Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie
| ||
 Siedziba Centrum, widok od strony ul. Pileckiego | ||
| Data założenia | 29 maja 1932 | |
| Typ szpitala | szpital specjalistyczny | |
| Państwo |  Polska
| |
| Adres | ul. Wilhelma Konrada Roentgena 5 02-781 Warszawa | |
| Dyrektor | prof. dr hab. n. med. Jan Walewski | |
Położenie na mapie Warszawy   Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie | ||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie | ||
Położenie na mapie Polski  Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie | ||
 52°08′50,2080″N 21°01′56,3520″E/52,147280 21,032320
| ||
| Strona internetowa | ||
Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie – placówka onkologiczna, wywodząca się z Instytutu Radowego, założonego w 1932 roku w Warszawie z inicjatywy Marii Skłodowskiej-Curie.
Spis treści
Informacje ogólne[edytuj | edytuj kod]
Siedziba Instytutu znajduje się w Warszawie, posiada on także oddziały w Krakowie i Gliwicach.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Instytut został założony 29 maja 1932 z inicjatywy i na prośbę Marii Skłodowskiej-Curie jako Instytut Radowy przy ulicy Wawelskiej[1]. Jego pierwszym szefem została Bronisława Dłuska, siostra Marii Skłodowskiej-Curie. Maria ofiarowała nowej placówce gram radu, będący jej własnością. Był on podstawą rozpoczęcia działalności instytutu. Do 1939 prezesem Komitetu Instytutu Radowego był prof. Roman Nitsch, a B. Dłuska była skarbnikiem[2].
W sierpniu 1944 roku, podczas powstania warszawskiego, pacjenci oraz część personelu instytutu została wymordowana przez żołnierzy Rosyjskiej Wyzwoleńczej Armii Ludowej – tzw. własowców.
W 1951 na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów połączono Instytut Radowy w Warszawie z Instytutem Onkologii w Krakowie oraz z istniejącym od 1947 roku Państwowym Instytutem Przeciwrakowym w Gliwicach w Instytut Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie z centralą w Warszawie oraz oddziałami w Krakowie i Gliwicach. W 1951 ogłoszono statut Instytutu Onkologicznego im. Marii Curie-Skłodowskiej[3].
Dzięki staraniom nestora polskiej onkologii profesora Tadeusza Koszarowskiego na warszawskim Ursynowie zrealizowano nową wielką inwestycję. Był to zespół budynków o łącznej kubaturze 320 tys. m², dostosowany do najnowocześniejszych metod leczenia chorób nowotworowych[4]. Budowę rozpoczęto w 1979[4]. Pierwsze pomieszczenia oddano do użytku w 1984 roku. W tym też roku Instytutowi Onkologii nadano obecną nazwę: Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie.
W budynku Centrum znajduje się kaplica Matki Bożej Nieustającej Pomocy[5].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie Oddział w Gliwicach
- Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie Oddział w Krakowie
- Centrum Onkologii im. prof. Franciszka Łukaszczyka w Bydgoszczy
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ustawa z dnia 18 marca 1931 r. o odstąpieniu nieruchomości państwowej w Warszawie Towarzystwu Instytutu Radowego im. Marji Skłodowskiej-Curie (Dz.U. z 1931 r. Nr 39, poz. 334).
- ↑ Odezwa warszawskiego Instytutu Radowego. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 8 z 12 stycznia 1939.
- ↑ M.P. z 1951 r. Nr 33, poz. 423.
- ↑ a b Tadeusz Przemysław Szafer: Nowa architektura polska. Diariusz lat 1976–1980. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1981, s. 323. ISBN 83-213-3065-7.
- ↑ Grzegorz Kalwarczyk: Przewodnik po parafiach i kościołach Archidiecezji Warszawskiej. Tom 2. Parafie warszawskie. Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 2015, s. 566. ISBN 978-83-7821-118-1.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Edward Towpik (red.): Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie : 1932–2002. Warszawa: Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie, 2002. ISBN 83-88681-15-X.
