Bogdan Markowski (rzeźbiarz)

Bogdan Markowski
	; Bogdam Markowski (2018)
Data i miejsce urodzenia	1945 ; Lublin
Narodowość	polska
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Bogdan Markowski (ur. 1945 w Lublinie) – polski rzeźbiarz, specjalizujący się w pracach wykonywanych w granicie, marmurze, brązie i drewnie.

Życiorys

W 1970 ukończył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych (dziś ASP) w Gdańsku, gdzie uzyskał dyplom z rzeźby i projektowania rzeźbiarsko- architektonicznego. Jego prace znajdują się w zbiorach m.in.: Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, Muzeum Regionalne w Stalowej Woli^[1]. Ma na swoim koncie kilkadziesiąt wystaw zbiorowych, udział w plenerach^[2] w tym w Wdzydzach Kiszewskich^[3], Orońsku^[4], Wyspie Sobieszewskiej^[5].

Artysta jest autorem kameralnych rzeźb, które były wręczane w trakcie gali Listy Stu najbardziej wpływowych osób w ochronie zdrowia. W 2005 rzeźbę otrzymał Marek Balicki, w 2006 - Zbigniew Religa, w 2007 i 2008 Ewa Kopacz^[6].

Twórczość

Zdaniem kuratora Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, dla Bogdana Markowskiego, kamień jako materiał rzeźbiarski jest wyzwaniem, musi długo oswajać się z jego oporem. [...] Jako artysta nie ingeruje nadmiernie w pierwotny kształt kamienia, raczej podkreśla zalety tkwiące w tym materiale. Czasem poleruje krągłości, aby dodać im wewnętrznego napięcia; kiedy indziej wprowadza dysonans obcego ciała, na przykład brązu. Artysta tworzy głównie w Ośrodku Pracy Twórczej Rzeźbiarzy w Orońsku^[4]. Ma też własną pracownię w Witoszynie. Według opisu wystawy, która odbyła się w prywatnej galerii sztuki im. Jacka Sempolińskiego w Nałęczowie, pasją Markowskiego są duże rzeźby plenerowe wykonane z granitu lub marmuru, zaś jego pomniki obecne są w pejzażu całej Polski^[7].

Swoje prace wystawiał m.in. na Zamku w Lublinie^[8] i na Zamku w Kazimierzu Dolnym^[9] pod tytułem „Erraticus". W skład tej ostatniej wystawy wchodziło 29 rzeźb wykonanych z granitowych głazów narzutowych przemieszczanych milionami lat z odległych gór, rzeźbionych przez wody, wiatr i czas. Stąd tytuł wystawy „Erraticus” po łacinie znaczy błądzący.

W folderze tej ostatniej wystawy można przeczytać:^[8]

„Głazy narzutowe i w ogóle kamień mają swój ciężar i statykę. Markowski się nie wtrąca i nie zmienia tego stanu rzeczy. Często podkreśla te zalety, tkwiące w materiale./…/ Preferuje granit, sądzę, że chyba najlepiej odpowiada jego temperamentowi twórczemu.” (prof. A. J. Pastwa)

„Tym co dominuje w rzeźbach Bogdana Markowskiego obok oczywistej fascynacji artysty rodzajem materiału, jego strukturą i kolorystyką, jest wyczuwalny w każdej z nich monumentalizm.” (prof. L. Lameński)

„Nie chodzi tu o epatowanie widza zaskakującymi czy karkołomnymi wręcz usiłowaniami przełamania materialności kamienia we wszystkich jej znaczeniach. W rzeźbach Markowskiego odczuwalny jest szacunek dla tego tworzywa, zgoła pokora, z jaką traktuje jego naturalne walory.” (dr W.Odorowski)

Jedną ze znanych prac artysty jest rzeźba psa "Werniksa", postawiona w 2000 r. przy rynku w Kazimierzu Dolnym. Według lokalnej legendy Werniks przewodził wszystkim kazimierskim psim ulicznikom. Wraz ze swoim panem wyjechał do Gdańska, by po latach powrócić do Kazimierza i pozować przy tworzeniu posągu^[10]^[11].