Bonawentura Menzel
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
19 września 1780 |
| Data i miejsce śmierci |
12 marca 1869 |
| Miejsce pochówku | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Odznaczenia | |
| |
Bonawentura Menzel (niem. Bonaventura Menzel; ur. 19 września 1780[1] w Supíkovicach[2], zm. 12 marca 1869 w Prudniku) – ostatni śląski kapucyn, Honorowy Obywatel Prudnika[3].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 19 września 1780 w Supíkovicach koło Jesionika jako syn nauczyciela szkoły elementarnej Józefa Menzla i Marii Hofmann[2].
Wstąpił do zakonu kapucynów w 1803[4]. Był m.in. wikarym w Bielawie, a następnie proboszczem w Jaźwinie koło Dzierżoniowa[5]. Od 1837 do 1861 był inspektorem zakładu karno-poprawczego dla księży w byłym sanktuarium Matki Bożej Bolesnej na szczycie Kaplicznej Góry w Prudniku[6]. W okresie jego zarządzania placówką, utworzono cmentarz dla mieszkańców zakładu (1843), wyłożono posadzkę kaplicy marmurem, a także obsadzono teren setką drzew owocowych[5].
W 1845 otrzymał od burmistrza Prudnika tytuł honorowego obywatela miasta, a od prudnickiego starosty insygnia Orderu Orła Czerwonego IV klasy. Rok później biskup książęcy Heinrich mianował go radcą duchownym[5]. 17 grudnia 1866 Menzel odprawił pierwszą sumę w kościele św. Józefa w Prudniku-Lesie[7]. Zmarł 12 marca 1869 w klasztorze kapucynów w Prudniku[8]. Został pochowany w grobowcu prudnickich księży pod głównym krzyżem na cmentarzu komunalnym w Prudniku[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Grobowiec prudnickich księży, Prudnik – zdjęcia [online], prudnik.fotopolska.eu [dostęp 2020-02-28].
- ↑ a b Alfons Nowack, Studien zur Geschichte der Neustädter Gegend. 1. Heft. – 2 Aufl., 1920 [dostęp 2020-02-28] (ang.).
- ↑ a b Andrzej Dereń, Cmentarz zapomnienia [online], www.miejsca-tajemne.pl, 10 kwietnia 2009 [dostęp 2020-02-28] [zarchiwizowane z adresu 2020-02-03].
- ↑ Ryszard Kasza: Ulicami Prudnika z historią i fotografią w tle. Przemysław Birna, Franciszek Dendewicz, Piotr Kulczyk. Prudnik: Powiat Prudnicki, 2020, s. 831. ISBN 978-83-954314-5-6.
- ↑ a b c Marcin Domino. Góra, co ją Kapliczną zwano. „Gazeta Prudnik24”. nr 57, s. 8, 2015-05-26. Maciej Dobrzański. Prudnik: Usługi Marketingowe i Finansowe Jarosław Wojdyło. ISSN 2300-7958.
- ↑ Andrzej Dereń, Tygodnik Prudnicki – Kapliczna Góra – Pierwsze wzgórze Prudnika [online], www.tygodnikprudnicki.pl, 30 maja 2007 [dostęp 2020-02-28].
- ↑ Maciej Dobrzański, Wielki jubileusz sanktuarium w Prudniku-Lesie [online], Prudnik24, 30 października 2016 [dostęp 2020-02-28] (pol.).
- ↑ Franciszek Godula, Ziemia Śląska, 1934, R. 8, nr 23, 1934 [dostęp 2020-02-28] (ang.).