Bitwa pod Adrianopolem (313)
| rzymska wojna domowa (312–324) | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce |
Adrianopol (Edirne) | ||
| Terytorium | |||
| Przyczyna |
walka o władzę w Cesarstwie Rzymskim | ||
| Wynik |
zwycięstwo Licyniusza | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Turcji  | |||
| 41°09′N 27°48′E/41,150000 27,800000 | |||
Bitwa pod Adrianopolem – starcie zbrojne, które miało miejsce w roku 313 n.e. między wojskami Maksymina Dai i Licyniusza, zakończone zwycięstwem tego ostatniego.
Kontekst[edytuj | edytuj kod]
Na początku 313 Maksymin Daja wyruszył ze swoją armią z Syrii, zajmując po drodze Azję Mniejszą. Jego armia liczyła 70 000 ludzi i składała się z legionów z Mezopotamii oraz posiłków z Arabii i Armenii. Kolejnym celem Maksymina było miasto Bizancjum, którego oblężenie przeciągało się. W tym czasie Licyniusz zebrał armię w sile 30 000–40 000 żołnierzy i opuszczając Panonię podjął marsz przeciwko wojskom Maksymina. Po zdobyciu Bizancjum Maksymin skierował się w kierunku Adrianopola w Tracji, gdzie nastąpiło spotkanie z siłami Licyniusza[1].
Do bitwy doszło na równinie Campus Energus (Pola nad rzeką Eregus). Dnia 30 kwietnia 313 wojska Licyniusza stanęły w szyku, po czym ruszyły na przeciwnika. Po drodze, według relacji Laktancjusza, żołnierze zdejmując hełmy i odkładając tarcze zmówili trzykrotnie modlitwę mającą dać im zwycięstwo[2]. Zanim doszło do starcia obaj władcy wysunęli się na czoło armii, próbując porozumieć się i zawrzeć pokój. Maksymin odmówił jednak oddania władzy, w związku z czym żołnierze Licyniusza podjęli atak, który wywołał popłoch w szeregach przeciwnika. W walce poległa połowa ludzi Maksymina, reszta zaś uciekła z pola bitwy, wśród nich Daja. Po tej klęsce Maksymin wycofał się do Cylicji, gdzie zmarł w sierpniu 313. Zwolenników Dai poddano represjom, a członków jego rodziny wymordowano[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Gazda 2008 ↓, s. 251–252.
- ↑ Krawczuk 2000 ↓, s. 122–123.
- ↑ Gazda 2008 ↓, s. 252–254.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Daniel Gazda: Wojny domowe w Imperium Rzymskim. Warszawa: Bellona, 2008. ISBN 978-83-11-11325-1.
- Aleksander Krawczuk: Rzym, Kościół, Cesarze. Warszawa: Iskry, 2000. ISBN 83-207-1518-0.