Narodowy Instytut Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie – Państwowy Instytut Badawczy
 Budynek główny Instytutu | |
| Data założenia |
29 maja 1932 |
|---|---|
| Typ szpitala |
szpital specjalistyczny |
| Państwo | |
| Adres |
ul. Wilhelma Konrada Roentgena 5 |
| Dyrektor |
prof. dr hab. n. med. Jan Walewski |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°08′50,2080″N 21°01′56,3520″E/52,147280 21,032320
| |
| Strona internetowa | |
.jpg)
Narodowy Instytut Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie – Państwowy Instytut Badawczy, do 2020 Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie – placówka onkologiczna i państwowy instytut badawczy. Wywodzi się z Instytutu Radowego, założonego w 1932 roku z inicjatywy Marii Skłodowskiej-Curie. Jest największą placówką onkologiczną w Polsce.
Siedziba Instytutu znajduje się w Warszawie. Posiada on także dwa oddziały: Centrum Onkologii w Krakowie i Centrum Onkologii w Gliwicach.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Instytut został założony 29 maja 1932 z inicjatywy i na prośbę Marii Skłodowskiej-Curie jako Instytut Radowy przy ulicy Wawelskiej 15[1]. Jego pierwszym szefem została Bronisława Dłuska, siostra Marii Skłodowskiej-Curie. Maria ofiarowała nowej placówce gram radu, będący jej własnością. Był on podstawą rozpoczęcia działalności instytutu. Do 1939 prezesem Komitetu Instytutu Radowego był prof. Roman Nitsch, a Bronisława Dłuska była skarbnikiem[2].
Wybuch II wojny światowej zahamował rozwój Instytutu; 5 września 1939 r. wobec bezpośredniego zagrożenia stolicy przez wojska niemieckie, dyrektor Franciszek Łukaszczyk zdecydował o przerwaniu leczenia radem, którego część ukrył w swoim domku letniskowym. Protokół w tej sprawie podpisali oprócz niego: prof. Roman Nitsch – prezes Towarzystwa Daru Narodowego im. Marii Skłodowskiej-Curie oraz dr Anna Madejczyk – lekarz Instytutu. Dwa gramy radu zostały w domu letniskowym pod Warszawą. Po kapitulacji Warszawy dr Fr. Łukaszczyk przywiózł z powrotem część radu do Instytutu. Niemcy skonfiskowali 720 mg, jednakże w wyniku różnych działań pozostało 420 mg; stosowano je przez następne lata do leczenia chorych w Instytucie, który przez okupanta został przemianowany na Miejski Szpital Przeciwrakowy.
Wybuch Powstania zakończył się dla Instytutu tragicznie. Piątego sierpnia 1944 r. żołnierze Rosyjskiej Wyzwoleńczej Armii Ludowej (RONA) wypędzili personel i niewielką liczbę chorych mogących się poruszać o własnych siłach. Pozostałych wymordowano, a budynek podpalono. Dwudziestego sierpnia 1944 r. dr F. Łukaszczyk, przekupując Niemców, przedostał się opancerzonym transporterem do spalonego Instytutu, zabrał ukryty rad do plecaka i wywiózł do Reguł pod Warszawą, a następnie na Podhale (skąd pochodził).
Po wojnie, pierwszych chorych przyjęto do leczenia w 1946 r., a pełną działalność wznowiono w 1947 r. Na początku utworzono trzy działy: radioterapii – kierownik dr Franciszek Łukaszczyk, patologii – kierownik dr Józef Laskowski i chirurgii – kierownik dr Tadeusz Koszarowski. Powstała też Pracownia Radiologiczna, kierowana przez dr. Janusza Buraczewskiego. Pod koniec roku pracowało już 11 lekarzy, obok wyżej wymienionych: Zofia Chechłowska, Władysław Jasiński, Hanna Kołodziejska-Wertheim, Anna Madejczykowa, Irena Skowrońska, Jeremi Święcki i Ludwika Tarłowska.
W 1950 r. pod kierunkiem dr Stanisława Wisłockiego zorganizowano Zakład Biologii Nowotworów, a w rok później reaktywowano Zakład Fizyki Medycznej – ponownie pod kierunkiem prof. Cezarego Pawłowskiego.
W 1951 na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów połączono Instytut Radowy w Warszawie z Instytutem Onkologii w Krakowie oraz z istniejącym od 1947 roku Państwowym Instytutem Przeciwrakowym w Gliwicach w Instytut Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie z centralą w Warszawie oraz oddziałami w Krakowie i Gliwicach. W 1951 ogłoszono statut Instytutu Onkologicznego im. Marii Curie-Skłodowskiej.
W 1953 r. powołano w Instytucie Centralny Rejestr Nowotworów, którego działanie było możliwe dzięki wydaniu instrukcji Ministrów: Zdrowia i Opieki Społecznej, Obrony Narodowej, Spraw Wewnętrznych i Komunikacji – o obowiązku zgłaszania zachorowań na nowotwory złośliwe. W tym samym roku powstał samodzielny Oddział Chirurgiczny stworzony i kierowany przez doc. Tadeusza Koszarowskiego, a w następnym – Oddział Ginekologii Onkologicznej pod kierunkiem dr Ludwiki Tarłowskiej.
W 1957 r. otwarto Pracownię Izotopową, stworzoną przez prof. Władysława Jasińskiego.
W 1965 r. wydał on pierwszy podręcznik o klinicznym zastosowaniu radioizotopów w onkologii; w dwa lata później doc. Janusz Szymendera stworzył Pracownię Radiochemii.
Dzięki staraniom nestora polskiej onkologii profesora Tadeusza Koszarowskiego na warszawskim Ursynowie zrealizowano nową wielką inwestycję. Był to zespół budynków o łącznej kubaturze 320 tys. m², dostosowany do najnowocześniejszych metod leczenia chorób nowotworowych.
W 1972 r. zapadła decyzja władz państwowych o poszerzeniu Instytutu o siedzibę na Ursynowie o wielkości i randze centralnego ośrodka w kraju. Pełnomocnikiem ds. budowy został inicjator i orędownik takiego rozwiązania prof. Tadeusz Koszarowski, obejmując jednocześnie funkcję dyrektora. Odegrał on szczególną rolę w rozwoju polskiej onkologii.
W 1974 r. przekształcono Zespół Chemioterapii istniejący w Instytucie przy ul. Wawelskiej w pierwszą w Polsce Klinikę Chemioterapii, którą kierowali początkowo prof. Jerzy Meyza i dr Anna Żelechowska, a od 1981 r. – dr Józef Zborzil.
W dniu 19 lipca 1977 r. uroczyście wmurowano akt erekcyjny nowej siedziby. Budowę finansowało społeczeństwo poprzez składki na Narodowy Fundusz Ochrony Zdrowia. W dniu 16 lipca 1984 roku nastąpiło otwarcie części pomieszczeń.
Budowę rozpoczęto w 1979. Pierwsze pomieszczenia oddano do użytku w 1984 roku. W tym też roku Instytutowi Onkologii nadano obecną nazwę: Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie.
W 1985 r. rozpoczęła się działalność kliniczna w niektórych ukończonych budynkach na Ursynowie. Powstały tam: Zakład Radioterapii – kierowany przez prof. Andrzeja Hliniaka, Zakład Rehabilitacji – stworzony przez dr Krystynę Mikę, i Przychodnia – pod kierunkiem prof. Grzegorza Madeja.
W latach 1995–1997 stopniowo następowało otwieranie klinik narządowych i zakładów teoretycznych na Ursynowie. Jednostki te tworzą już teraz swoje własne curricula.
W 2011 r. otwarto w osobnym budynku Centrum Profilaktyki Nowotworów.
W 2016 r. funkcję dyrektora Centrum Onkologii – Instytutu im. Marii Skłodowskiej-Curie objął prof. Jan Walewski.
Od 1 stycznia 2020 placówka zmieniła nazwę z Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie na Narodowy Instytut Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie; otrzymał on jednocześnie status Państwowego Instytutu Badawczego.
W budynku Centrum znajduje się kaplica Matki Bożej Nieustającej Pomocy[3].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
W 2018 r. placówka realizowała 80 procent krajowego zapotrzebowania na leczenie niektórych nowotworów rzadkich[4]. W 2018 r. zatrudniała 437 lekarzy. Rocznie w trybie ambulatoryjnym przyjmuje blisko 400 tysięcy, a hospitalizuje ponad 50 tys. pacjentów[5].
Misją Instytutu jest nie tylko leczenie i terapia chorych na nowotwory, ale również tworzenie nowej wiedzy w dziedzinie onkologii oraz standardów optymalnego postępowania w celu realizacji narodowej strategii przeciwdziałania chorobom nowotworowym. Instytut w Warszawie wraz z Oddziałami w Krakowie i Gliwicach prowadzi badania naukowe[6] nad przyczynami i mechanizmami rozwoju chorób nowotworowych. Większość badań prowadzona jest wspólnie przez Zakłady Badań Podstawowych i Kliniki Instytutu oraz we współpracy w innymi jednostkami naukowymi w kraju i za granicą.
Prace badawcze realizowane są w ramach Planu Naukowego w czterech grupach tematycznych:
- Biologiczne podłoże chorób nowotworowych
- Analityczna i molekularna epidemiologia nowotworów
- Rozwój metod diagnostyki nowotworów
- Optymalizacja i indywidualizacja terapii przeciwnowotworowej
Podział narządowy Instytutu pozwala na specjalistyczne leczenie w poszczególnych umiejscowieniach nowotworów. W ramach tych klinik współpracują ze sobą specjaliści w zakresie: chirurgii onkologicznej, onkologii klinicznej, radioterapii i lekarzy specjalistów żywienia klinicznego.
W ramach Instytutu działa także Zespól Interdyscyplinarny, który realizuje standardy postępowania terapeutycznego oraz leczenia wspomagającego.
Narodowy Instytut Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie – Państwowy Instytut Badawczy w liczbach:
W 2018 r. w Instytucie znajdowało się łącznie 1357 łóżek, w tym: 718 w Warszawie, 174 w Krakowie, 465 w Gliwicach.
W ramach reformy onkologii w Polsce w latach 2019–2024 odbędzie się rewitalizacja[7] i rozbudowa istniejącej infrastruktury Centrum Onkologii – Instytutu im. Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie. Wartość inwestycji to 872 mln zł. Mottem Instytutu jest: „W służbie pacjenta i nauki”.
Badania kliniczne[edytuj | edytuj kod]
Narodowy Instytut Onkologii im. Marii Skłodowskiej Curie – Państwowy Instytut Badawczy prowadzi badania kliniczne komercyjne i niekomercyjne we współpracy z takimi organizacjami jak EORTC, PLRG, PGSz oraz innymi instytucjami naukowymi w kraju i za granicą, w tym badania sponsorowane przez sam Instytut. To tu właśnie powstał pierwszy w Polsce oddział Badań Wczesnych Faz realizujący onkologiczne badania przedkliniczne i kliniczne[8].
Na oddziale prowadzone są badania naukowe oceniające bezpieczeństwo i skuteczność nowoczesnych terapii. Ośrodek prowadzi badania kliniczne wczesnych faz, w tym: faz I/II, badań typu „Pierwsze podanie u człowieka” („first-in-human”), badań typu „proof-of-concept”, badań wymagających ścisłego monitorowania farmakokinetyki i/lub farmakodynamiki oraz badań nad biorównoważnością leków. Ich celem jest potwierdzenie bezpieczeństwa i skuteczności leków lub metod leczenia nowotworów.
Prowadzenie badań klinicznych jest jedynym wiarygodnym sposobem pozwalającym ustalić czy nowa metoda leczenia raka jest bardziej skuteczna niż metody stosowane dotychczas.
Struktura[edytuj | edytuj kod]
Podział Instytutu[9]:
Kliniki:
- Nowotworów Głowy i Szyi
- Gastroenterologii Onkologicznej
- Diagnostyki Onkologicznej, Kardioonkologii i Medycyny Paliatywnej
- Nowotworów Układu Chłonnego
- Nowotworów Piersi i Chirurgii Rekonstrukcyjne
- Nowotworów Układu Moczowego
- Nowotworów Płuca i Klatki Piersiowej
- Chemioterapii Dziennej
- Ginekologii Onkologicznej
- Nowotworów Układu Nerwowego
- Nowotworów Tkanek Miękkich
- Kości i Czerniaków
- Endokrynologii Onkologicznej i Medycyny Nuklearnej
- Chirurgii Onkologicznej i Guzów Neuroendokrynnych
- Onkologii i Radioterapii
Zakłady:
- Zakład Radioterapii
- Zakład Brachyterapii
- Zakład Fizyki Medycznej
- Zakład Mikrobiologii Klinicznej
- Zakład Patologii i Diagnostyki Laboratoryjnej
- Zakład Rehabilitacji
- Zakład Radiologii I i II
- Samodzielna Pracownia Cytogenetyki
- Samodzielna Pracownia Biobankowania Krwi
- Samodzielna Pracownia Serologii Transfuzjologicznej z Bankiem Krwi
- Pracownia Planowania i Leczenia Napromienianiem Kliniki Onkologii i Radioterapii
Jednostki działalności naukowej[10]:
Zakład Onkologii Molekularnej i Translacyjnej
- Pracownia Badań Translacyjnych
- Pracownia Biologii Komórki
- Pracownia Wdrażania i Walidacji Molekularnych Technik Diagnostycznych
- Pracownia Eksperymentalnej i Klinicznej Immunologii
- Pracownia Organizacji Chromatyny
Zakład Medycyny Regeneracyjnej
- Pracownia Inżynierii Komórkowej
- Pracownia Biologii Komórki Macierzystej
- Bank Komórek Macierzystych i Tkanek
Zakład Immunologii
- Pracownia Immunologii Komórkowej
- Pracownia Hodowli Komórkowych
Zakład Genetyki
- Pracownia Badań Wielkoskalowych
- Pracownia Hodowli Zwierząt Laboratoryjnych
Zakład Epidemiologii i Prewencji Pierwotnej Nowotworów
- Pracownia Epidemiologii
- Pracownia Prewencji Pierwotnej
- Poradnia Pomocy Palącym[7]
- Samodzielna Pracownia Biobankowania Krwi
Zakład Matematyki Onkologicznej
Dział Nauki[11]
- Sekcja Planowania Naukowego
- Sekcja Dokumentacji i Informacji Naukowej
- Sekcja Grantów i Współpracy Naukowej
Biblioteka Naukowa[12]
Dyrektorzy[edytuj | edytuj kod]
Dyrektorzy placówki:
- Władysław Jasiński (1961-72)
- Tadeusz Koszarowski (1972-85)
- Jan Steffen (1986-91)
- Andrzej Kułakowski (1991-98)
- Marek P. Nowacki (1999-2009)
- Maciej Krzakowski (2009-2011)
- Krzysztof Warzocha (2012-2015)
- Jan Walewski (od 2016)[13]
Galeria[edytuj | edytuj kod]
Siedziba Instytutu przy ul. Wawelskiej w Warszawie
Wejście główne
Prezydent Andrzej Duda z wizytą w Instytucie
Kompleks budynków Narodowego Instytutu Onkologii w Warszawie
Centrum Profilaktyki Nowotworów
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ustawa z dnia 18 marca 1931 r. o odstąpieniu nieruchomości państwowej w Warszawie Towarzystwu Instytutu Radowego im. Marji Skłodowskiej-Curie (Dz.U. z 1931 r. nr 39, poz. 334).
- ↑ Odezwa warszawskiego Instytutu Radowego. „Gazeta Lwowska”, s. 4, nr 8 z 12 stycznia 1939.
- ↑ Grzegorz Kalwarczyk: Przewodnik po parafiach i kościołach Archidiecezji Warszawskiej. Tom 2. Parafie warszawskie. Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 2015, s. 566. ISBN 978-83-7821-118-1.
- ↑ O Instytucie [dostęp 2020-11-26] (pol.).
- ↑ O Instytucie [dostęp 2020-11-27] (pol.).
- ↑ Realizowane projekty badawcze [dostęp 2020-11-26] (pol.).
- ↑ a b Mariusz Gierej, Będzie rewitalizacja i rozbudowa Centrum Onkologii – Instytutu w Warszawie [dostęp 2020-11-26] (pol.).
- ↑ W CENTRUM ONKOLOGII – INSTYTUCIE IM. MARII SKŁODOWSKIEJ-CURIE POWSTAŁ PIERWSZY W POLSCE ODDZIAŁ BADAŃ WCZESNYCH FAZ! [dostęp 2020-11-26] (pol.).
- ↑ Struktura organizacyjna Instytutu [dostęp 2020-11-26] (pol.).
- ↑ Jednostki Działalności Naukowej podległe Zastępcy Dyrektora ds. Naukowych dr hab. n. med. Annie Czarneckiej [dostęp 2020-11-26] (pol.).
- ↑ Dział Nauki [dostęp 2020-11-27] (pol.).
- ↑ Biblioteka naukowa [dostęp 2020-11-27] (pol.).
- ↑ Dyrektor [dostęp 2020-11-26] (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Edward Towpik (red.): Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie: 1932–2002. Warszawa: Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie, 2002. ISBN 83-88681-15-X.