Ciało obce (powieść)
Autor | |
---|---|
Wydanie oryginalne | |
Miejsce wydania |
Polska |
Język | |
Data wydania |
2005 |
Wydawca |
Ciało obce – książka autorstwa polskiego pisarza i publicysty Rafała Ziemkiewicza, będąca jego pierwszą powieścią współczesną (nie fantastyczną). Wydana po raz pierwszy w 2005 przez wydawnictwo Świat Książki. Przez samego autora uważana za jedną z najważniejszych[1].
Powieść jest pisana w postaci monologu głównego bohatera, dobrze sytuowanego i rozwiedzionego czterdziestolatka, podróżującego pociągiem w kierunku Suwałk.
Zdaniem autora jej podstawowym motywem jest historia rozpadu małżeństwa i fakt, że miłość nie chroni przed wzajemnym krzywdzeniem się ludzi[1].
Wymieniana jest wśród kilku powieści polskich wydanych na przełomie XX i XXI w. eksponujących biologiczny wymiar erotyki[2], czy kilku najgłośniejszych powieści z początku XXI w. bazujących na upublicznianiu intymności[3].
Powieść została zaadaptowana przez Grzegorza Sobotę na potrzeby Teatru Żelaznego[4].
Postacie
[edytuj | edytuj kod]- „Hrabia” – główny bohater, inteligent, specjalista do spraw zarządzania i komunikacji korporacyjnej. Pochodził z rodziny o tradycjach niepodległościowych i antykomunistycznych, uczestniczył w ruchu oazowym, nienawidził komunizmu. Był związany z twórcami niszowego, prawicowego pisma „Polska Młodych”. Konserwatywny katolik o staroświeckich poglądach, z drugiej strony znudzony małżeństwem ucieka w pracę, a następnie w liczne romanse, rozwodzi się z żoną. Czuje pustkę egzystencjalną i coraz więcej pije. Nie potrafi się zaangażować w poważny związek z żadną kobietą, szuka tylko nowych podniet seksualnych. Przeprowadza audyt w przedsiębiorstwach należących do „Hansa” Nowaczyka. Szantażuje go najpierw Kreszczyński, a później przedstawiciel mafii. Postanawia popełnić samobójstwo.
- Magda – była żona głównego bohatera, zdominowana przez zaborczą matkę, osoba chorobliwie pedantyczna i posiadająca bardzo niską samoocenę.
- Nusia – córka głównego bohatera, pod wpływem matki i babki nienawidzi ojca.
- Ojciec – rodzic głównego bohatera, czołowy działacz katolickiej opozycji antykomunistycznej, Hrabia podejrzewa, że pracował dla Służby Bezpieczeństwa jako TW „Guzman”.
- Mama – matka głównego bohatera, typowa Matka-Polka, załamuje się po śmierci męża, ciężko choruje.
- Potwór – teściowa głównego bohatera, porzucona w dzieciństwie przez własnego ojca, później się nim opiekuje, wtrąca się do małżeństwa córki, niechętna Hrabiemu.
- Andrzej – brat głównego bohatera, zbuntowany przeciwko ojcu, wyznawca dalekowschodnich religii.
- Martyna – siostra głównego bohatera, opiekuje się chorą matką.
- „Iris” – tajemnicza korespondentka z czatu internetowego, ma skłonności masochistyczne.
- Danka, Ewa, Groszek, Kasia, Kasia-księgowa, Kinga, Sylwia – kochanki głównego bohatera, różnego typu kobiety: wyzwolone, ale samotne kobiety albo znudzone mężatki, koleżanki z pracy lub przypadkowe znajome.
- Stanisław Kreszczyński – jeden z dyrektorów w Nowaczyk Holding, homoseksualista, choć w przeszłości był żonaty, zakochany w głównym bohaterze, szantażuje Hrabiego, zostaje zamordowany przez mafię.
- Doktor „Hans” Nowaczyk – najbogatszy Polak, właściciel Nowaczyk Holding S.A., dorabia się fortuny dzięki znajomościom z politykami i służbami specjalnymi, zamieszany w wiele afer gospodarczych, znienawidzony przez opinię publiczną; pierwowzorem postaci jest znany, polski biznesmen.
- „Buchalter” – wysłannik mafii, powiązany z zabójstwem Kreszczyńskiego, szantażuje Hrabiego.
- Artur i Przemo – właściciele agencji reklamowej, w której pracuje Hrabia, posiadają szerokie znajomości wśród polityków.
- Wacenty – przyjaciel głównego bohatera z okresu istnienia „Polski Młodych”.
- Maciek – sympatyczny i dociekliwy dziennikarz, terroryzowany przez zaborczą żonę.
- „Diabełek” – ksiądz z Oazy.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Anna Czartoryska-Sziler , Dariusz Kawa , Rafał Ziemkiewicz , Po co tworzyć nowe języki? [pdf], „Perspektywy Kultury”, 7 (2), 2012, s. 183-197 .
- ↑ Agnieszka Nęcka , Dyskursy erotyczne Z zagadnień prozy polskiej po 1989 roku, Uniwersytet Śląski. Wydział Filologiczny, 2008, s. 6 .
- ↑ Agnieszka Nęcka , Upublicznić intymność Strategie tekstowego „bycia pisarzem” po 2000 roku, [w:] M. Kita, M. Ślawska (red.), Transdyscyplinarność badań nad komunikacją medialną. T. 2, Osobiste - prywatne - intymne w przestrzeni publicznej, Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 2013, s. 113 .
- ↑ Ciało obce - Teatr Żelazny z Katowic [online], Teatr Rozrywki .