Ceratocombinae
| Ceratocombinae | |
| Fieber, 1861 | |
| Okres istnienia: miocen–dziś | |
 Rycina przedstawiciela rodzaju Ceratocombus | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Infrarząd | |
| Nadrodzina | |
| Rodzina | |
| Podrodzina |
Ceratocombinae |
Ceratocombinae – podrodzina pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny Ceratocombidae.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała tych pluskwiaków mieści się w zakresie od 1,5 do 3 mm, a ubarwienie mają głównie od żółtawego po ciemnobrązowe. Tylko u niektórych gatunków z krainy australijskiej, orientalnej i Madagaskaru obecne są wyraźne, barwne wzory. W odróżnieniu od Trichotonanninae brak na ich ciele silnych szczecin, w tym brak silnej szczeciny śródocznej. Czułki są wiciowate, czteroczłonowe. Dwa początkowe człony mają krótkie i grube, a dwa ostatnie długie, cienkie i zaopatrzone w liczne sterczące lub półwzniesione szczecinki. Większość gatunków wykazuje polimorfizm skrzydłowy: występują u nich formy krótko- i długoskrzydłe. U form długoskrzydłych półpokrywy cechują się obecnością od dwóch do trzech dużych komórek w użyłkowaniu odsiebnej części skrzydła, a niekiedy także mniejszych komórek dodatkowych w ich sąsiedztwie. Segmenty odwłoka od siódmego do dziewiątego i ich laterotergity są symetryczne. Ósmy laterotergit może mieć formę niezmodyfikowaną, guzkowatą lub przysadkopodobną, a dziewiąty jest przysadkopodobny i ma wtórne połączenie stawowe z tergitem ósmym. W przeciwieństwie do Trichotonanninae siódmy laterotergit nie jest przysadkowaty. Genitalia samca mogą mieć paramery wykształcone symetrycznie lub asymetrycznie[1].
Biologia i występowanie[edytuj | edytuj kod]
Owady te zasiedlają wilgotną ściółkę liściastą i mieszaną, mchy (w tym torfowce), rozkładające się trzciny i podobne środowiska. Wiele gatunków potrafi szybko biegać. Przypuszczalnie wszystkie są drapieżnikami żerującymi na drobnych stawonogach[1].
Podrodzina kosmopolityczna, ale najliczniej reprezentowana w strefie tropikalnej. W strefie umiarkowanej jej różnorodność gatunkowa jest niewielka[1]. W Europie, w tym w Polsce stwierdzono 3 gatunki: Ceratocombus brevipennis, C. coleoptratus i C. corticalis[2][3] (zobacz też: Ceratocombidae Polski).
Taksonomia i ewolucja[edytuj | edytuj kod]
Takson ten wprowadzony został po raz pierwszy w 1861 roku przez Franza Xaviera Fiebera[4]. Dotychczas opisano ponad 40 gatunków Ceratocombidae, ale liczbę nieopisanych jeszcze gatunków z rodzaju Ceratocombus szacuje się na setki. Ich systematyka przedstawia się następująco[5]:
- plemię: Ceratocombini Fieber, 1861
- Ceratocombus Signoret
- Leptonannus Reuter
- Feshnia Štys
- plemię: Issidomimini
- Issidomimus Poppius
- Kvamula Štys
- Muatianvuaia Wygodzinsky
W zapisie kopalnym podrodzina ta znana jest z inkluzji dwóch wczesnomioceńskich gatunków: Ceratocombus hurdi i Leptonannus miocenicus. Oba odnaleziono w bursztynie z meksykańskiego stanu Chiapas[6][7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Pavel Štys: Ceratocombidae. W: Randall T. Schuh, James Alexander Slater: True bugs of the world (Hemiptera:Heteroptera): classification and natural history. Ithaca and London: Cornell University Press, 1995, s. 75-77. ISBN 0-8014-2066-0.
- ↑ A. Wolski: Ceratocombidae. [w:] Biodiversity Map [on-line]. [dostęp 2019-07-16].
- ↑ Ceratocombidae. [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2019-07-16].
- ↑ F.X. Fieber: Die Europäischen Hemipteren. Halbflugler (Rhynchota Heteroptera). 1861, s. 113-444.
- ↑ C. Weirauch: Ceratocombidae. [w:] Heteropteran Systematics Lab [on-line]. University of California, Riverside, 2008-2012. [dostęp 2019-07-16].
- ↑ D. Azar, A. Nel, D. Coty, R. Garrouste. The second fossil ceratocombid bug from the Miocene amber of Chiapas (Mexico) (Hemiptera: Ceratocombidae). „Annales de la Société Entomologique de France”. 46, s. 100-102, 2010. DOI: 10.1080/00379271.2010.10697642.
- ↑ P. Wygodzinsky. A new hemipteran (Dipsocoridae) from the Miocene amber of Chiapas, Mexico. „Journal of Paleontology”. 33 (5), s. 853-854, 1959.