Przejdź do zawartości

Boks na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1952 – waga musza mężczyzn

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Letnie Igrzyska Olimpijskie 1952
Boks
Waga musza mężczyzn
Złoty medal

Stany Zjednoczone Nathan Brooks

Srebrny medal

Niemcy Edgar Basel

Brązowy medal

Anatolij Bułakow
Willie Toweel

Boks na
Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1952
waga musza mężczyźni
waga kogucia mężczyźni
waga piórkowa mężczyźni
waga lekka mężczyźni
waga lekkopółśrednia mężczyźni
waga półśrednia mężczyźni
waga lekkośrednia mężczyźni
waga średnia mężczyźni
waga półciężka mężczyźni
waga ciężka mężczyźni

Turniej bokserski w wadze muszej (do 51kg) rozgrywany w ramach Igrzysk Olimpijskich w 1952 w Helsinkach. Zawody trwały od 28 lipca do 2 sierpnia 1952 na Messuhalli I. W turnieju wzięło udział 27 zawodników, każdy z innego kraju. W ramach turnieju rozegrano 26 walk z zaplanowanych 27, jedna walka nie odbyła się ze względu na nie stawienie się reprezentanta Wietnamu Południowego. Trzy walki zakończyły się przed czasem.

Mistrz olimpijski sprzed czterech lat, Pascual Pérez z Argentyny nie wystąpił na igrzyskach w Helsinkach. W turnieju wzięli udział mistrz Europy z 1951 roku Aristide Pozzali z Włoch oraz wicemistrz Hein van der Zee z Holandii. Brązowi medaliści tamtych mistrzostw wystąpili na Igrzyskach Olimpijskich 1952 w wadze koguciej[1]. W zawodach nie wziął udziału żaden z medalistów Mistrzostw Europy w 1949 roku[2]. Zwycięzcą został 18-letni reprezentant Stanów Zjednoczonych Nathan Brooks.

Zawody odbyły się w Messuhalli I, w której oprócz zawodów bokserskich odbyły się konkurencje gimnastyczne oraz zapaśnicze. Na płycie hali zostały wydzielone dwa ringi bokserskie, na których równolegle rozgrywano pojedynki[3].

Trybuny miały 4000 miejsc, jednakże podczas walk bokserskich ze względu na niewykorzystanie całej powierzchni boiska do hali mogło wejść 5376 kibiców, natomiast na finał ze względu na demontaż jednego z dwóch ringów 5856. Trybuny zostały podzielone na 4 klasy sektorów, na których były różne ceny biletów. Podczas finałów i półfinałów bilety kosztowały 2 100, 1 050, 600 i 300 natomiast na walki eliminacyjne odpowiednio 1050, 600, 450 i 300 marek fińskich[3].

Zapleczem treningowym był Käpylä Sports Park, w którym znajdowało się 6 pełnowymiarowych ringów bokserskich[3].

Igrzyska w Helsinkach były transmitowane przez prasę i radio. Nie było transmisji telewizyjnych (oprócz kronik). Organizatorzy przygotowali w Messuhalli I 436 miejsc dla dziennikarzy (głównie reporterów prasowych). Dodatkowo było 12 stanowisk dla komentatorów w tym dwa dla komentatorów fińskich (język fiński i szwedzki). Samą liczbę relacjonujących dziennikarzy trudno ocenić, gdyż nie funkcjonował żaden system ewidencji, dodatkowo nie była ewidencjonowana liczba fotografów[3].

Tabela końcowa

[edytuj | edytuj kod]
Lp. Państwo Zawodnik
1. Stany Zjednoczone Stany Zjednoczone Nathan Brooks
2. Niemcy RFN Edgar Basel
3. ZSRR Anatolij Bułakow
3. ZPA Willie Toweel
5. Korea Południowa Korea Południowa Han Su-an
5. Wielka Brytania Wielka Brytania Dai Dower
5. Norwegia Norwegia Torbjørn Clausen
5. Rumunia Mircea Dobrescu
9. Cejlon Leslie Handunge
9. Włochy Włochy Aristide Pozzali
9. Szwecja Szwecja Roland Johansson
9. Austria Austria Alfred Zima
9. Indie Indie Sakti Mazumdar
9. Wspólnota Filipin Filipiny Al Asuncion
15. Birma Basil Thompson
15. Japonia Japonia Yoshitarō Nagata
15. Portoryko Portoryko Pablo Lugo
15. Finlandia Finlandia Risto Luukkonen
15. Dania Dania Kjeld Steen
15. Węgry Kornel Molnár
15. Meksyk Meksyk Jesús Tello
15. Argentyna Argentyna Alberto Barenghi
15. Protektorat Saary Protektorat Saary Helmut Hofmann
15. Polska Polska Henryk Kukier
15. Irlandia Irlandia Ando Reddy
15. Francja Francja Abdel Amid Boutefnouchet
15. Holandia Holandia Hein van der Zee

1/16 finału

[edytuj | edytuj kod]
Mircea Dobrescu 2-1 Japonia Yoshitarō Nagata
Austria Alfred Zima 2-1 Portoryko Pablo Lugo
Stany Zjednoczone Nathan Brooks 3-0 Finlandia Risto Luukkonen
Norwegia Torbjørn Clausen 2-1 Dania Kjeld Steen
Willie Toweel 3-0 Kornel Molnár
Leslie Handunge 2-1 Meksyk Jesús Tello
Szwecja Roland Johansson 2-1 Argentyna Alberto Barenghi
Korea Południowa Han Su-an Nokaut Protektorat Saary Helmut Hofmann
Niemcy Edgar Basel 3-0 Polska Henryk Kukier
Włochy Aristide Pozzali 3-0 Irlandia Ando Reddy
Wielka Brytania Dai Dower 3-0 Francja Abdel Amid Boutefnouchet
Wspólnota Filipin Al Asuncion Nokaut Basil Thompson
Anatolij Bułakow 3-0 Holandia Hein van der Zee
Indie Sakti Mazumdar wo Wietnam Południowy Nguyễn Văn Của

1/8 finału

[edytuj | edytuj kod]
30 lipca 1952 Wielka Brytania Dai Dower 3-0 Leslie Handunge
30 lipca 1952 Anatolij Bułakow 3-0 Włochy Aristide Pozzali
30 lipca 1952 Mircea Dobrescu 3-0 Szwecja Roland Johansson
30 lipca 1952 Stany Zjednoczone Nathan Brooks 3-0 Austria Alfred Zima
30 lipca 1952 Korea Południowa Han Su-an 3-0 Indie Sakti Mazumdar
30 lipca 1952 Willie Toweel 2-1 Wspólnota Filipin Al Asuncion

Basel i Clausen wolny los

1/4 finału

[edytuj | edytuj kod]
31 lipca 1952 Willie Toweel 3-0 Korea Południowa Han Su-an
31 lipca 1952 Anatolij Bułakow 2-1 Wielka Brytania Dai Dower
31 lipca 1952 Niemcy Edgar Basel Nokaut Norwegia Torbjørn Clausen
31 lipca 1952 Stany Zjednoczone Nathan Brooks 3-0 Mircea Dobrescu

1/2 finału

[edytuj | edytuj kod]
1 sierpnia 1952 Niemcy Edgar Basel 2-1 Anatolij Bułakow
1 sierpnia 1952 Stany Zjednoczone Nathan Brooks 3-0 Willie Toweel

Walki półfinałowe były zupełnie różne Niemiec Edgar Basel stoczył z Rosjaninem Anatolijem Bułakowem bardzo wyrównane starcie. Natomiast reprezentant Stanów Zjednoczonych Nathan Brooks, mimo trudnego starcia z Rumunem Dobrescu, dzień wcześniej pewnie pokonał Willie Toweela ze Związku Południowej Afryki, który dodatkowo podczas walki nabawił się kontuzji ręki.

Finał

[edytuj | edytuj kod]
2 sierpnia 1952 Stany Zjednoczone Nathan Brooks 3-0 Niemcy Edgar Basel

W finale spotkali się dwaj młodzi zawodnicy 18 letni Nathan Brooks oraz 21 letni Edgar Basel. Ze względu na różne oblicza rozgrywanego dzień wcześniej półfinału reprezentant Stanów Zjednoczonych był mniej zmęczony. W finale Brooks pewnie pokonał Niemca i zdobył swój jedyny złoty medal olimpijski, gdyż w 1953 został zawodowym pięściarzem[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. European Championship 1951. [dostęp 2018-10-18]. (ang.).
  2. EuropeanChampionship 1949. [dostęp 2018-10-18]. (ang.).
  3. a b c d OR1952.pdf. [dostęp 2011-05-02]. (ang.).
  4. Nate Brooks Boxer. [dostęp 2018-10-18]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]