Boks na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1952 – waga musza mężczyzn
|
|
|---|---|
|
|
|
| Boks na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1952 
| |
|---|---|
| waga musza | mężczyźni |
| waga kogucia | mężczyźni |
| waga piórkowa | mężczyźni |
| waga lekka | mężczyźni |
| waga lekkopółśrednia | mężczyźni |
| waga półśrednia | mężczyźni |
| waga lekkośrednia | mężczyźni |
| waga średnia | mężczyźni |
| waga półciężka | mężczyźni |
| waga ciężka | mężczyźni |
Turniej bokserski w wadze muszej (do 51kg) rozgrywany w ramach Igrzysk Olimpijskich w 1952 w Helsinkach. Zawody trwały od 28 lipca do 2 sierpnia 1952 na Messuhalli I. W turnieju wzięło udział 27 zawodników, każdy z innego kraju. W ramach turnieju rozegrano 26 walk z zaplanowanych 27, jedna walka nie odbyła się ze względu na nie stawienie się reprezentanta Wietnamu Południowego. Trzy walki zakończyły się przed czasem.
Mistrz olimpijski sprzed czterech lat, Pascual Pérez z Argentyny nie wystąpił na igrzyskach w Helsinkach. W turnieju wzięli udział mistrz Europy z 1951 roku Aristide Pozzali z Włoch oraz wicemistrz Hein van der Zee z Holandii. Brązowi medaliści tamtych mistrzostw wystąpili na Igrzyskach Olimpijskich 1952 w wadze koguciej[1]. W zawodach nie wziął udziału żaden z medalistów Mistrzostw Europy w 1949 roku[2]. Zwycięzcą został 18-letni reprezentant Stanów Zjednoczonych Nathan Brooks.
Hala
[edytuj | edytuj kod]Zawody odbyły się w Messuhalli I, w której oprócz zawodów bokserskich odbyły się konkurencje gimnastyczne oraz zapaśnicze. Na płycie hali zostały wydzielone dwa ringi bokserskie, na których równolegle rozgrywano pojedynki[3].
Trybuny miały 4000 miejsc, jednakże podczas walk bokserskich ze względu na niewykorzystanie całej powierzchni boiska do hali mogło wejść 5376 kibiców, natomiast na finał ze względu na demontaż jednego z dwóch ringów 5856. Trybuny zostały podzielone na 4 klasy sektorów, na których były różne ceny biletów. Podczas finałów i półfinałów bilety kosztowały 2 100, 1 050, 600 i 300 natomiast na walki eliminacyjne odpowiednio 1050, 600, 450 i 300 marek fińskich[3].
Zapleczem treningowym był Käpylä Sports Park, w którym znajdowało się 6 pełnowymiarowych ringów bokserskich[3].
Media
[edytuj | edytuj kod]Igrzyska w Helsinkach były transmitowane przez prasę i radio. Nie było transmisji telewizyjnych (oprócz kronik). Organizatorzy przygotowali w Messuhalli I 436 miejsc dla dziennikarzy (głównie reporterów prasowych). Dodatkowo było 12 stanowisk dla komentatorów w tym dwa dla komentatorów fińskich (język fiński i szwedzki). Samą liczbę relacjonujących dziennikarzy trudno ocenić, gdyż nie funkcjonował żaden system ewidencji, dodatkowo nie była ewidencjonowana liczba fotografów[3].
Tabela końcowa
[edytuj | edytuj kod]| Lp. | Państwo | Zawodnik |
|---|---|---|
| 1. |  Stany Zjednoczone
|
Nathan Brooks |
| 2. |  RFN
|
Edgar Basel |
| 3. |  ZSRR
|
Anatolij Bułakow |
| 3. |  ZPA
|
Willie Toweel |
| 5. |  Korea Południowa
|
Han Su-an |
| 5. |  Wielka Brytania
|
Dai Dower |
| 5. |  Norwegia
|
Torbjørn Clausen |
| 5. |  Rumunia
|
Mircea Dobrescu |
| 9. |  Cejlon
|
Leslie Handunge |
| 9. |  Włochy
|
Aristide Pozzali |
| 9. |  Szwecja
|
Roland Johansson |
| 9. |  Austria
|
Alfred Zima |
| 9. |  Indie
|
Sakti Mazumdar |
| 9. |  Filipiny
|
Al Asuncion |
| 15. |  Birma
|
Basil Thompson |
| 15. |  Japonia
|
Yoshitarō Nagata |
| 15. |  Portoryko
|
Pablo Lugo |
| 15. |  Finlandia
|
Risto Luukkonen |
| 15. |  Dania
|
Kjeld Steen |
| 15. |  Węgry
|
Kornel Molnár |
| 15. |  Meksyk
|
Jesús Tello |
| 15. |  Argentyna
|
Alberto Barenghi |
| 15. |  Protektorat Saary
|
Helmut Hofmann |
| 15. |  Polska
|
Henryk Kukier |
| 15. |  Irlandia
|
Ando Reddy |
| 15. |  Francja
|
Abdel Amid Boutefnouchet |
| 15. |  Holandia
|
Hein van der Zee |
Walki
[edytuj | edytuj kod]1/16 finału
[edytuj | edytuj kod]| Mircea Dobrescu
| 2-1 | Yoshitarō Nagata
|
| Alfred Zima
| 2-1 | Pablo Lugo
|
| Nathan Brooks
| 3-0 | Risto Luukkonen
|
| Torbjørn Clausen
| 2-1 | Kjeld Steen
|
| Willie Toweel
| 3-0 | Kornel Molnár
|
| Leslie Handunge
| 2-1 | Jesús Tello
|
| Roland Johansson
| 2-1 | Alberto Barenghi
|
| Han Su-an
| Nokaut | Helmut Hofmann
|
| Edgar Basel
| 3-0 | Henryk Kukier
|
| Aristide Pozzali
| 3-0 | Ando Reddy
|
| Dai Dower
| 3-0 | Abdel Amid Boutefnouchet
|
| Al Asuncion
| Nokaut | Basil Thompson
|
| Anatolij Bułakow
| 3-0 | Hein van der Zee
|
| Sakti Mazumdar
| wo |  Nguyễn Văn Của
|
1/8 finału
[edytuj | edytuj kod]| 30 lipca 1952 | Dai Dower
| 3-0 | Leslie Handunge
|
| 30 lipca 1952 | Anatolij Bułakow
| 3-0 | Aristide Pozzali
|
| 30 lipca 1952 | Mircea Dobrescu
| 3-0 | Roland Johansson
|
| 30 lipca 1952 | Nathan Brooks
| 3-0 | Alfred Zima
|
| 30 lipca 1952 | Han Su-an
| 3-0 | Sakti Mazumdar
|
| 30 lipca 1952 | Willie Toweel
| 2-1 | Al Asuncion
|
Basel i Clausen wolny los
1/4 finału
[edytuj | edytuj kod]| 31 lipca 1952 | Willie Toweel
| 3-0 | Han Su-an
|
| 31 lipca 1952 | Anatolij Bułakow
| 2-1 | Dai Dower
|
| 31 lipca 1952 | Edgar Basel
| Nokaut | Torbjørn Clausen
|
| 31 lipca 1952 | Nathan Brooks
| 3-0 | Mircea Dobrescu
|
1/2 finału
[edytuj | edytuj kod]| 1 sierpnia 1952 | Edgar Basel
| 2-1 | Anatolij Bułakow
|
| 1 sierpnia 1952 | Nathan Brooks
| 3-0 | Willie Toweel
|
Walki półfinałowe były zupełnie różne Niemiec Edgar Basel stoczył z Rosjaninem Anatolijem Bułakowem bardzo wyrównane starcie. Natomiast reprezentant Stanów Zjednoczonych Nathan Brooks, mimo trudnego starcia z Rumunem Dobrescu, dzień wcześniej pewnie pokonał Willie Toweela ze Związku Południowej Afryki, który dodatkowo podczas walki nabawił się kontuzji ręki.
Finał
[edytuj | edytuj kod]| 2 sierpnia 1952 | Nathan Brooks
| 3-0 | Edgar Basel
|
W finale spotkali się dwaj młodzi zawodnicy 18 letni Nathan Brooks oraz 21 letni Edgar Basel. Ze względu na różne oblicza rozgrywanego dzień wcześniej półfinału reprezentant Stanów Zjednoczonych był mniej zmęczony. W finale Brooks pewnie pokonał Niemca i zdobył swój jedyny złoty medal olimpijski, gdyż w 1953 został zawodowym pięściarzem[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ European Championship 1951. [dostęp 2018-10-18]. (ang.).
- ↑ EuropeanChampionship 1949. [dostęp 2018-10-18]. (ang.).
- ↑ a b c d OR1952.pdf. [dostęp 2011-05-02]. (ang.).
- ↑ Nate Brooks Boxer. [dostęp 2018-10-18]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- profil na Sports-reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-20)]. [dostęp 2014-08-12]
- Raport Olimpijski. library.la84.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-07)]. [dostęp 2014-08-12]