Asterostroma laxum

Asterostroma laxum

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	gołąbkowce
Rodzina	powłocznicowate
Rodzaj	gwiazdoszczetka
Gatunek	Asterostroma laxum
Nazwa systematyczna
Asterostroma laxum Bres. Bull. Soc. bot. Fr. 36(1): 46 (1920)

Asterostroma laxum Bres. – gatunek grzybów z rodziny powłocznicowatych (Peniophoraceae).

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Asterostroma, Peniophoraceae, Russulales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungii.

Po raz pierwszy takson ten opisał w 1920 r. Giacomo Bresàdola w Szwecji.

Morfologia

Bazydiokarp

Rozpostarty, przylegający i nieco dający się oddzielić od podłoża, w stanie świeżym miękki, błonkowaty, po wyschnięciu kruchy, o grubości do 1 mm. Hymenofor ciągły. gładki, kremowy do bardzo jasnobrązowego lub jasnożółtobrązowy. Kontekst miękki, filcowany, ciemniejszy niż powierzchnia hymenium, ochrowobrązowy. Subikulum skąpe lub niewyraźne, zbudowane z kilku strzępek biegnących równolegle do podłoża. Brzeg ostro się kończący lub stopniowo przerzedzający, strzępiasty. Ryzomorfy powszechne w subikulum, na krawędzi i pęknięciach podłoża o grubości do 0,3 mm, o powierzchni drobno chropowatej lub owłosionej, czasami płasko rozpostarte, ochrowo-brązowe.

Cechy mikroskopowe

System strzępkowy dimityczny z asterohyfidami; strzępki generatywne o średnicy 2–4 (5) µm, wyraźne, z prostymi przegrodami, cienkościenne, szkliste. Ryzomorfy zbudowane ze strzępek o szerokości do 10 (15) µm, otoczone równolegle ułożonymi strzępkami o średnicy 2–4 µm z prostymi przegrodami, prawie cienkościennymi, niemal szklistymi, a ich najbardziej zewnętrzna warstwa zbudowana jest ze zwartych asterohyfid o średnicy 20–50 µm. Gleocystydy 40–70×5–10 µm, mniej lub bardziej wrzecionowate, lekko napęczniałe, zwężające się ku wierzchołkiem, cienkościenne, szkliste, często z palczastym wierzchołkiem. W kontekście asterohyfiy o szerokości 25–60 (70) µm, liczne, stopniowo zmniejszające się w kierunku hymenium, kilka razy rozgałęziające się di- lub trichotomicznie i zwężające się w grubościenne, ochrowe szczeciny 13–40 × 2–4 (5) µm.

Podstawki 40–50×7,5–9 (9,5) µm, niemal cylindryczne, lekko brzuchate, lekko zwężające się ku wierzchołkom i ku podstawie, szkliste z 4 sterygmami o długości do 6 µm. Bazydiospory półkuliste, 6–8×5,7–7,3 µm, Q = 0,9–1,12, gładkie, cienkościenne, szkliste, amyloidalne.

Występowanie i siedlisko

Asterostroma laxum występuje w Ameryce Północnej Środkowej, Europie i Azji. W Polsce jego stanowisko podał Dariusz Karasiński w 2016 r.