Callet
| Gatunek |
winorośl właściwa |
|---|---|
| Hodowca |
krzyżówka naturalna |
| Pochodzenie |
Hiszpania[1] |
| Ważne regiony uprawy | |
| Identyfikator VIVC |
2001 |
| Przeznaczenie owoców |
wino |
| Kolor skórki |
czerwonoczarny[1] |
| Cechy uprawowe | |
| Dojrzewanie |
późne[2] |
| Preferowane gleby | |
Callet – rzadka odmiana winorośli właściwej o ciemnej skórce, pochodząca z Majorki i jedynie tam uprawiana jako jedna z najważniejszych miejscowych odmian. Nazwa pochodzi z dialektu majorkańskiego, w którym oznacza „czarny”[2].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Pochodzenie odmiany było niejasne: początkowo uważano callet za krzyżówkę palomino fino × villardiel i tak też opisano odmianę w bazie Instytutu Hodowli Winorośli Geilweilerhof[2]. Kolejne badania, choć na ograniczonej liczbie markerów wskazały jako odmiany rodzicielskie fogoneu i callet cas concos (nieuprawiany handlowo)[2]. Ostatecznie to pochodzenie zostało umieszczone również w bazie Instytutu Geilweilerhof[1].
Cechuje się stosunkowo wysoką odpornością na choroby, choć bywa atakowana przez mączniaka rzekomego[2]. Dobrze radzi sobie również z suszą[2]. Na przepuszczalnych, głębszych glebach osiąga wysoką plenność[2]. Najlepiej udaje się na glebach gliniastych, terra rossa oraz piaszczystych w pobliżu Fleanitx, gdzie plenność jest naturalnie ograniczona przez warunki uprawy[2].
Wina[edytuj | edytuj kod]
Callet jest wykorzystywany w kupażach – zarówno produkowanych na miejscu, jak i na kontynencie z gron różnego pochodzenia[2]. Niektórzy producenci oferują wino odmianowe; bywa iż na najbliższych morzu stanowiskach uprawy przechodzi wonią jodu[2].
Rozpowszechnienie[edytuj | edytuj kod]
Callet jest jedną z najważniejszych, obok manto negro, majorkańskich odmian winorośli[3] i tam też jest jedynie uprawiany[2]. W 2008 obszar upraw liczył 134 ha, przy czym część nasadzeń obejmuje jednocześnie również odmianę pokrewną – fogoneu[2]. Początek XXI wieku przyniósł chwilowe odwrócenie spadkowego trendu powierzchni obsadzonej callet i wzrost nasadzeń, gdy lokalne odmiany zyskiwały na popularności[2]. Dla porównania: w 1989 zarejestrowano aż 419 ha winnic obsadzonych odmianą, a dziesięć lat później, w 1999 – już tylko 150,60 ha[4].
Odmiana jako uzupełniająca wchodzi w skład win objętych apelacją DO Binissalem, opartych na manto negro, a odmiany dodatkowe (monastrell, parellada, tempranillo i macabeo) nie mogą stanowić więcej niż 50% kupażu[5]. Callet jest również autoryzowany w apelacji DO Pla i Levant[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Callet - Passport data. Instytut Hodowli Winorośli Geilweilerhof. [dostęp 2019-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-28)]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Jancis Robinson, Julia Harding, José Vouillamoz: Wine Grapes. HarperCollinsPublishers, 2012, s. 177-178. ISBN 978-0-06-220636-7. (ang.).
- ↑ Hugh Johnson, Jancis Robinson: Wielki atlas świata win. Buchmann, 2008, s. 193. ISBN 978-83-7670-164-6. (pol.).
- ↑ Callet - Area tabular listing [online], Instytut Hodowli Winorośli Geilweilerhof [dostęp 2019-09-01] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-01] (ang.).
- ↑ Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 306. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).
- ↑ Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 309. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).