Boczniak (wagon)
.jpg)
Boczniak – wagon osobowy dawnej konstrukcji (do ok. 1925), przedziałowy, pozbawiony korytarza wewnętrznego, z osobnymi drzwiami zewnętrznymi do każdego przedziału i stopniami bocznymi na całej długości wagonu. W Polsce boczniaków pochodzenia pruskiego i niemieckiego używano w ruchu planowym do lat siedemdziesiątych XX wieku.
W składach złożonych z boczniaków pasażerowie nie mogli korzystać z ubikacji i wagonu restauracyjnego. Dodatkowo konduktorzy, podczas kontroli biletów, musieli poruszać się po stopniach na zewnątrz wagonów. Zaletą boczniaków była szybka wymiana pasażerów, dzięki łatwemu dostępowi do drzwi.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Boczniaki zostały wynalezione w Anglii na samym początku ery kolei. Powstały poprzez umieszczenie kabiny dyliżansu pocztowego (z siedzeniami wewnątrz dla czterech pasażerów) na podwoziu wagonu. Boczniaki były używane niemal w całej Europie. Były budowane do lat 30. XX wieku. W Europie kontynentalnej były zwane wagonami angielskimi lub wagonami zbudowanymi według systemu angielskiego.
Po 1900 rosnące ceny drewna spowodowały rozpoczęcie wytwarzania boczniaków ze stali. Od 1910 oświetlenie naftowe było zastępowane gazowym.
