Barbara Kaim

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Barbara Kaim
Państwo działania

 Polska

Data urodzenia

1 grudnia 1952

Zawód, zajęcie

archeolog

Profesor, nauki humanistyczne
Specjalność: archeologia
Alma Mater

Wydział Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego

Doktorat

1983

Habilitacja

2003

Profesura

2005

Wydział Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego
Odznaczenia
* Nagrody „Clio” – nagroda za najlepsze publikacje naukowe pracowników Wydziału Historycznego UW: 1996, 2003;
  • Nagrody Rektora Uniwersytetu Warszawskiego: 2001, 2003, 2004, 2006;
  • Medal Prezydenta Turkmenistanu za rozwój nauki, edukacji i kultury, 2014;

Barbara Kaim (ur. 1 grudnia 1952) – polska archeolog, profesor na Wydziale Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego[1]. Jej badania koncentrują się na okresach panowania Achemenidów, Partów i Sasanidów w Iranie i Azji Środkowej.

Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Barbara Kaim studiowała w Instytucie Archeologii (obecnie Wydział Archeologii). Ukończyła studia w 1977 roku[2]. Od 1977 roku pracowała jako asystent naukowy. Po uzyskaniu stopnia doktora w 1983 roku[2], rozpoczęła pracę na stanowisku adiunkta w Zakładzie Archeologii Bliskiego Wschodu w tym samym instytucie[potrzebny przypis]. Habilitowała się w 2003 roku[2], przygotowując monografię poświęconą architekturze okresu kuszańskiego, a w 2005 roku uzyskała tytuł profesora uczelni[potrzebny przypis]. 18 kwietnia 2013 roku nadano jej tytuł profesora[2].

Wykopaliska[edytuj | edytuj kod]

W 1995 roku Barbara Kaim rozpoczęła badania archeologiczne na stanowisku Stary Serachs, położonym w oazie Serachs w Turkmenistanie. Dwa lata później rozpoczęła wykopaliska na Mele Hairam w tej samej oazie, które ujawniły pozostałości zoroastryjskiej świątyni ognia[3]. W latach 2005–2006 była współkierownikiem Irańsko-Polskiej Misji Archeologicznej w dolinie Tang-e Bolaghi łączącej Persepolis i Pasargade – dawne stolice imperium Achemenidów w (Iranie). Projekt ten miał za zadanie udokumentować i rozpoznać archeologicznie stanowiska, które miały zostać zalane w wyniku budowy tamy na rzece Pulvar (Sivand Dam Project). Prowadzone wówczas badania powierzchniowe w dolinie Tang-e Bolaghi – pozwoliły wyjawić ponad sto stanowisk archeologicznych. Wykopaliska ratunkowe były prowadzone na stanowisku nr 64[4]. Następnie Barbara Kaim została współkierownikiem kolejnej Irańsko-Polskiej Misji Archeologicznej, tym razem w prowincji Sabzewar, Iran (2007-2010). W tym czasie prowadziła wykopaliska w świątyni ognia w Chane-je Diw (Iran)[5]. W 2011 roku, po zakończeniu wykopalisk w Mele Hairam w 2009 roku, rozpoczęła projekt w Gurukly-depe – kolejnym stanowisku położonym w oazie Serachs w Turkmenistanie. Badania wykopaliskowe pozwoliły odkryć na tym stanowisku pozostałości fortyfikacji z okresu partyjskiego i sasanidzkiego (III-VII n.e.)[6].

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • 1991 – Das geflügelte Symbol in der achämenidischen Glyptik, Archäologische Mitteilungen aus Iran 24, 31–34[7]
  • 1996 – Sztuka Starożytnego Iranu, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa[2]
  • 1999 – Открытие Храма Огня в Серахском Оазисе, Культурные Ценности. Международный Ежегодник. Cultural Values. International Annual, Vol. 1997–1998, 200–203
  • 2002 – Zaratushtrian Temple of Fire. Five years of excavation at Mele Hairam, Warsaw
  • 2002 – Un temple du feu Sassanide découvert à Mele Hairam, Turkmenistan Méridional, Studia Iranica 31, 215-230[2]
  • 2007 – Où adorer les dieux? Dossiers d’Archéologie 371, 66-71[2]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. prof. dr hab. Barbara Kaim – wywiad na 100-lecie archeologii na Uniwersytecie Warszawskim [online] [dostęp 2021-12-01].
  2. a b c d e f g Barbara Kaim, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2021-12-08].
  3. Mele Hairam Fire Temple Project [online] [dostęp 2021-12-03] [zarchiwizowane z adresu 2021-12-03] (ang.).
  4. The Bolaghi Gorge Salvation Project [online] [dostęp 2021-12-01] [zarchiwizowane z adresu 2021-12-03] (ang. • pol.).
  5. Zoroastryjska Świątynia Ognia w Khone-ye Div [online] [dostęp 2021-12-02].
  6. Gurukly Depe [online] [dostęp 2021-12-03].
  7. Librarika: Das geflügelte Symbol in der achämenidischen Glyptik [online] [dostęp 2021-12-08].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]