. Awangarda ubezpiecza się zazwyczaj szpicą czołową wysyłaną na odległość 5–10 km lub boczną do 5 km. Może wysłać też patrole boczne na odległość do 3 km[4].
Przy wykonywaniu zadania podczas marszu awangarda powinna wykonywać marsz w takim tempie, aby nie opóźniać tempa marszu sił głównych. Drobne grupy przeciwnika niszczy z marszu, przy napotkaniu większych sił dąży do uchwycenia obiektu kluczowego, częścią sił wiąże przeciwnika od czoła z jednoczesnym wykonaniem manewru oskrzydlenia lub obejścia, rozbija jego siły główne częściami oraz wychodzi na jego tyły[5]. Dawniej używano nazwy „straż przednia”[6].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Najczęściej rdzeniem zasadniczym awangardy jest batalion czołgów z kompanią zmechanizowaną lub batalion zmechanizowany z kompanią czołgów. W skład awangardy wyznacza się też pododdziały: saperów, artylerii do ognia pośredniego, artylerii przeciwlotniczej i obrony przeciwchemicznej gwarantujące samodzielność w prowadzeniu walki[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Huzarski 2001 ↓, s. 99.
- ↑ Ściborek (red.) 1995 ↓, s. 150.
- ↑ Dakudowicz (przew.) 2000 ↓, s. 323.
- ↑ Elak 2014 ↓, s. 191.
- ↑ Laprus (red.) 1979 ↓, s. 31.
- ↑ Krupa (red.) 2007 ↓, s. 59.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Bordziłowski [red.]: Mała encyklopedia wojskowa. Tom 1. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967, s. 100.
- Tadeusz Dakudowicz (przew.): Podręcznik walki pododdziałów wojsk zmechanizowanych. Warszawa: Dowództwo Wojsk Lądowych. Wyższa Szkoła Oficerska im. Tadeusza Kościuszki, 2000.
- Leszek Elak: Podstawy działań taktycznych. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2014. ISBN 978837523316-2.
- Michał Huzarski: Taktyka ogólna wojsk lądowych. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2001. ISBN 83-88062-91-3.
- Andrzej Krupa (red.): Encyklopedia wojskowa: dowódcy i ich armie, historia wojen i bitew, technika wojskowa. T. I. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007. ISBN 978-83-01-15175-1.
- Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.
- Zbigniew Ściborek (red.): Działania taktyczne wojsk lądowych. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 1995.