Bielewicze (rejon brasławski)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bielewicze
Бе́левічы
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Rejon

brasławski

Sielsowiet

Opsa

Populacja (2019)
• liczba ludności


0[1]

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Bielewicze”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Bielewicze”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, blisko górnej krawiędzi po prawej znajduje się punkt z opisem „Bielewicze”
Ziemia55°27′48″N 26°49′27″E/55,463333 26,824167

Bielewicze (biał. Бе́левічы; ros. Белевичи) – wieś na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie brasławskim, w sielsowiecie Opsa.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W dwudziestoleciu międzywojennym wieś leżała w Polsce, w województwie nowogródzkim (od 1926 w województwie wileńskim), w powiecie dziśnieńskim (od 1926 w powiecie brasławskim), w gminie Bohiń[2].

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku wieś zamieszkiwały 134 osoby, 128 było wyznania rzymskokatolickiego, a 6 staroobrzędowego. Jednocześnie 32 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową a 102 litewską. Były tu 24 budynki mieszkalne[2]. W 1931 w 24 domach zamieszkiwało 140 osób[3].

Miejscowość należała do parafii rzymskokatolickiej w Dalekiem. Podlegała pod Sąd Grodzki w Opsie i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Bohiniu[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Liczby ludności miejscowości obwodu witebskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 4 października 2019 roku.
  2. a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 39.
  3. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 3.
  4. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 98.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]