Cerkiew Zaśnięcia Matki Bożej w Żmijowiskach

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cerkiew Zaśnięcia Matki Bożej w Żmijowiskach
A-779 z dnia 1.06.1990[1]
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie

Miejscowość

Żmijowiska

Wyznanie

katolickie

Kościół

greckokatolicki

Parafia

Zaśnięcia Matki Bożej

Wezwanie

Zaśnięcia Matki Bożej

Położenie na mapie gminy Wielkie Oczy
Mapa konturowa gminy Wielkie Oczy, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Żmijowiska, cerkiew”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Żmijowiska, cerkiew”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Żmijowiska, cerkiew”
Położenie na mapie powiatu lubaczowskiego
Mapa konturowa powiatu lubaczowskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Żmijowiska, cerkiew”
Ziemia50°01′30,1″N 23°11′49,3″E/50,025028 23,197028

Cerkiew Zaśnięcia Matki Bożej w Żmijowiskach – drewniana cerkiew greckokatolicka z 1770 znajdująca się w Żmijowiskach.

Od 1947 obiekt nieczynny kultowo.

Historia obiektu[edytuj | edytuj kod]

Cerkiew została zbudowana w 1770. Przy cerkwi była też dzwonnica wzniesiona w 1830, która została rozebrana w II połowie XX wieku. Cerkiew była gruntownie przebudowana w 1881. Wzniesiono wówczas nowy babiniec, mniejszy przedsionek oraz wnętrze sanktuarium i nawy pokryto polichromią. W 1930 dokonano odnowienia świątyni. Po 1947 roku cerkiew była nieużytkowana, służyła jako magazyn. Prace zabezpieczające wykonano w latach 1990–91.

Architektura i wyposażenie[edytuj | edytuj kod]

Jest to budowla drewniana konstrukcji zrębowej zwęgłowanej na zamek z ostatkami tworzącymi niekiedy obłap, trójdzielna, orientowana, posadowiona na otynkowanej podwalinie kamiennej i ceglanej.

Wewnątrz zachowały się m.in. ołtarz, tabernakulum, biblia i śpiewniki, fragmenty polichromii i 2 ołtarze boczne znajdujące się po bokach cerkwi.

Otoczenie[edytuj | edytuj kod]

Cerkiew otaczają tereny cmentarza greckokatolickiego.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Krzysztof Zieliński, Leksykon drewnianej architektury sakralnej województwa podkarpackiego, Rzeszów 2015, ss. 336-337 ISBN 978-83-61577-68-3