Bristol Pullman
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Bristol Aeroplane Company |
| Konstruktor |
Frank Barnwell |
| Typ | |
| Konstrukcja |
trójpłat o konstrukcji drewnianej |
| Załoga |
2 |
| Historia | |
| Data oblotu |
maj 1920 |
| Liczba egz. |
1 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
4 silniki rzędowe Liberty L-12 |
| Moc |
400 KM |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
24,89 m |
| Długość |
15,73 m |
| Wysokość |
6,10 m |
| Powierzchnia nośna |
177 m² |
| Masa | |
| Własna |
4994 kg |
| Startowa |
8059 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
217 km/h |
| Prędkość przelotowa |
178 km/h |
| Pułap |
4800 m |
| Zasięg |
1980 km |
| Dane operacyjne | |
| Liczba miejsc | |
| 12 pasażerów | |
| Użytkownicy | |
| Wielka Brytania | |
Bristol Pullman – brytyjski samolot pasażerski z okresu międzywojennego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W związku z zakończeniem I wojny światowej i rezygnacji brytyjskiego lotnictwa wojskowego z ciężkich samolotów bombowych Bristol Braemar, trzeci z prototypów tego samolotu przekonstruowano na samolot pasażerski.
Samolot już w wersji pasażerskiej otrzymał oznaczenie Bristol Pullman (oznaczenie fabryczne – Typ 26) został oblatany w maju 1920 roku. Następnie został poddany badaniom. Samolot ten w zakrytej kabinie pasażerskiej wyposażonej w fotele z wagonów kolejowych i przystosowany do przewozu 14 pasażerów.
Opracowano również projekt tego samolotu w wersji przystosowanej do przewozu 40 pasażerów a mająca być wyposażoną w silniki o mocy 500 KM. Projekt ten jednak nie został zrealizowany, natomiast na jego podstawie zbudowano kolejny samolot oznaczony jako Bristol Tramp.
Użycie bojowe samolotu[edytuj | edytuj kod]
Samolot Bristol Pullman był wykorzystywany przez RAF jako samolot transportowy i pasażerski.
Opis techniczny[edytuj | edytuj kod]
Samolot Bristol Pullman był trójpłatowcem o konstrukcji drewnianej, kryty płótnem. Kabina załogi i pasażerska zakryta. Kabina pasażerska wyposażona w fotele pochodzące z wagonów produkowanych przez Pullman Company. Podwozie klasyczne – stałe. Napęd stanowił 4 silniki rzędowe ustawione w tandemie po dwa i zamontowane na środkowym płacie. W tandemie jeden silnik napędzał śmigło ciągnące, a drugi śmigło pchające.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- C.H Barnes: Bristol Aircraft Since 1910. Londyn: Putnam & Company Ltd., 1964, s. 138-142. ISBN 0-370-00015-3. (ang.).