Przejdź do zawartości

Bitwa pod Quebekiem (1775)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Bitwa pod Quebecem)
Bitwa pod Quebekiem
wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych
Ilustracja
Kanadyjskie i brytyjskie siły atakujące kolumnę Arnolda w Sault-au-Matelot, pędzla C. W. Jefferysa
Czas

31 grudnia 1775

Miejsce

Quebec

Terytorium

Kanada

Wynik

zwycięstwo brytyjskie

Strony konfliktu
Stany Zjednoczone Wielka Brytania
Dowódcy
Richard Montgomery
Benedict Arnold
Daniel Morgan
Guy Carleton
Allan Maclean
Siły
900 żołnierzy
300 milicji
1 800 żołnierzy i milicji
Straty
60 zabitych
426 wziętych do niewoli
5 zabitych
13 rannych
Położenie na mapie Kanady
Mapa konturowa Kanady, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
46°48′54″N 71°12′08″W/46,815000 -71,202222

Bitwa pod Quebekiem – starcie zbrojne, które miało miejsce 31 grudnia 1775 roku podczas amerykańskiej wojny o niepodległość.

Inwazja na Kanadę

[edytuj | edytuj kod]

Inwazja na Kanadę w 1775–1776 była pierwszą, i prawdopodobnie jedyną dużą inicjatywą ofensywną Amerykanów podczas amerykańskiej wojny o niepodległość. Po kilku początkowych sukcesach rebeliantów brytyjskie i kanadyjskie siły zbrojne całkowicie pokonały agresorów. Stany Zjednoczone próbowały również później kilkakrotnie zająć Kanadę podczas wojny 1812 roku, jednak i one także doznały niepowodzenia.

10 maja 1775 roku rebelianci zajęli dwa forty angielskie na pograniczu z Kanadą: Fort Ticonderoga i Crow Point. Fort Ticonderoga został wybudowany przez Francuzów (jako „Fort Carillon”) przy strategicznie ważnym przewężeniu jeziora Champlain w roku 1755. Obecnie, obsadzony przez zaledwie 52-osobową załogę, został zajęty podstępem 10 maja 1775 przez 83-osobową grupę Green Mountain Boys – paramilitarnej organizacji osadników z Vermont, pod dowództwem pułkowników Ethana Allena oraz oddziału Benedicta Arnolda. Zdobyto 6 moździerzy, 3 haubice i 78 dział. (Po zdobyciu Ticonderogi przybyły posiłki milicji. Arnold zawładnął statkiem i popłynął w dół jeziora, po czym zdobył kolejny fort – Fort St. John’s. Arnold po tej akcji stał się bohaterem i otrzymał promocję na generała).

Kongres Kontynentalny obawiając się ataku Brytyjczyków od strony Kanady upoważnił generała Philipa Schuylera, dowódca Północnego Działu Armii do wprowadzenia własnych wojsk w celu usunięcia z tej prowincji sił brytyjskich. Schuyler posłał generała Richard Montgomery’ego na północ z siłami inwazyjnymi (ok. 2 000 ludzi). Montgomery szedł przez jezioro Champlain. Generał Waszyngton posyłał poza tym Benedicta Arnolda w kierunku do Quebecu z siłami wsparcia (ok. 1 000 ludzi) od strony Fort Western (Maine).

Siły Montgomery’ego ruszyły na północ i 13 września 1775 zajęły Montreal. Pod koniec roku kontrolowały rzekę Św. Wawrzyńca powyżej od Quebecu i szykowały się do uderzenia na miasto, w którym przebywał gubernator Kanady Guy Carleton. Jednak wysoki poziom wody uniemożliwił to. W międzyczasie gen. Waszyngton tak manewrował swymi armiami, by zablokować przerzut brytyjskich posiłków na północ. 6 listopada generał Arnold przekroczył ze swymi oddziałami Rzekę Świętego Wawrzyńca i 14 listopada wkroczył na Równiny Abrahama, gdzie wezwano garnizon miasta do kapitulacji. Odpowiedzią był ogień z dział, lecz faktycznie dowodzący obroną miasta pułkownik McLean nie powtórzył błędu, jaki stał się przyczyną klęski w tym samym miejscu francuskiego generała Montcalma w czasie wojny siedmioletniej i nie opuścił swych stanowisk, aby stanąć do bitwy. Z drugiej strony Amerykanie bez dział nie mogli pokusić się o zdobycie umocnień. Rozpoczęło się oblężenie. Generał Arnold musiał czekać na posiłki i generała Montgomery’ego. Przybył on z Montrealu 2 grudnia wraz z 300 żołnierzami. Po drodze zdobyto brytyjskie zapasy i zimowe ubrania.

W celu przyciągnięcia Kanady do rewolucji i zabezpieczenia się przed atakami brytyjskimi z północy amerykańscy dowódcy postanowili zająć miasto, które było trzymane przez niewielki garnizon liczący 100 regularnych żołnierzy brytyjskich pod dowództwem gubernatora Kanady Guya Carletona i pułkownika Allena Macleana. Brytyjczycy byli wspierani przez setki źle uzbrojonej milicji, używającej głównie muszkietów i mającej niewiele bagnetów. Miejskie umocnienia były bronione przez ciężkie działa (razem ok. 1 000 ludzi). Siły amerykańskie były dowodzone przez generałów Benedicta Arnolda i Richarda Montgomery’ego liczyły ok. 1 200 ludzi.

Nie otrzymawszy odpowiedzi na wezwania do bitwy w polu, Arnold zaatakował w nocy z 30 na 31 grudnia 1775 roku, lecz jego oddziały dostały się w silny ogień obrońców i zostały pokonane, wielu ludzi dostało się do niewoli zaś wykonanie powtórnego uderzenia okazało się niemożliwe. Bitwa położyła kres wszelkim nadziejom na wsparcie amerykańskiego buntu przez Kanadę.

Po tym zwycięstwie i po wzmocnieniu sił brytyjskich przez niemieckich najemników – Amerykanie opuścili w końcu maja 1776 Kanadę (w trakcie wycofywania w potyczce zginął nowy dowódca sił amerykańskich – generał Thomas). Już do końca wojny nie zagrozili pozycjom brytyjskim na tym terenie.