Bitwa pod Wyszecinem
| polska wojna sukcesyjna | |||
 Zwycięski wódz generał Piotr Lacy | |||
| Czas |
20 kwietnia (lub 21 kwietnia) 1734 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Wynik |
zwycięstwo Rosji | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Bitwa pod Wyszecinem, zwana także bitwą pod Wyszyczynem miała miejsce 20 kwietnia (lub 21 kwietnia[2]) 1734 podczas polskiej wojny sukcesyjnej.
Wojsko koronne dowodzone przez wojewodę lubelskiego Jana Tarłę stoczyło bitwę z wojskiem rosyjskim generała Piotra Lacy'ego pod Wyszecinem, wsią kaszubską, leżącą na północy Prus Królewskich. Po zaciętej walce bitwę za cenę znacznych strat wygrali Rosjanie.
Przed bitwą[edytuj | edytuj kod]
Regimentarz Jan Tarło chcąc połączyć się z Francuzami, którzy według posiadanych przez niego informacji mieli wylądować w okolicach Pucka, zmierzał ze swym oddziałem w tamtą stronę. Rosjanie szacowali siły Tarły na 8 tys. jazdy, ale było jej zapewne mniej. Według innych danych wojewoda lubelski Jan Tarło miał pod swoim dowództwem 130 chorągwi pospolitego ruszenia, 2 pułki regularnej kawalerii oraz 400 dragonów. Po połączeniu się z resztkami rozbitych pod Świeciem wojsk kasztelana czerskiego Kazimierza Franciszka Rudzińskiego natknął się pod Tucholą na liczący 3 tysiące żołnierzy korpus rosyjski dowodzony przez generałów Birona i Zagrażskiego. Pomimo przewagi liczebnej Tarło nisko oceniał wartość bojową swych sił i przystąpił do pertraktacji. Wobec dużej przewagi liczebnej przeciwnika Zagrażski chętnie przystąpił do rozmów i zgodził się na wysłanie adiutanta Tarły Idzikowskiego do Gdańska. W tym czasie głównodowodzący armią oblegającą Gdańsk feldmarszałek Burkhard Christoph Münnich wysłał na pomoc Zagrażskiemu generała Lacy'ego z 5 tys. nieprzydatnej przy oblężeniu miasta jazdy z armatami.
Bitwa[edytuj | edytuj kod]
Tarło, który dowiedział się o nadciąganiu wroga, zajął stanowisko na południe od Wyszecina z czołem zwróconym ku południowi, skąd nadciągał Piotr Lacy. W pierwszej linii szli Kozacy, mając ze sobą 3 kompanie grenadierów konnych, za nimi 4 pułki dragonów na koniach na lewym skrzydle i 2 spieszone pułki dragonów na lewym skrzydle. Dwa następne pułki dragonów były na koniach i pozostawały w odwodzie. Gdy Lacy przybył na miejsce, Rosjanie 20 kwietnia pod Wyszecinem niespodziewanie uderzyli na wojska Tarły[3]. Tarło zdołał rozwinąć swe siły w szyk bitewny, jednak pomimo zaciętego oporu jego wojska musiały ulec ze względu na gorsze wyszkolenie. Część sił polskich została rozbita, reszta wycofała się.
Po bitwie[edytuj | edytuj kod]
Cały tabor wpadł w ręce Rosjan, którzy swoje zwycięstwo okupili znacznymi stratami[4]. Wkrótce potem doszło do kolejnej klęski konfederatów pod Puckiem z rąk generała Birona, co doprowadziło do oczyszczenia całego Pomorza z sił polskich i pozwoliło armii saskiej i rosyjskiej spokojnie kontynuować oblężenie Gdańska.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Нелипович С. Г. Союз двуглавых орлов. Русско-австрийский военный альянс второй четверти XVIII в.. — М.: Объединенная редакция МВД России, Квадрига, 2010. — С. 130.
- ↑ Konstanty Górski w Historya Jazdy Polskiej datuje bitwę na 8 kwietnia, prawdopodobnie opierając się na rosyjskich źródłach stosujących kalendarz juliański. Oznaczało by to, że po przeliczeniu na kalendarz gregoriański bitwa miała miejsce 21 kwietnia 1734
- ↑ według Konstantego Górskiego w Historya Jazdy Polskiej to Polacy pierwsi zaatakowali Rosjan, ale po godzinie walki zmuszeni byli opuścić pole bitwy.
- ↑ według Konstantego Górskiego w Historya Jazdy Polskiej Rosjanie stracili w bitwie 1 tys. ludzi
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Edmund Cieślak, W obronie tronu króla Stanisława Leszczyńskiego, Gdańsk: Wydaw. Morskie, 1986, s. 78-79, ISBN 83-215-3272-1, OCLC 835863769.
- Konstanty Górski, Historya Jazdy Polskiej, Wydawnictwo Kurpisz 2004, ISBN 83-88841-84-X (reprint)