Przejdź do zawartości

Bajon (świątynia)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bajon
ប្រាសាទបាយ័ន
ilustracja
Państwo

 Kambodża

Miejscowość

Angkor Thom

Wyznanie

buddyzm

Rodzaj

świątynia buddyjska

Historia
Data budowy

XII/XIII w.

Dane świątyni
Styl

Bajon

Budulec

piaskowiec, lateryt

Położenie na mapie Kambodży
Mapa konturowa Kambodży, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Bajon”
Ziemia13°26′28,51″N 103°51′31,46″E/13,441253 103,858739

Bajon – świątynia buddyjska w khmerskim Angkor Thom, na terenie kompleksu zabytkowego Angkor, zbudowana przez króla Dżajawarmana VII (lata panowania 1181-1218), a porzucona w związku z ucieczką całej ludności z miasta w 1431 r. i przeniesieniem stolicy państwa na południe[1].

Świątynię wzniesiono w centrum Angkor Thom na powierzchni 156 x 141 m, w formie wysokiej, kamiennej, trójpoziomowej budowli zbliżonej kształtem do piramidy. Posiadała liczne wieże, których liczbę ocenia się na 49, a do dziś przetrwały 37. Świątynia wykonana jest z dopasowanych do siebie bez zaprawy bloków piaskowca, a jej fundamenty z bloków laterytu[2]. Składa się z najwyższego kompleksu centralnego, na szczycie którego było główne pomieszczenie z posągiem Buddy i dwóch otaczających ów kompleks prostokątnych galerii, zewnętrznej i wewnętrznej. Wzorowana jest na architekturze hinduistycznej[3]. Całość założenia ma bardzo bogatą dekorację rzeźbiarską reliefową, w tym figuralną. Ściany galerii zewnętrznej zdobią sceny świeckie, przedstawiające wydarzenia z panowania Dżajawarmana VII i życia jego poddanych, zaś płaskorzeźby galerii wewnętrznej ilustrują religijne podania hinduistyczne. Na wieżach umieszczono duże rzeźby ludzkich twarzy, prawie zawsze po jednej twarzy na każdej z czterech stron wieży, tak że do dziś przetrwało ponad 200 takich obliczy. Nie wyjaśniano dotąd kogo te lekko uśmiechnięte oblicza miały przedstawiać. W minionych wiekach utożsamiano je z Buddą lub Brahmą, w XX w. rozpatrywano koncepcję, że to wizerunek fundatora świątyni króla Dżajawarmana VII, a współczesne publikacje często przyjmują, iż jest to wyobrażenie jednego z bodhisattwów: Awalokiteśwary albo Wadźrasattwy[4]

W 1990 w pracach architektoniczno-zabezpieczających i badaniach archeologicznych, prowadzonych w świątyni Bajon, brały również udział polskie Pracownie Konserwacji Zabytków[5].

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Rakoczy
  2. Rakoczy 2017 ↓, s. 65-66.
  3. Rakoczy 2017 ↓, s. 66-67.
  4. Rakoczy 2017 ↓, s. 67.
  5. Mirosław Olbryś. Działalność zagraniczna PP PKZ: prace konserwatorskie, misje badawczo-konserwatorskie oraz współpraca międzynarodowa. „Wiadomości Konserwatorskie”. 31, s. 140-143, 2012. Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków. ISSN 0860-2395. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • M. Rakoczy. Bajon - serce Angkoru. „Archeologia Żywa”, s. 64-67, 2017.